Seite
XXXI Capitulum nis eſt oratio: quam lectio nō impugnet. ⁊ pa rum luminoſa lectio: quaꝫ oratio nō illuſtrat. Ceterum lectio pſalmoruꝫ: ſacratiſſima atqꝫ ꝓfundiſſima: pene tota or̄o eſt. Unde ſic̄ nec veraciter pſallit: qui pſallendo nō orat: ⁊ intē do cuiꝰ pſallere nō eſt orare. ſic nec veraciter legit pſalmos. cuiꝰ legere orare nō eſt. Con­ge em̄ differūt ab inuicem pſalmoꝝ recitatio ⁊ ipſorū vera lectio. Medullata nāqꝫ debet eē pſalmodia/ nuda ⁊ īanis a d̓uotiōe pſalmo rum recitatio: tumultus tm̄ ē ⁊ ſtrepitus la­biorū. ꝓpter quod dixit dn̄s Amos. v. Au­fer a me tumultum carminū tuorum: ⁊ cātica lire tue non exaudiam. Et putauerunt ſe ha bere vaſa cantici. ſicut Dauid. Et iā dixi quia vox oationis deſideriū/ internū ē. Et ꝓpter hoc dicebat Dauid ad dn̄m/ deſideriū cordis eorum audiuit auris tua. Ex omnibus iſtis gͦ L colligitur. ꝙ officiū orandi non ſolū ſed maxi­me impoſitū ē clero: ſiue ſeculari ſiue regl̓ari­Et ꝓpter hoc nec eſt neceſſe vt iſti officio to­taliter ⁊ ſingulariter ſe impendant. Aſſidui­tas igitur orationis inculpabiliter ſeruatur: cum temꝑe ſuo ⁊ loco/ ſaluiſqꝫ alijs officijs ei dem ꝓut decet inſiſtit̉. Et intendo prout de­cet. vt pinguis ſit ⁊ medullata/ ꝓut doceberꝭ inſequētibus. Semper igitur orat ⁊ non defi­cit: qui ſic orat. quēadmoduꝫ quis ſemꝑ dicit̉ ieiunare/ qui omni die vnica refectione con­tentus ē. Ꝙ ſi quis arguere velit ſemper ieiunat igitur etiam cū cōmedit. concedi po­teſt cōcluſio. qꝛ indubitanter dum cōmedit. contentus ē refectione vna in die: ⁊ abſtinet a pluribus refectiōibus. Sic ſemꝑ orat iſte­⁊ nō deficit ab or̄onē: qui ſtatutis horis: hoc ē ad orandum deputatis: or̄onē facit. Non em̄ deficit a quocūqꝫ bono oꝑe nec in defectumē oꝑis illiꝰ qui eam ſuo temꝑe ⁊ loco exercet. De importunitate orandi. Ca. XXXI Erum quoniā laudauit veritas in euāgelio im­probitatem/ in oratione et impor­tunitatem tanqͣꝫ fortiſſima oratio nis adiutoria. Sciendū eſt tibi ꝙ improbitas in rogando: nō eſt niſi inſtantia tedioſa ſiue moleſta ei/ qui rogat̉. ⁊ hoc ꝓpter ꝓlixitatem ſuā vel vehemētiam. Quidam em̄ ſunt/ qui p̄ces ſuas nō ſolū offerunt eis quos p̄cantur. ſed etiā illas ipſis ingerunt ⁊ impingunt: qua ſi pugnantes contra duriciē vel difficultatem exauditionis: ⁊ tandē ip̄am impugnātes atqꝫ vincentes ⁊ gr̄am ſeu bn̄ficium exauditionis tedio interpellationis/ tanqͣꝫ ab inimicis ex­torquētes. Sicut in exemplo de vidua. cuius petitionē exaudiuit iudex nō quia deū time­ret ip̄e/ vel homines vereret̉ ip̄e: ſed quia mo leſta eidem erat vidua. ſicut legit̉ Luc̄. xviij. Importunitas vero ſimul moleſtia eſt ſiue te dioſitas in interpellando ſiue rogando. Ueꝝ importunus dicit̉ quaſi inoportunus qui ī ro gando nec loci nec temꝑis oportunitatē ſer­uat. ⁊ vbicūqꝫ poteſt p̄ces ingerit ⁊ impingit ei quē rogat vbicūqꝫ illū inueniat. vicꝫ in mē­ſa ſiue in cubili/ ſiue in publico ſiue in ſecreto. vel dicit̉ importunus quaſi in portū/ vel ī por ta ita vt arceri inde niſi valde difficile poteſt: Et a ianitoribus impulſiones multas ⁊ verbe ra ſuſtinet: vt accedat vel appropinquet ei qͣꝫ rogare intendit. Tu autem ſcis. quia omnia iſta moleſta ſunt valde magnatibus. Longe aūt ſūt he ⁊ om̄es alie moleſtie a pacatiſſima ⁊ tranquilliſſima gloria creatoris. ſed nec eſt ab eo aliqͥd tanqͣꝫ eo inuito extorqueri. Om nia quippe largit̉ p̄larga bonitas eius: nō ſo­lum liberaliter ſed etiam libēter. Uoluit igit̉ in exemplo illo de vidua antedicta. ⁊ in exem plo de amico ⁊ tribus panibꝰ quod legit̉ Lu­ce. xj. nos animare ad or̄onis inſtantiā. Nihil em̄ ei gratius offerri pōt a nobis: qͣꝫ ꝑfecta ex om̄ibus modis ſuis or̄o. Cauſa aūt in hoc eſt abundantiſſima largitas bonitatꝭ ipſiꝰ ꝑ quā querit in nobis occaſiones miſerēdi ſemper nobis/ ac bn̄faciendi. Adeo nāqꝫ placet eidē dare: vt ꝓpter hoc omnia creauerit. volebat em̄ habere/ ⁊ quibus daret. Angelos autem ⁊ hoīes in hoc ſpecialiter creauit: vt daret eis ſemetip̄m. ꝓpter quod ⁊ tales eos creauit. qͥ ipſius capaces eſſent: niſi vitijs ⁊ peccatis eo uſqꝫ ſeipſos minoraſſent ⁊ coanguſtiaſſent. vt diuine īmenſitatis om̄ino irreceptibiles ⁊ īcapibiles eſſent: ſic ⁊ offenſis cōtumeliarum ⁊ iniuriarū innumerabiliū ⁊ ineſtimabiliū irā eius iuſtiſſimam adeo cōtra ſeip̄os ꝓuocaue runt: vt iuſtiſſime ſemꝑqꝫ ac ꝑ om̄ia laudādo iudicio eius: reddenda ſunt eis eterna ſuppli­cia. Preſertim atqꝫ potiſſimū illis qͥ culpis ſu is originalibus ⁊ actualibꝰ: cōtumaciā obſti­nationis ⁊ incorrigibilitatis ꝑtinaciā addide