CXI. gratia orationis ⁊ deuotionis interdum rapitur a deo/ ⁊ de medio irruentiū cogitationum duricieqꝫ cordis in quadā violentia eripitur. ſicut dicit Seneca. vix datum predam putato. Improbitate igitur ⁊ importunitate vult a ſe eripi gr̄am or̄onis miſericors deus. ⁊ vt obtenta gratior ⁊ carior habeat̉. iuxta illud. Gratior eſt fructus qͣꝫ ſpes ꝓductior edit ¶ Eſt ⁊ alia fortitudo or̄onis/ ⁊ eſt quaſi gra¶ P uitas quedam cōtra leuitatē cordis. que tan ta eſt in aliquibus ſtultis ⁊ indoctis: vt nō ꝑmittat eos ea/ vti/ niſi ad modicū ⁊ breue cū illam adepti fuerint. tūc em̄ ab or̄one ſurgūt cum in ea potiſſimū eſſet īmorandū ⁊ potiſſimum inſiſtendum eidē. hoc aūt eſt quia cum dat̉ eis gratia or̄onis abundans deuotione p̄pinguis ⁊ lachrymis irrigua: cū tantis bonis eis vtendū eſſet: īmo cū tam bono ſic impatientes ſunt tanti boni: quod proculdubio eſt quedam felicitas. tunc nāqꝫ datus eſt eis aduocatus gratioſiſſimus ⁊ eloquentiſſimus: de quo nō īmerito ſperare poſſunt ꝙ obtineat eis quicqͥd petunt. Ipſi aūt tunc imponūt ſilentiū/ ⁊ vocē eius interrūpunt: ⁊ cum gratioſiorem ⁊ magis ꝓpitiā habet audientiam/ atqꝫ cū efficacius allegat cām ipſorū: os eius obſtruunt īmo quod deterius eſt/ ip̄m mortificant ⁊ extinguunt. Qui em̄ tunc orare de ſinit cum ei bn̄ eſt in oratione ⁊ deuotiōe ⁊ lachrymis: orationē indubitanter mortificat et extinguit. etiā eo temꝑe quo vtilius ⁊ efficacius eidem inſiſteret̉. Ille vero qui ſentiens in ſemetipſo/ pauꝑtatem om̄imodam ⁊ defectꝰ deuotionis ⁊ lachrymarū. ⁊ ꝓpter hoc orare deſinit/ vel deſiſtit: inſaniſſimus pauꝑ eſt/ qui mendicare/ ⁊ panē ceteraqꝫ ſibi neceſſaria q̄ rere differt. Diues em̄ indubitanter eſt qͥ gratia deuotionis ⁊ lachrymarum abundat. ¶ Q ¶ Hmōi etiā homo eſt ea ſtulticia laborat: vt quia videt hauritoriū ſuum vacuū: ad fonteꝫ vel fluuium prohaurienda aqua ire contēnit paratus ire vt dicit ⁊ haurire cū hauritorium eius plenum viderit/ aut ſenſerit. Proculdu bio ſtultus hmōi ſpm̄ ſcm̄ eſſe fontem or̄onis atqꝫ deuotionis ⁊ omniū gratiarū neſcit: ip̄m eſſe flumen cuius impetus letificat ciuitatem dei. Ignorat inſipientiſſimus cor ſuū eē hauritorium quod orando in fontem iſtum īmergitur vel mittit̉: vt inde gratiaruꝫ muneribꝰ impleat̉. Non videt ꝙ orando ad fontem iſtū vel fluuiū accedit̉: vel venit: vl̓ potius ad cor iſte fons vel fluuius attrahit̉. ſicut ipſe ſpūſſanctus ꝑ psͣ. nos docuit dicentem. Os meuꝫ aꝑui ⁊ attraxi ſpm̄. Et ē tertia ſtulticia huius qui frigiditatē cordis ſui ſentit/ ⁊ ad caminuꝫ appropinquare non vult. Donec illud ſentiat calefactum: Ignorans proculdubio ſpm̄ ſcm̄ fornacem eſſe ⁊ caminū ſpūalis ardoris/ vitalis ⁊ viuifici caloris. Ignorat etiā quia orando ad fornacem iſtā ⁊ caminum propinquat̉. Et in appropinquatione ipſius vicꝫ/ īmo preſentia corda primū tepeſcūt deinde caleſcūt tertio vero flāmeſcunt. Quis adeo ſtultus ē qui dicat ſuſtinebo frigus iſtud mortiferum/ longius a fornace. nec appropinquabo ad illā donec plene fuero calefactus. Cum aūt perfecte calefactum me videro: appropinquabo ad illam. ¶ Et eſt quarta ſtulticia hoīs huiꝰ. Ipſe em̄ eſt quēadmodū ſtultiſſimus qͥ videt ſe ventre vacuum/ ⁊ refectione admodū indigentem/ menſamqꝫ refertiſſimā in conſpectu ſuo poſitam ⁊ paratam. ⁊ dicere nō erubeſcit nō accedā ad mēſam iſtam/ donec ventre plenus fuero ⁊ oppare ſaturatus. ¶ Quid em̄ aliud eſt homo/ cor habens gratia deuotiōis vacuū: niſi homo ventre ſpūali ab eſcis ⁊ potibus ſpūalibus vacuo. Quis aūt ignorat/ ni ſi inſipientiſſimus/ in or̄one ventre hmōi cibis ⁊ potibus repleri ſpūalibus: ip̄mqꝫ hoīeꝫ ibi ſpūaliter ſatiari? Quaꝓpter manifeſtū ē/ quia miſerrimus erroneus eſt qui ꝓpter hoc ad menſam refectionis ſpūalis/ que ē opulentia ſpūſſancti/ ad eam ꝑ or̄onem accedere ne gligit quia ſe vacuū ab hmōi alemētis ſentit ſimilis eſt ſtulto qui fame ſe perire ſentiens. ad menſam opiparā vt in ea comedet ⁊ reficiatur accedere cōtemnit. Eſt ergo negligētia hec ⁊ torpor infirmitas hmōi que etiaꝫ viros religioſos interdū reuocat/ ⁊ auertit/ ⁊ ī pau pertate p̄nominata detinet. Irrūpenda igit̉ eſt aliqua fortitudine iſta infirmitas. Quia gͦ ¶ R iſte fortitudines quas nominaui tibi oratiōi neceſſarie ſunt vt eam ſuſtentent ⁊ fulciant: eamqꝫ fortem ⁊ robuſtā efficiant: nō īmerito oſſa or̄onis vituli nominantur. Hec ſunt oſſa medullā pie intentionis ⁊ or̄onis continētiafortiqꝫ ꝓtectione cuſtodientia. Carnes vero iſtius vituli/ intellectus ſunt ⁊ cogitationes. que verbis or̄onis ſignant̉. Pinguēdo vero carnium hmōi deuotio eſt/ nec obſiſtit qd̓ dic̄ Gregꝰ. ſuꝑ verbum illud psͣ. holocauſtum tu um pingue fiat. dicens. quia holocauſtū pingue ſit/ cum bonū opus quod agit̉ etiā lachrymis irrigat̉. Lachryme nanqꝫ/ nō deuotio ip ſa ſunt: ſed ex deuotione ꝓfluunt ⁊ ꝓcedunt ¶ Pellis aūt vituli iſtius/ ip̄e ꝯtextꝰ ⁊ ſeries
