¶ Capitulum mitas ⁊ cōfirmatio ꝑtis mee: ꝙ ip̄a allegatio tua iuſtificatio eſt cauſe mee. In eo em̄ ip̄o ꝙ eam allegas iuſtificas illā ⁊ iuſtā efficis. Et hͦ eſt qm̄ iuſticie tue: qͥcqͥd pctīs meis debeatur debet̉ ſuꝑ ſnīa quā allegatiōe tua obtinere in tendis. ¶ Et eſt ſexta firmitas ⁊ cōfirmatio ꝑtis mee atqꝫ cauſe: ipſa gratioſitas tua: qua eouſqꝫ patri miſcd̓iarū in te ſolo placuit: vt in om̄ibus ſemꝑ exaudiaris apud illū. ſemꝑ pro ip̄o placore tuo atqꝫ reuerentia. Quaꝓpter qͣꝫtūcūqꝫ odibilis/ deteſtabilis/ ⁊ execrabilis ſit cauſa mea: nihilominꝰ in ore tuo bn̄dicto. in ore tuo ſacratiſſimo/ ⁊ in labijs tuis qͥbꝰ tāta gr̄a diffuſa eſt: eſt fauorabilis. ¶ Et ē ſepti ma firmitas ⁊ cōfirmatio ꝑtis ⁊ cauſe mee: ip ſa vereranda ⁊ reuerenda ſanctitas tua: ad quā neceſſe habet reſpicere pater miſcd̓iarū: ꝓpter qd̓ ab ipſa eccleſia tua exorat̉ ⁊ dicitur eidē/ ab ip̄a. Reſpice in faciē chriſti tui: quam vicꝫ opponit ſanctiſſimis oculis tuis. ⁊ int̓ponit horrificis atqꝫ monſtrificis feditatibus/ ⁊ abominationibꝰ noſtris ⁊ vultui clementiſſimi patris: tanqͣꝫ oꝑiens eas ⁊ abſcondens. ne illas intueat̉. ſicut legit̉ in libro ſapiētie. Dextera tua teget eos. Nō em̄ ſolꝰ filius ſic nos tegit ⁊ oꝑit. īmo pater ꝑ ip̄m oꝑiens iniquita tem/ ⁊ abſcondēs ſanctitate ſua: quā reſpiciens pater miſcd̓iarū neceſſe eſt vt placatꝰ reſpiciat. Nō em̄ poſſibile ē vt in eam reſpiciat: niſi vultui ſereno/ ꝓpitio/ ⁊ iucūdo. qd̓ ⁊ ipſe obſecro vicꝫ vt faciē plenā gr̄aꝝ chariſſimi ac bn̄dicti vnigeniti tui reſpicias: ⁊ a pctīs meis illam prorſus auertas. Mundi em̄ ſunt oculi tui ſancti dn̄e: vt nō videas mala. ⁊ reſpicere ad iniquitatē niſi cū ira ⁊ indignatione nō po teris. Nō igit̉ reſpexeris abominatiōes/ exe crationes horrificas/ ⁊ feditates/ qͥ miſereri potius eligis qͣꝫ iraſci. Sicut dicit eccleſia tua orans te. Reſpice igit̉ in faciē chriſti tui. cuiꝰ placore ab ira tua mihi placeris: me vicꝫ qd̓ ī me feciſti: qd̓qꝫ iure tuo pleniſſimo tuū eſt: in me placido ſereno/ iucūdo ac ꝓpitio vultū in tuearis atqꝫ ſuſcipias/ gr̄a īmogratioſitate ⁊ meritis illis: que nō ſolum reconciliatiōe totius mundi ſufficiunt īmo etiam in infinitum ſuꝑabundant ⁊ ſuꝑ om̄em cogitatum. ¶ Ad quid valeant predicta. Ca. XXII Nimaduerte ſolerter ⁊ ſtudioſe: qꝛ oīa ꝟba hec que hic aggregaui tibi atqꝫ congeſſi: de verbis petentibus ſunt ⁊ ad