Seite
Capitulum B Amplius pene ille nō ſunt cōtrarie vitijs et peccatis: cum ea nec exterminēt nec minuāt: nec eis vllatenus aduerſent̉ ſeu repugnēt eiſ dem: qͥn potius ꝑpetuo conſortio coherēt eiſ­dem. Amplius pene hmōi nihil aliud poſ­ſunt in eis in quibus ſunt: niſi ꝙ eos torquēt ⁊ excruciant. hoc aūt bonitati tue nunqͣꝫ per ſe placet dn̄e miſcd̓ie. Nō em̄ delectaris in ꝑ­ditione viuentiū. Diabolice nāqꝫ malignita­tis eſt illud ꝓprium: amare penas ⁊ tormēta hoīm. Scio nāqꝫ te docente: quia pene malo rum tā angelorū qͣꝫ hoīm placent tibi. non qꝛ pene illoruꝫ ſunt. ſed quia iuſte. ⁊ ideo bone­Et quia a teipſo ſunt: Diligis igit̉ in hmōi pe­nis ordinē ⁊ pulchritudinē iuſticie. Diligis in eis ⁊ gloriā tuā. Nō em̄ parū te glorificat pe­na malorū iuſtiſſima: que eis te actore ſimul ⁊ iudice irrogat̉. Claret etiā inuictiſſima om̄i potentia tua: qua punis pͥncipes tenebrarū: ceteroſqꝫ reprobos: qui bonitate tua ⁊ p̄cla­ra benificentia tua in iniuriam tuā ⁊ cōtume­liā abutunt̉. tuiſipſis bn̄ficijs contra te ſe ſuꝑ­biam eleuātes. dū ꝑ eam ſubijciunt̉ ⁊ artant̉ ſupplicijs/ adeo impotētes effecti: vt nihil vl­terius poſſunt niſi dolere. qͥ in rebus peſſimis exultauerūt: nihil amplius qͣꝫ cōfundi obpro­brio ſempiterno: ⁊ ignominia que finem non habēt. qui tam male gloriabant̉ in ſeculo iſto nihil aliud pn̄t qͣꝫ egere/ ⁊ p̄mi eternalit̓ pau­pertate artiſſima: que eſt omniū bonorum in releuabilis inopia qua diuicias ſpūales ſapiē tie vicꝫ ⁊ ꝟtutū/ vel reiecerūt vel contempſe­runt. ⁊ fallaces corꝑales ſeu temꝑales diuiti­as inordinatiſſime eripuerunt vl̓ adminiſtra uerunt. Dico etiam ꝙ pene ille eternales per petuo auertunt a te dn̄e miſcd̓ie. Nō em̄ tra dunt̉ in illis niſi quos ineternū ꝓieciſti a facie tua. ⁊ ſine vlla ſpe miſerationis ⁊ liberatiōis dereliquiſti. Quaꝓpter a penitentibus iuſti­cia tua penas hmōi nō requirit. alioqͥn cōtra ria eſſet ⁊ miſcd̓ie tue/ ⁊ ſibijpſi. Miſcd̓ie ſiqͥ­dem: dū nō ſoluꝫ miſeros pctōres in miſerijs vitiorū ſuorū ⁊ pctōrū nō deſereret. ſed eiſdē etiā miſerias incomꝑabiliter adaugeret. redi reqꝫ eos ad tuā miſcd̓iam ꝓhiberet. Si vero ipſi aduerſaret̉: qm̄ peccatorū iuſtificationeꝫ ꝓculdubio impediret: conſtituens eos in eo ſtatu in quo iuſtificati ſumus. redire ad iuſti­ciam nō ē eis poſſibile vllo modo. Penas igi­tur illas ſolas iuſticia tua reqͥrit a pctōribus: que ad illā reducant eoſdem. ⁊ ab iniuſticijs vitiorū ⁊ peccatorū illos liberent ⁊ emundēt Hec aūt ſunt ſole pnīales. Dico igit̉ coraꝫ te C dn̄e miſericordie: qꝛ ille dolor iuſticie tue ſuf­ficit in pctōribꝰ: qui eos faciat ⁊ querere me­dicinam miſericordie tue: et ſubijcere ſe eos cure medicinali tue. Sil̓iter ⁊ iſte timor iuſti­cie tue ſufficit in eiſdem peccatoribus: qͥ eos faciat fugere ad miſericordiam tuam que ſo­la eſt refugium vnicū miſerorum. Sic ⁊ eru­beſcentia illa ⁊ confuſio: que eos faciat abſcō dere ⁊ turpitudines ⁊ feditates vitiorū ſuoꝝ ⁊ peccatorum a facie tua: ⁊ ab aſpectu ſancto rum oculorum tuorum. que faciat eos vela­re ſiue oꝑire om̄ia alia pudenda. Oꝑimentū aūt iſtud ⁊ velamen vnicū eſt: ipſa eorundeꝫ reuelatio: ⁊ hoc nō eſt niſi ſincera confeſſio il­lorum. ſicut mos eſt confeſſionem fieri in ec­cleſia tua: vbi confeſſionē hmōi non ſolum ſa craſti: ſed etiā ſacramentuꝫ mire ac virtuoſe ſanctificationis feciſti. Sic dico ex eruditiōe tua ⁊ magiſterio/ quia ſatis eſt iuſticie tue tā­ta ira contra vitia ſua ⁊ peccata in peccatori­bus: que eos faciat armari ⁊ accingere ſe ad expugnanda ea: ⁊ in mortem exterminiū eo­rum eos accendat: quouſqꝫ viuere de cetero patiant̉. Et hec vtiqꝫ ꝓpoſito ⁊ voluntate Et eſt ꝓpria intentio ſancte ire iſtius: vt in vin­dictam tuā ⁊ ſuam: hoc faciant. In vindictaꝫ quidē tuarū iniuriarū: ⁊ cōtumeliaꝝ tuaꝝ qͣs in ſeipſis tibi dn̄o deo irrogauerant. In ſuam vero vindictam: hoc eſt ꝓprie mortis vltio­nem: quā ꝑ vitia ſua ⁊ peccata ſibijpſis intule runt. Sic dn̄e miſericordie dico de indignati­on. quia ſufficit tue iuſticie vt tanta ſit in pec catoribus: que eos eouſqꝫ erigat ⁊ eleuat: vt eis de cetero ſubeſſe vel ſeruire dedignetur. Eaqꝫ a ſeipſis tāqͣꝫ viliſſima excutere oīnoqꝫ conculcare: deſpicereqꝫ illa ꝓponat. Sic di­co ⁊ de odio: quia ſufficit iuſticie tue vt impa cabiliter ꝓponant peccatores p̄liari ac decer tare contra vitia ⁊ peccata: vt neqꝫ fedꝰ nec amicitiam de cetero cum eis habere propo­nant. neqꝫ fines ſuos intrare aut inter fines ſuos illa habitare vllo pacto ꝑmittant. ſed tā qͣꝫ gladio ⁊ igne illa profugare atqꝫ extermīa re/ vbicūqꝫ ⁊ vndecūqꝫ poterint: ſtudioſe ac viriliter intendāt. De abominatione quoqꝫ quid aliud mihi dicendum eſt coram te: niſi quia iuſticie ſatis eſt: vt in peccatoribus tāta ſit vitiorum ⁊ peccatorum ſuorum abomina­tio: vt nauſeam eis prouocet ⁊ vomitum eo­rum. Abominatio nāqꝫ vſualiter dicit̉. quaſi nauſeam vel vomitum aſpiciētibus/ aut alit̓