Seite
ctiuorum: maximum eſt ignis. Amor auteꝫ qͥ dilexitinos ignis eſt. Quaꝓpter ad calefaciē­da ⁊ inflāmāda corda noſtra cōueniētiſſimus Ignis em̄ igne ⁊ longe cōueniētiꝰ ⁊ longe ef­ficatius/ qͣꝫ alijs accēdit̉. Ego docebo te ama torium ſubaudis medicamentū/ ſine carmīe ſine veneficio. Si vis amari: ama. ꝓpter hͦ ip ſum dicebat ad eum Dauid. Exurge dn̄e de­in p̄cepto quod mādaſti. qd̓ eſt dicere. Adim­ple tu illud. Et hoc ē p̄ceptū charitatis ſiue di­lectionis. ⁊ tunc ſynagoga ppl̓orū circūdabit te. Cū em̄ oſtēdit īmo exhibuit euidentiſſime in ſemetip̄o: quia diligebat genꝰ humanum. tūc factꝰ ē ⁊ ille dilectꝰ hoībꝰ ⁊ aggregati ſūt ad eū. eiqꝫ vniti vnitione amoris/ hͦ ē ignis/ a quo neqꝫ hō neqꝫ aliud aīal ſe abſcōdit. Om nes em̄ hoīes diligūt diligētes. ⁊ om̄e aīal dili­git a quo diligit̉. Et hͦ ē qd̓ ip̄emet dicit in euā gelio luce. Ignē veni mittere in terrā. qͥd vo lo: niſi vt accendat̉. Ignē iſtū hͦ eſt ſingulare iſtud ⁊ ſtupendum beneficium: ne ſepares il­lud a corde tuo. Ip̄o nanqꝫ aduētu ſuo/ ignē ſue dilectionis erga nos oſtendendū miſit in Ac corda hoīm. Et licet hocip̄m omni largitate bn̄ficentie ſue/ ſicut p̄dixi fecerit ⁊ faciat inceſ ſanter. hoc tn̄ in ſingulari ⁊ incogitabili īmē­ſitatis bn̄ficio/ incarnationis ſue vicꝫ paſſio­nis ⁊ mortis. hoc incomꝑabiliter ⁊ incogita­biliter ⁊ magnificentiꝰ fecit ⁊ efficaciꝰ. Hunc ignē igit̉ applica cordi tuo iugi recogitatione ipſius: ⁊ tene inceſſanter ꝑ memoriā tenaciſſi mam in corde tuo/ ⁊ nō effugies ne dicā calo­rem/ ſed etiā huiꝰ ſancti amoris ⁊ ſaluberrimi viuificū ac iucūdiſſimū incendiū. Ne proijci­as a corde tuo cito ignē: ſicut moris ē ſtultiſſi­mis hoībus. Sed quēadmodū cuꝫ vis vel li­gnum vel candelā accendere/ tādiu cōiūctū igni tenes illud vel in ipſo igne donec accen­ſum fuerit. Nō em̄ tacito tactu ligna ignis vel calent vel ardent. Sic nec cor humanum qͣꝫcito cogitat/ flāmā iſtā diuine benificētie: tā cito calere ex illa neceſſe habet. ſꝫ ꝑ morā/ hͦ ē ꝑ moroſam applicationē/ paulatim calefit ⁊ tā dem incendit̉. Cauſa aūt in hoc qm̄ neceſſe ē ꝓfundari in intima cordis credulitatē huius bn̄ficij donec illud inhereat ⁊ quaſi radicet̉ ī ipſis. Debes etiā hic attendere magnitudinē ignis iſtius/ de quo ip̄a veritas in euāgelio di­xit/ maiorē hac dilectionē nemo habet. Qua ꝓpter iſto igne dilectiōis/ nullū maiꝰ. Igit̉ manifeſtū ē/ quia facile caleſit vel etiā accen­detur ⁊ cor humanū: ſi diu illi applicaret̉ atqꝫ cōiungeret̉. Et intendo ſi diu ꝑ cogitatum et memoriā in illo teneret̉. Exquo manifeſtū ti bi eſſe debet. qͣꝫ ſalutaris/ qͣꝫ neceſſaria ē iugit̓ recogitatio diuine paſſionis/ incarnationis. ⁊ mortis. ⁊ ſimiliter ſacratiſſime euchariſtie Quāqꝫ efficax rememoratio iugiſqꝫ recogita tio ipſius. Ortū nos diligat/ qͥ tam crebro ſin gulis diebus cū tantis muneribꝰ nos viſitat intelligētibus euidēter oſtendit. Et ꝓpter hͦ in illo tam venerādo myſterio: ignē ſacratiſſi mi amoris ſui mittere venit in terrā. Pro ma gnitudine nāqꝫ bn̄ficij/ īmo ꝓ īmenſitate in il lo tam venerādo myſterio ignē īmenſuꝫ ſue dilectionis cordibus noſtris ingerit ⁊ īmittit. De gladio ſpirituali qͥ debet mactari ani­ma in oratione vel meditatione. Ca. II. Oſt hec auteꝫ aggrediar etiā gladium tibi dare: vel potiꝰ illum vnde accipias mi­niſtrare. Gladius igit̉ iſte ſpiritus eſt ſiue ſpi ritualis/ vicꝫ verbum dei. ſicut legit̉ ad Eph̓. vltimo. Gladius iſte penetrabilior eſt oī gla­dio ancipiti. ſicut legit̉ ad Heb̓. iiij. Huiꝰ acu­men ⁊ penetrabilitas ex dolore penitudinis ⁊ ꝓfundatione ipſius cognoſcit̉ atqꝫ ſentitur. Quaꝓpter de ſacris om̄ibꝰ eloquijs/ illa ad tranſfodiendū cor conſcindendū ⁊ ad lacerā dum eligēda ſunt: que cor maxime penetrāt ⁊ conſcindūt: maximeqꝫ dolorē intimū peni­tudinis ingerūt. Hec autem quātum capio­efficatius hoc faciunt: que mala vitiorum ⁊ peccatorum noſtrorum oſtendunt et aggre­gant. Et intendo mala et que ipſa ſunt/ vel ꝓ­pter illa nobis iam irrogata ſunt: vel īminet ex ordine diuine iuſticie in futuro iudicio. Inter mala igitur: hoc primum tibi nomi­nō: mortem peſſimam peccatorum/ que vi­tam ipſam extinguit gratie/ vel potius ipſa ē extinctio gratie eius. Et hec que animam hu manam a deo ſeparat: qui eſt vita beatiſſima animarum humanarum/ que tanto pernitio ſior eſt: quāto gratia preſtantior eſt qͣꝫ natura tantoqꝫ magis timenda: quāto ipſa vita gra­tie amabilior eſt qͣꝫ vita nature. Sacra igitur eloquia: que mortem iſtam tibi indicant vel oſtendunt: proculdubio iſtam mortem peſſi­mam ac pernitioſiſſimam ingerunt ac impin gunt in penetralibus cordis tui. Unde igi­tur dolor cordi tuo incuti vel ingeri poteſt: ſi mors iſta cordi tuo dolorem non ingerit.