Seite
Sextus. argumenta poſita īpede. nam ad dimidium refertur duplum per ſe primo vt ad proprium correlatiuum. ſed ad correlatiuū ſui generis.ſ. ad ſubmultiplex refert̉ ꝑ ſe nō primo. ſil̓r ſpēs refertur prīo ad genꝰ vt ad pͥmum. correlatiuū ſed ad īdiuidua ꝑ ſe nō prīo. ſic gͦ ītelligenda ē iſta concluſio. ꝙ idem poteſt referri ad diuerſa nō prīo. qꝛ pͥmo ⁊ ꝑ ſe ad correlatiuum ꝓpriuꝫ ⁊ ꝑ ſe nō pͦ ad correlatiuū ſui generis vel ad a aliud. 3 ꝯcluſio ſit iſta. qn̄ refertur idem ad duo ad vnū ꝑ ſe pͦ ad aliud ꝑ ſe nō prīo. poſito illo ad quod refertur ꝑ ſe. prīo neceſſarium po nitur correlatiuum ꝑ ſe nō prīo. nō tamē ē neceſ ſarium ecōuerſo. ſed pōt eē ꝑ ſe correlatiuuꝫ ſi ne prīo correlatiuo. hanc on̄do ſic. qꝛ ſi n̄ ergo vnum extremum correlatiuum ſimul ē ⁊ nō eſt conſequens ē falſum. ergo ⁊ antecedens. ꝓbatō conſequentie. correlatiua ſūt ſimul ⁊ non ſunt. referatur ergo. a. ad. b. per ſe primo puta duplū ad dimidiū ⁊ ad. c. ꝑ ſe n̄ p̄puta ad ſubml̓tiplex tunc exiſtente. b. i. dimidio neceſſario eſt. a. i. du­plum cuius eſt per ſe primo correlatiuum ſed d̓ ſtructo. c. i. ſubmultiplici quod ē per ſe correla­tiuum dupli: ⁊ non primum deſtruitur. a ideſt duplum. ſi ergo b. i. dimidium poſſet eē nō exn̄­te. c. i. multiplici ſiml̓ eſſet ⁊ non eſſet ip̄m. a. i. du plum. quia eſſet ad eſſe dimidij ⁊ deſtrueretur per ſe ad deſtructionem per ſe correlatiui qd̓ ē multiplex. ⁊ ideo non poteſt eē. b. deſtructo. c. verumtamen quia ip̄m. c. i. ſubmultiplex quod ē per ſe correlatiuum ponit tantum eē generis ⁊ non ponit neceſſario aliquid poſterius ip̄o ge nere. iō ip̄m. c. i. ſubmultiplex quod ē ꝑ ſe corre latiuuꝫ poteſt eſſe non exiſtente. b. i. dimidio qd̓ eſt primum correlatiuum. Ad pͥmum in oppo ſituꝫ de continente ⁊ contento ⁊ de potentia ac tiua in comparatione ad paſſiuam ⁊ agere d̓ pa tre dicto ad plures filios. patet ex his que dic­ta ſunt ſuperius. naꝫ continens licet ſit idē ma­terialiter ⁊ ſubiectīe ad plura contenta ad que refertur per ſe primo: eſt tamen plura continen­tia formaliter. nam proprijs ⁊ diſtinctis relatio nibus continentie refertur ad quodlibet illoꝝ Similiter dicendum eſt de patre dicto ad plu­res filios de potentia autem actiua dictum eſt ꝙ refertur ad potentiam paſſiuam per ſe prīo. ſed ad agere per ſe non primo ⁊ hoc non ē īcon ueniens vt patet ex ſecūda concluſione. Ad aliud per idem. nam vt pꝫ ex p̄dictis. ſpēs refer tur per ſe primo ad ſuum ꝓpͥum correlatiuum. vt duplum ad dimidium ſed refertur ad corre latiuuꝫ ſui generis per ſe non primo ſcilicet ad multiplex. Ad tertium dicendum ꝑ idem ꝙ ſpecies refertur ꝑ ſe primo ad