Seite
Capitulum cent veli vel illi ardores. ⁊ cui ſemꝑ placet eorū extinctio. da capiti meo aquas. ⁊ oculis meis fontem lachrymarū: quibus extinguā­tur ardores iſti. ſic̄ petebat Hieremias. Do­mine miſericordie qͥ percuſſiſti petras in de­ſerto ⁊ fluxerunt aque. torrentes inundaue­runt. ꝑcute cor meū qd̓ ⁊ aruit. qd̓ ⁊ obduru­it in petrā duriſſimā. ꝑcute inqͣꝫ gladio verbi tui penetrabiliori om̄i gladio ancipiti. ꝑcute inqͣꝫ ⁊ tranſfige in intima. ⁊ trāſuerbera in ꝓ­fundiſſima ſua: vt medullitus ⁊ ex totis inti­mis ſuis doleat. tunc em̄ erūpent torrētes pi arū lachrymarū ac ſanctarū. Dn̄e miſcd̓ie ex pandi manus meas ad te. qm̄ aīa mea ſic̄ ter ra ſine aqua tibi/ ſitiēs ſcꝫ imbrē lachrymarū: ⁊ exitus aquarū deducere ꝑ ſeipſaꝫ totā hoc eſt ꝑ om̄es ꝑtes vite ſue: ⁊ per omnes etates ſcꝫ gradus ⁊ officia: in quibus non cuſtodiuit Z ſacratiſſimā ac ſaluberrimā legē tuā. Dn̄e miſcd̓ie quot ⁊ quātis caris meis hoībus im­pendi iſtud humanitatis officium: vicꝫ vt de morte eorū dolerē inconſolabiliter. ⁊ vt mor tuos ip̄os lugereꝫ lachrymabiliter. Da obſe­cro vt mihi iſtud impendā corā te/ vt vicꝫ de ipſa morte mea ſpūali que incōꝑabiliter mor tibus illis carorū meorū eſt deterior: magiſqꝫ lugēda. Doleā p̄magnitudine illius. ⁊ luctu acerbiſſimo meipſum/ morte iſta turpiſſima mortuū/ lugeam corāte. Dn̄e miſcd̓ie qͣꝫ tur­pe. qͣꝫqꝫ indecens eſt ⁊ qͣꝫ mihi ꝑnitioſaꝫ mor­tem meā cogitare corā te/ ⁊ me mortuum cō­ſpicere. aīam meā ſcꝫ in feretro ſeu ſepulchro corꝑis mei iacentem mortuā conſpicere. et hͦ corde tepido ⁊ nullo dolore tacto. atqꝫ ſiccis oculis. qd̓ eſt dicere nullis inde lachrymis ꝓ fluentibus. Dn̄e miſcd̓ie/ tāta duricia tātaqꝫ ariditate oculoꝝ/ nō poſſem intueri cadauer alicuiꝰ ex caris meis. Unde igit̉ iſta inſenſibi litas atqꝫ peruerſitas cordis mei: vt cadauer anime mee mortuū abſqꝫ dolore acerbiſſimo ⁊ luctu conſpiciam. Et quod eſt ad cumulum malorum meorū: tanto mihi magis dolendū eſſet de morte anime mee: qͣꝫto minꝰ de ea do­leo: tanto nāqꝫ longius ſum a vita ⁊ ſalute ip ſius: qͣꝫto minus mortē ⁊ vulnera eius ſentio Et ego miſerrimus tanto minus inde doleo: ⁊ inde minus vel potius minime. cū inde ma xime dolēdū eſſet Dn̄e miſcd̓ie. ſcio qꝛ mor tuꝰ: nec ſemetip̄m vicꝫ mortuū: nec aliū mor­ A tuum lugere vnqͣꝫ poteſt. Uiuorū em̄ ſolorū ſemꝑ eſt lugere mortuos. quoruꝫ mortē ſiue ipſos mortuos: vel vident vel audiunt mor­tuos eſſe. Et hoc vtiqꝫ operatur in eis ip̄a na turalis attinentia ſiue propinquitas. In hoc igitur manifeſte cognoſcere deberē me mor­tuum eſſe. ꝙ mortem meam non lugeam. In comꝑabiliter enim plus ſum mihi: qͣꝫ aliquis alius: qua ꝓpter incomꝑabiliter acerbius ip­ſum lugerem ex morte ꝓpria ſi in hoc permit terer. Lugerem inqͣꝫ ex affectu vel affectione gratie: qͣꝫ quēcūqꝫ ex caris meis affectiōe vel propinquitate nature. Da dn̄e miſericordie etiam dona gratie tue: vtcūqꝫ video ⁊ mortē meam: vtcūqꝫ de illa doleaꝫ. ſed dolore adeo exili adeoqꝫ exiguo: vt non ex illo me viuum vel viuere p̄ſumere audeam. Certiſſimum E tn̄ eſt mihi non vſqꝫquaqͣꝫ extinctam eſſe gra­tie tue vitam in me. ſic enim videre: ⁊ ſic dole re proculdubio vite eſt: licet exigue ⁊ exilis/ ⁊ viuentis vicꝫ exigue ⁊ exiliter/ ad vitam ple­ne gratie atqꝫ perfecte. Iam igitur cepiſti in tantū ⁊ totetenꝰ viuificare me. Perfice obſe cro domine miſericordie tante pietatis atqꝫ mihi neceſſarium inceptū: ne permittas in ip­ſo cepto iſtiꝰ vite initio me ſuffocare. ⁊ in mor tem priſtinam recidere. Uides in me aliquē habitum iam tue inſpirationis. Inſpira vlte­rius in me ſpiraculuꝫ vite tue. Inſuffla in me largius ſpiritum ſanctum tuum. donec fiat in animam perfecte viuentem vita gratie tue. C Perfice in me dolorem interiorem quo ſen­tiam tot ⁊ tanta mea mala: que medullitus ⁊ ex totis intimis meis in conſpectu miſericor­die tue doleam. tunc enim erūpent ex corde meo lachryme ſalutares/ veri nominis vide­licet de laceratione mentis mee. Inde enim lachryme nominate ſunt: quia de anima lace ratate percutiente ſcꝫ ⁊ lacerante profluunt Tu enimes domine qui ſic vulneras ⁊ ſic me deris ſic percutis. et manus tue ſanant. Uul neras vtiqꝫ gladio acutiſſimo verbi tui men­tem humanam: lacerans dolore penitudinis ⁊ lachrymis ſanās. Domine miſericordie dolore iſto et lachrymis ſatiſfaciens iuſticie tue: vindicta nobiliſſima quā meipſum tor­torem ⁊ lictorem meum atrociſſimum effici­as. Ita non fruſtra lacerem: quin potius to­tum me comminuam ⁊ conteram. Nihil inte grum quod in omnibus que diſplicent boni­tati tue permittas eſſe vel viuere in me: ſi­cut Dauid dixit. Et comminuam eos vt pul­uerem ante faciem venti. hoc tātum eſt gra­tia tua: ⁊ hoc eſt gratie tue virtus que gratia dicit̉. Sꝫ ⁊ cum dederꝭ mihi lachrymaꝝ hmōi