I XI tenti. nihil mandato beneplaciti tui ſe oppoſuit: ⁊ cōtradixit. nihil ibi quicqͣꝫ difficultatis adhibuit. Et ipſa etiā celum ⁊ terra: ſi qͥd diffi cultatis ⁊ reſiſtentie opponere potuiſſem creationi ⁊ formationi ſue: nullatenus hec feciſſent. qͥn potius ſiquid iuuaminis ad hoc adhibere potuiſſent: toto gaudio ⁊ auiditate illd̓ ¶ U ad hͦ adhibuiſſent. Nō habes igit̉ o pulcher rima/ o ſemꝑ ⁊ om̄ino laudanda dei iuſticia: ꝓ pter quod te vel mihi opponas/ vel mihi aliqͣtenus aduerſaris ſiue in vindictam de me ſumendam ſiue in gloriā creatoris intendens An nō ego ⁊ ꝓpugnator tuꝰ ſum in prelio iſto ⁊ aduocatꝰ in iudicio iſto. Quid em̄ alid̓ intēdo vel q̄ro. niſi vt totū me recuꝑes: totūqꝫ poſ ſideas. Nō em̄ pugno vl̓ litigo: niſi ꝯtra capita les inimicos tuos: vicꝫ iniuſticias meas. ⁊ nō poteſt nō eſſe tuum. adiuua igit̉ ꝓpugnatorē tuum: ⁊ aduocatum in bello tuo iuſtiſſimo at qꝫ iudicio. Alioqͥn nō ſolum mihi: ſed etiā tibi ¶ E ipſi deeſſe merito reputandus es. ¶ Loquor amplius vnum verbū tibi dn̄e miſericordie. ⁊ dicam. quia oportet te miſereri mihi: ſalua ꝑ om̄ia iuſticia tua. ſimiliter ⁊ iuſte agere mecū ſalua ꝑ om̄ia miſericordia tua. Nō em̄ eſt poſſibile vt alterum iſtoruꝫ ꝑmittat bonitas tua videlicet vel ledi iuſticiam tuā. vel ledi miſeri cordiam tuam. Utraqꝫ enim bonitas ē: neqꝫ em̄ contraria ſunt vllo modorum. nec altera alteri vllatenus aduerſat̉. īmo ſi phas eſt dicere: mutuo ſe ꝑ om̄ia adiuuant. Abſit em̄ vt ſic vindictā iuſticia expetat: vt miſcd̓iam omnino euacuet Abſit ſimiliter vt miſcd̓ia tua ſic ignoſcere intēdat: vt iuſticiam tuam prorſus excludat. Tu igit̉ p̄largus miſeratores: ⁊ nihilominꝰ in miſerando ſeruās iuſticiam. Et ſi militer ſeuerus vindicator: in vindicando tn̄ illeſam per om̄ia ſeruās miſcd̓iam. Quia igit̉ ſi me per penitentiam iuſtificas: ⁊ ſalua eſt ꝑ om̄ia iuſticia tua ⁊ ſalua per om̄ia miſericordia tua. Confidenter dico: ꝙ neceſſe habes. nō neceſſitate coactionis/ ſed ſuꝑabundātia liberrime bonitatis tue: iuſtificare. In om̄i em̄ vere ⁊ perfecte penitente ſalua eſt ꝑ omnia iuſticia tua dum nihil in eo impunitū relinquitur. Om̄is em̄ vere ac perfecte penitēs pro om̄ibus cōmiſſis ⁊ omiſſis ſeipſum punit ꝓ omnibꝰ nāqꝫ dolet ⁊ erubeſcit: ⁊ ſibijpſi iraſcitur. ⁊ ſicut tuipſe ad nudum conſpicis: etiā cogitatiōes malas/ in ſeipſo punire nō negligit. Quis em̄ vere penitens eſt qui non dole at pro eo: ꝙ quicqͣꝫ quod tibi diſpliceret cogitauit. Et intendo dn̄e miſericordie ꝙ ſaltē in vniuerſali pro om̄ibus quibus te offendit/ de bet ſaltem dolere vniuerſaliter: qui nullaꝫ ex offenſis tuis excipit vel p̄terit. De ſingl̓is em̄ ſingulariter dolere vel penitere: interdū forſan nō eſt poſſibile alicui: ſicut neqꝫ ſingulari ter recolere aut memoriter tenere. Delicta enim quis intelligit. Excuſatio penitentis ꝙ nō debet tm̄ puni ri qͣꝫtum meruit. ¶ Ca. X Uod ſi dixerit ⁊ quis. quia quēadmodū in ſingulis cōmiſſis ⁊ omiſſis ſingulariter peccat quicūqꝫ peccat. ſic ⁊ ſingulariter emē dare ſingula/ ⁊ pro ſingulis ſatiſfacere ſingulariter debet. Rn̄deo hmōi homini: quia hoc nō ſolū iuſticie tue nō eſt. ſed etiaꝫ nec humane. Quotcūqꝫ nāqꝫ latrocinia qͥs cōmiſerit: nō tot ei ſuſpendia vel mortes alie irrogant̉ qͥn potius hec vno ſuſpēdio humana iuſticia reputat: in eo om̄ia vindicata. ⁊ hoc qͣꝫtuꝫ ad ipſam humanā iuſticiā ꝑtinet. que poſt vnam mortem corporis: nō habet amplius quid faciat in peccantem. Aliter aūt ſe habꝫ in veriſſima ꝑ oīaqꝫ ſꝑ laudanda iuſticia tua: qͣ vna morte veteris hominis/ om̄ia vitia ⁊ peccata in anima humana mortificat ⁊ extinguit. vni caqꝫ infuſione iuſticie ſeu gratie tue: oēs ſordes ſpūales emūdas ⁊ abluis. quēadmodum infuſione fortiſſime medicine: om̄em infirmitatem curas. ⁊ quēadmodū vnica infuſione thyriace virtuoſiſſime/ venena omniū pctōꝝ ⁊ vitiorū exterminas prorſus ⁊ diffugas. ¶ Obiectio contra predicta. ¶ Ca. XI Uod ſi dixeris Dn̄e miſcd̓ie/ quia nō qͣꝫtū iuſticia re quirit ſeipſum punit/ etiaꝫ penitens quātūcūqꝫ vere ac ꝑfecte. qm̄ pene eterne ſiue gehennales debent̉ vnicuiqꝫ peccāti mortaliter. Pene vero pnīales quātecunqꝫ ſint. nulle ſunt comꝑatione illarum. qua ꝓpt̓ nullus ex vere ⁊ ꝑfecte penitētibꝰ/ punit ſe tātis penis pnīaliter: qͣꝫtis dignꝰ ē de dei iudicio et iuſticia. Rn̄d̓o tibi in hoc dn̄e miſcd̓ie. qꝛ iuſti cia tua nō reqͥrit hͦ a pctōribꝰ. vicꝫ vt tantis ac talibus penis ſeip̄os puniant. Infernales nā qꝫ pene: quos tenent nō emendant aut corrigunt. Nō eſt em̄ in inferno qui confiteat̉ tibi.
