![]()
Liber. nō ſit per ſe effectus reſpectu alicuius alterius vl̓ alioꝝ concurrentium. Ad primum in opreſponſum fuit in precedenti queſtione diſtinguendo de ente per accidens. ſꝫ qd̓ pōt accipi l̓ per conceptū quem importat hoc qd̓ ē ens per accidens ꝓ re ſubſtrata de qua ille conceptꝰ denominatiue predicatur. ſecundo modo non ē ſcīa de ente per accidens inquantum per acci dens. ſed pōt eē pͥº de ente per accides. ergo ẜo mō qd̓ ē ens cauſuale ⁊ fo. tuitū. ſi aliquid hic demonſtratur ab Aꝝ. per. rationē caſualis ſciet̉ d̓ illo cōceptū īportato. Ad 2ᵐ dico ꝙ mi. eſt falſa. ad probationē dicendū ꝙ lꝫ tale ens proueniat a cā naturali tn̄ qꝛ euenit preter eius in tentionē ideo talis cauſa nō ē determinata nec vt in pluribꝰ reſpectu tal̓ effectꝰ. lꝫ ſit det̓mīata vt frequēt reſpectu effectus ꝓprijquē ītēdit Ad 3ᵐ dicendū ꝙ ma. ē vera de cā ꝓxi. mi. v̓o d̓ cauſa remota. iō argumentū nō cōcludit ꝗa eauocat. Sꝫ contra. ꝗa ma. ē vera de cā remota qd̓ probo ſic. naꝫ ſi pͥª cā necō cāt mediate. a. ne ceſſario monet ip̄ꝫ. a. ⁊ a. neceſſario motū necō mouet. b. ⁊ ſic vſqꝫ ad proximā cāꝫ cum poſterior nūqͣꝫ moueat niſi mota. a. prioris. Si ergo ſo la pª cā concedatur mouens neco. ſequit̉ ꝙ oēs necō mouebunt. ⁊ ſic ſtabit argumentuꝫ. Ar gͦ dicendū ꝙ ma. ē falſa ad probationē dico ꝙ cauſa voluntaria ſine ſui mutatione pōt al̓r ſe habere ad effectum per ſolam mutationē alteri us a quo effectus depēdet ita ꝙ ſoluꝫ ex parte effectus ſit mutatō. agēs autē volūtariū per voluntatem antiqͣꝫ ē cā effectus noui exᵐ. ſi volo nunc me ſedere cras. tali voluntatē exiſtēte vni formi. ſedebo cras. ita ꝙ ē effectus nouꝰ a volū tate antiqͣ n̄ mutata ſic dd̓ ē d̓ pͦ ente. ꝙ ip̄ꝫ volū tate antiqͣ ⁊ eterna. vult ꝗcꝗd vult. ita ꝙ ab eiꝰ voluntate. īmutabili eueniunt effectus noui qͦti die Aꝝ. ad opᵐ intellexit ẜꝫ pͥªᵐ cōcluſionē. Queſtio vi Trum ens verum debeat ſeparari a conſideratio ne metha. videtur ꝙ n̄. nam metha. ē ſcīa ⁊ cōmuniſſima. gͦ maxime videt̉ eē circa pͥᵐ obiectum ſcibile ⁊ intelligibile. ſed pᵐ obiectū ſcibile ⁊ intelligibile vr̄ eē veꝝ. gͦ ⁊c̄. mi. pꝫ ꝗa non vr̄ aliꝗd poſſe poni niſi veꝝ qd̓ cō ueniat oībus intelligibilibus ſi ſit diſtinctū obiectū contra ob̓a aliarū potentiarū. Confirma tur. qꝛ ſecundo huius dr̄ ꝙ vocari phi. veritatis ſcīaꝫ recte ſe hꝫ. ⁊ loquit̉ ibi de metha. ergo ipſa erit de vero. Preª vnūquodqꝫ ſicut ſe habet ad veritatem ex 2º. huius ergo verum cō uertitur cum ente. ſed metha. ē de ente. gͦ ⁊ d̓ v̓o Preª. ſi verum excluditur a conſideratione metha. hoc non ē vt videtur niſi ꝗa dicit aliꝗd diminutum. ſed hoc ē falſum. naꝫ que diminuūt de perfectione entis non attribuūtur pͦ enti. vt pꝫ de cāto ⁊ finito ⁊ hꝰi ſed verum attribuitur deo in ſūmo. vn̄ dicitur 2º hꝰ ꝙ prin. ſēpiternoꝝ neceſſe