Sermo. Epiphania domini. Sermo. Lxxi. Mi eſt qui natus eſt rex iu­deoꝝ cuiꝰ ſtellā vidimꝰ in oriēte ⁊c̄. Math̓. ij. In verb̓ hꝰ euāgelij tria breuiter ſunt notāda ſcꝫ vera īcarnatio filij dei viui Scd̓o noue ſtelle apparitio. Tercio deuota regū adoratio. Primū ibi. vbi eſt ⁊cͣ. ſcd̓m ibi cꝰ ſtella vidimꝰ ⁊cͣ. terciū ibi veīmꝰ muneribꝰ adorare. Pri mo notare debēꝰ verā incarnationē dn̄i noſtri ieſu xp̄i. ex hoc hij tres re ges a remotis ꝑtibꝰ ducti hāc ſtel lam vener̄t ab oriente vt huc puerū viderent adorarēt. qꝛ non eſt mi randū ille ſanctos angelos ſuā natiuitatē mūdo notificauit paſtori bꝰ in iudea ſuꝑ gregē ſuū vigilantibꝰ ſi idem eandē incarnationē ſtellam oſtendit magis in oriēte. Quia apud deū nihil impoſſibile ē. licꝫ hij adhuc gentiles erant pagani. tn̄ cognoue rūt tale ſignū eſſet magni regis qn̄ ip̄i venerūt in hieruſalē ex magno cordis d̓ſiderio: dixerūt v̓bū ꝓpoſitū Ubi eſt natus eſt ⁊cͣ. Scd̓o notatur noue ſtelle apparitio. ī hoc reges di xerūt ad herodē. Uidimꝰ em̄ ſtellam eiꝰ in oriēte. Un̄ notandū hec ſtel­la d̓r noua ꝓpter quinqꝫ. alie ſtelle create ſunt in initio creationis mūdi Hec aūt in die natinitatis de nouo nihilo creata eſt. Secundo hec ſtella differebat ab alijs in forma quia hec ſtella proferebat in ſe formā pueri ba iulantis crucem in humeris ſicut ait: Chriſoſtimꝰ. Tercio in ſplendore qͥa cum omnes alie ſtelle lucerent. iſtos tamen tres magos ſeducere uo pote rant ſicut iſtat Quarto in tranſitu. qͥa Lxxi. cum omnes ſtelle in firmamento ſint fixe. hec erat in aere circa terra. alias em̄ ipſa non potuiſſet ip̄is magis viā demōſtraſſe. Quinto in officio. quia cum alie ſtelle manifeſtent nocte. hec erat ad manifeſtandū verū diem ſcꝫ xp̄m eſt ſol iuſticie. Qualiter aūt ac cidit iſti tres reges hanc ſtellam vi derunt in nocte natiuitatis xp̄i breui ter audietis. Dicit em̄ Chriẜ. qͥdā in ſpectores ſecretorū aſtronimi ſic̄ erant iſti tres reges elegerūt de ſeip­ſis. xij. ſi quis eoꝝ moriebatur. tunc filius illius aut aliquis propinquioꝝ ſuoꝝ in loco illius defuncti ſubſtitue­batur. Hij ergo ſingulis annis deſcē derunt ſuꝑ montē victorialē tribꝰ diebꝰ et noctibꝰ ibi morantes lauda bant et exorabant deū vt eis oſtende ret illam ſtellam quā balam ꝓpheta p̄­dixerat. Quadā ergo vice ſcꝫ ī nocte natiuitatis dn̄i noſtri ieſu xp̄i ſiue in in die ſic ibi maneret ſtella quedā ad eos venit ſuꝑ montem habebat formā cuiuſdā pulcri pueri. in cuius capite crux ſplendebat. que magos allocuta eſt dicens. Ite velociter in terra iuda et ibi regem natum inueni etis. tunc illi continuo ire ceperunt ab oriente vſqꝫ in meridiem et hoc in dromedarijs qui tantū ambulabant in vna die quantum equus in tribꝰ. Credendum eſt autem hij tres re­ges non venerunt ex vna regione. et ideo ſingulariter ambulauerunt. Cunqꝫ vnus alteri in viā a caſu ob­uiaret. Ceperunt ſinguli inquirere de qua terra eſſet alter. et dixerunt de hac ſtella ſcilicet qualiter poſſent inuenire eum cuius ſtellam viderant in regione. dixitqꝫ vnus illorum. q. iiij.