agens. ſed ad in diuidua per ſe nō prīo. Ad aliud ī oppoᵐ de phi. dicēdū ꝙ ſi ītellus ꝑ ſe eque prīo dicetur ad ītelligentem ⁊ ad ītelligibile idem bis dice­retur. vel dato ꝙ referatur ad vtrumqꝫ non tamē eque primo vel non relatione eiuſdeꝫ ge neris. nam reſpectus quo accidēs dependera­ſubiectum ē reſpectus extrinſecꝰ adueniens vt dicetur ī ſeptimo huius. nec ē reſpectus de ge­nere relatōis ẜm ſe. Explicit liber quintus. Queſtio Prima. Irca librum ſextum. vtrū ſcīa pratica ſor tiatur ſuum eē praticū ex or dine ad finē que ē praxis l̓ ex obiecto. videtur ꝙ ex fi­ne. nā 3º de aīa dicitur ꝙ in Intellectus extenſione ſit praticus ⁊ differt a ſpe culatiuo fine. Preª. hͨ dr̄ ꝙ pratica ē minus nobilis qͣꝫ ſpeculatiua quia ē gr̄a vſus. hͦ autem Argumētū nō valerꝫ niſi vſus eēt ꝑ ſe amnis praci ci hitus. Preª 2º huius dicitur ꝙ finis ſpe­culatiue ē v̓itas. pratice v̓o opus. Contra ph̓s hic ī littera qui diſtinguit ſcīam praticam tā ac tinam qͣꝫ factiuam a ſpeculatiua penes obiectuꝫ vel ſubiectum. Rūdeo in iſta qōe pͦ aliqͣ ſuꝑ ponētur. 2º. ad qōem dicet̉. Quātū ad pͥᵐ oꝫ h̓ p̄ſuppone̓ aliqͣ q̄ ī pͦ ſunt on̄ſa ī ꝓlogo huiꝰ et et in. 5º pͥᵐ ē ꝙ ſit praxis. 2ᵐ ē ꝙ duplex ē finis .ſ. finis gra. cuiꝰ. ⁊ finis qͦ de quo dictum ī ꝗnto libro. Sil̓r 3. ꝙ extēſio q̄ ſcīa pratica extendi tur ad praxim ſtat ī duplici relatōe. vl̓ reſpectu aptitudinali.ſ. ī reſpectu pͥoritatis natural̓ ⁊ in reſpectu ꝯformitaris. 4º. oꝫ p̄ſuppone̓ ꝙ ſcīa cā tur ab obiecto ⁊ a potētia mediate actu vt a du­abus cāis ꝑtialibus ītegrātibus vnam totalem cām effectiuam. Quātum ad 2ᵐ ē opinio que dicit ꝙ illud a qͦ ſcīa diuidit̉ pratica ē finis qui ē ipſa praxis. ꝓ qͣ opīone arguit̉ ꝑ auctoritates poſitas īpēde. Preª ꝑ rōem ſic. ſcīatū dr̄ pra tica ex obiecto. gͦ ex fine. ꝯn̄a ē euidens. ꝓbatio antis dupl̓r. pͦ quia ītellectus extenſione ſūt pra ticus tertio de aīa. quod non ē verum niſi d̓ eo dem intellectus pͥus ſpeculatiuo ⁊ poſtea exten ſo ad opus. ergo circa idem obiectum pōt eſſe conſideratio ſpeculatiua ⁊ pratica ⁊ per conſe­quens non erit pratica ex obiecto. Secūdo ſic. quia medicina diuiditur in praticam ⁊ ſpe­culatuam. ⁊ tamen ipſa ē de aliquo eodē ſubie cto ſic vel ſic accepta.ſ. de ſanitate vel corpore ſanabili. Alius doctor ꝓ eadem opinione ar guit ſic. ratio quiditatiua rei accipit̉ ꝑ ſe cauſis eius ex quibus hēt eē ꝑ ſe ⁊ eſſentialiter. ſed fi­nis per ſe noticie pratice ē ꝑ ſe cauſa eius. ergo ratio quiditatiua noticie pratice accipitur a ꝑ ſe fine eius qui eſt opus ſeu praxis ex ſecundo huius. Preterea noticia pratica eſt illa que conformiter ſe habet appetitu recto. ex ſexto