eſt ſemper eē veriſſima ergo verum non debet excludi a conſideratione. Contra ph̓s hic in lr̄a. In iſta qōe pͦ ꝑtractabo opiniōem vnā. 2º reſpondebo al̓r ad queſtionē. Quātū ad pᵐ ē vna opinio que ponit duo. pᵐ ē ꝙ verū ē pᵐ obiectū intellectus. qd̓ probat ſic. obiectū potentie proprium determinatur ad potentiaꝫ cuius ē obiectum. ſed verū ē hꝰi reſpectu intellectus. ergo verū ē ob̓m pᵐ intellectus ma. patꝫ ꝗa obiectuꝫ appetitus vt bonū determinat enad appetitum. gͦ a ſimili vr̄ ī alijs potentijs. puta de intellectu ꝙ obiectum intellectus determīat ens ad intelleciuꝫ. minor declaratur ꝗa ſuꝑ ens non videtur aliud determinans ipſuꝫ ad intel lectum niſi verum quia ens vt ens de ſe ē indiſrens ad ſenſibile ⁊ intelligibile. 2ᵐ dictum eſt ꝙ ens veꝝ nō ē de cōſideratione metha. qd̓ ꝓbatur vno dicto ſic. nulluꝫ diſtrahens ⁊ diminu tum ē de conſideratione metha. cum metha. ſit maxima ſcientia. ſed ens verum eſt huiuſmodi. gͦ ⁊c̄. probō minoris. ꝗa cū intellectus tendat in ob̓ꝫ inqͣꝫtuꝫ in intellectū ē. ſeꝗtur qd̓ verū cuꝫ ſit obiectum intellectus dicet rōeꝫ entis ī ītellectu ⁊ iō rōeꝫ entis diminuti ⁊ diſtracti. nam eē ab in tellectum diminuit ab ente ⁊ abſtrahit. Cōtra pᵐ dictū arguitur ſic. pᵐ ob̓ꝫ poº ẜꝫ ſuaꝫ ratiōeꝫ formalem ē prius ſimpl̓r ip̄a poª vl̓ ſaltem actu po. ſed verum cum ſecūdū te dicat rationē entꝭ in intellecū non ē naturaliter prius ip̄o actu. nā non contingit cognoſcere ſeu intellige̓ rōeꝫ entꝭ in intellectu vt cogniti. niſi intelligendo actū in telligendi per quem ſic ē in intellecū gͦ ens verū ſecundum te non ē primum obiectum intellectꝰ Preª. illud non eſt pᵐ obiectum intellectus qd̓ non intelligitur actu directo ſed reflexo tan tum. ſed veruꝫ ſecūdū te ē hꝰ i. gͦ ⁊cͣ. maior pꝫ. ꝗa actus diuictus pedit naturaliter actuꝫ reflexū cum ergo in quolibet actu inueniatur formal̓ iō obiecti. impoſſibile ē illud qd̓ cognoſcitur tā tum actu reflexo eē primū obiectuꝫ potētie. mi pꝫ. ꝗa ſecundū te verum intelligitur ſicut ratio intelligibilis que hꝫ intelligi pluſqͣꝫ obiectū puta lapis fuerit intellectus reflectendo ſupra rati oneꝫ obiecti. Preª ēt dicitur contra ẜꝫ īpoſſibile ē obiectū habitus excedere obiectum pocuius ē habitus. ſed obiectuꝫ metha. ē ens ergo cuꝫ ratio entis ſit prior rōe veri īpoſſibile eſt ꝙ verum ſit primum obiectum intellectus alioꝗn aliꝗd eēt ſubiectū metha. qd̓ nō hꝫ rōeꝫ intelligibilis inqͣꝫtū tale. Preª. illud qd̓ ſecundū ꝓ priā rōeꝫ pōt intelligi non īqͣꝫtuꝫ includit aliud ita ē per ſe intelligibile ſicut illud aliud. ⁊ ꝑ ꝯn̄s eque erit primum obiectū intellectus. ſꝫ bonuꝫ īqͣꝫtū diſtinguitur contra verum ⁊ vt non incidit eius rōeꝫ. ita ē per ſe intelligibile ſecūdū ſuā propriā rōeꝫ. ſic econuerſo verū inqͣꝫtū verum non includit bonum. gͦ bonum eqͣꝫ erit pᵐ ob̓uꝫ 