dep̄ candū compoſita. que ⁊ ſi nō ſit poſſibile ꝑ ea moueri īmobilē ꝑ om̄iaqꝫ innumerabilē deū. potentia tn̄ mihi vident̉ eſſe ⁊ validiſſima ad mouendū ipſum recitantē vel meditantē illa Ad mouendū inqͣꝫ ⁊ p̄parandum: vtcūqꝫ ad gratiā deuotionis/ ⁊ gratitudinis/ ⁊ largitatis/ ⁊ benificētie incogitabilis dei. Similit̓ ad gratiā cōpunctionis: dū vitia ⁊ pctā ꝑ eaꝫ ſic ſugillant̉ ⁊ aggerant̉ ⁊ agrauant̉. Ip̄aqꝫ bn̄fi cia creatoris ⁊ declarant̉ ⁊ magnifice extollū tur: ⁊ quatenus poſſibile eſt numerant̉. Ualida tn̄ mihi vident̉: ad gr̄aꝫ interne ac ꝟe penitudinis ꝓuocandā ⁊ ꝓcurandā. Dū em̄ ꝟtus illiꝰ ⁊ placor/ apud deū tam euidēter ꝑ ip ſa oſtendit̉. nō eſt poſſibile vt ab agnoſcentibus ip̄am nō deſideret̉ vel querat̉. Quis em̄ videre vel cognoſcere poſſit gr̄am iſtā: eſſe liberationē a carcere ⁊ vinculis horrificis viti orū/ ⁊ pctōꝝ/ ⁊ nō cōcupiſcere vl̓ nō deſidera re eam? Quis deniqꝫ illam viuificationē ⁊ re ſuſcitationē a morte peſſima hmōi eā vel leui ter opinari poſſit ⁊ nō amare ⁊ q̄rere ¶ Am ¶ E plius/ qm̄ nihil magis ingerit dolorē: qͣꝫ ipſa mala/ ipſaqꝫ detrimenta atqꝫ diſpēdia q̄ paſſi ſumus vel patimur. ⁊ hoc qn̄ vident̉ vel cogitant̉. tu aūt vides euidenter ꝙ verba iſta an̄ oculos cordis tui: mala om̄ia tua tibi ponunt ⁊ etiā in ipſos oculos tue mētis ingerūt ⁊ im pingunt. Inſenſatū igit̉ ⁊ inſenſibile pōt eſſe cor tuum: ſi dolorē tibi tot ⁊ tāta mala tua nō ¶ F ingerunt. ¶ Amplius cū om̄ia vitia ⁊ peccata inſtar telorū cupidis ex altera ꝑte vel obtuſa vel blanda ſint. ex altera vero acuta dureqꝫ ac dire vulnerātia atqꝫ tranſuerberātia ꝓpter quod cū traijciunt̉ ⁊ infigunt̉: ſine dolore vtiqꝫ ⁊ intrant ⁊ admittunt̉. Cū ꝟo reco gitant̉ mala eorū: que hic vicꝫ irrogant. ſicut mors ſpūalis culpe/ ⁊ mors gehennalis pene ceteraqꝫ tormēta que inferunt patientibus. tunc cuſpides eorū vertunt̉ in aīas nr̄as. qͣ ꝓ pter ſi viua ⁊ fortꝭ fuit recogitatio eoꝝ: pungunt eas profunde/ ⁊ cū dolore ſaluberrimo cōpūgunt eas. Et inde nomīata ē cōpūctio. tanqͣꝫ vicꝫ a cuſpide ⁊ aculeis vitioꝝ ⁊ peccatorū ex om̄i ꝑte ꝓfunda punctio. Et he ſunt pūcture/ q̄ diabolū īmo omnes cateruas demonū: de aīabus humanis exilire: totaqꝫ velocitate diffugere cōpellūt. Quēadmodum em̄ pūcture iſte ſaluberrime: aīas reſilire faciunt/ ⁊ effugere a vicijs ⁊ peccatis. Sic ⁊ demo nes ab aīabꝰ. hec em̄ eſt natura ⁊ conſuetudo