¶ Capitulum Preſertim cum mors etiā corꝑalis q̄ nec vera mors eſt/ nec mortis nomine etiam digna. Qd̓ euidens iudiciū ē/ extinctū in eis eſſe vitalē atqꝫ viuificū calorē bone dilectiōis cū flā me turpiū deſideriorū cor eorū totaliter occupauerint atqꝫ repleuerint. Quaꝓpter verū eſt qd̓ dixi tibi. quia ſemiuiui hmōi ſunt hoīes ⁊ vnuſquiſqꝫ eorū ē hō qͥ incidit in latrones. qͥ ſpoliauerūt eū. ⁊ plagis impoſitis abierunt ſemiuiuo relicto. qͣꝫqͣꝫ ⁊ vita hmōi dici nō poſſit/ q̄ mortē in aīa humana ſecū patit̉. Cōparatiōe tn̄ eorū qͥ obcecati ſunt om̄ino vl̓ igno rantia vel incredulitate/ hmōi hoīes quātū ē ex ꝑte ꝟtutis intellectiue nō īmerito viuere dicendi ſunt. Cogita igit̉ ⁊ recogita mortem iſtam/ ⁊ oꝑare cū auxilio diuine virtutis ⁊ gr̄e ꝑ mortē iſtā mortificans eā in ſemetip̄a. ⁊ per ſemetip̄am. de morte ipſa vitā eliciens. Illaꝫ em̄ inuenies nō ſolū mortē tuā ſed etiā mortem ſuijpſius. Dic igit̉ in te ipſo/ vicꝫ in corde ¶ B tuo. Dn̄e deus vita mea/ non ſolū dator vite mee: qͥs ē reus mortis mee tam male tam tur pis: quis intulit mortem tuā: niſi ego. Quis me ſeparet a te nō em̄ tu diſceſſiſti a me prior ſed ego diſceſſia te. Nō em̄ deſeruiſti me/ ſed ego deſerui te/ vita mea Abiēs aūt poſt gͣuitatem cordis mei peſſimi/ verti ad te dorſum et receſſi a te/ abiens poſt cōcupiſcentias meas turpiſſimas atqꝫ viliſſimas. Egoip̄e feci diui ſionem ip̄am mortis/ vel potiꝰ mortē int̓ me ⁊ te. Ego interpoſui chaos tetrū ⁊ horriferum inter me ⁊ te ⁊ vitā meā abyſſum.ſ. vitioruꝫ ⁊ pctōrū meorū. Ego ſum qͥ me auerti a lumine tuo viuo: ⁊ a luce viuifica tua ⁊ immiſi me īmo me īmerſi ⁊ ingeſſi potius in vmbra mor tis/ ⁊ in tenebras vitiorum ⁊ pctōꝝ meorum. Ego ſum qͥ in me extinxi vita gr̄e tue/ ⁊ mortem ꝟtute baptiſmalis ſanctificatiōis/ in me mortificatam/ viuificaui. īmo ſepiſſime ꝑ ſenſus mortiferos/ qͥbꝰ ꝯſenſi ſubiectiōibꝰ morti feris/ ego mortē iſtā deletā/ de ſolio liberi arbitrij mei/ ⁊ de regno qͦ regnabā me p̄cipitās exaltaui/ ⁊ reſtitui in regnū pͥſtinū. Ego ſum qͥ ꝓſtratā illā erexi/ ⁊ exurgere feci in reſurre ctionem diabolicā. Ego ſum qui hauſi voluptātes venenatas: quarū haſtu vita gr̄e tue nō mirū ſi extincta ē in me nō ſolū hauriebaꝫ venena huiꝰ/ ſed etiā inebriabā me illis/ ⁊ ſepe vſqꝫ ad nauſeā replebam me illis. Ego ſuꝫ qui inſtar apri inſaniſſimi irruētis in gladium venatorū/ impingebam me in gladios tranſfodientes aīam meā. ¶ Om̄ia nāqꝫ ꝯcupiſcibilia gladei flāmei ⁊ igniti ſunt: ad trāſfodientes aīas hoīm inſenſatorū. Quotiēs queſiui vt viderē cōcupiſcibilia/ qͦtiēs exqueſiui gladios iſtos vt in eis me impingerem/ ⁊ in eos tanqͣꝫ aper inſaniſſimꝰ toto impetu me darē: īmo p̄cipitarē. ¶ Scio dn̄e deꝰ meus ſcio nūc te reuelante ⁊ docēte: linguas hoīm eſſe plenas veneno mortifero. ſicut docuit apl̓us tuꝰ Iacobus. Scio eas eſſe gladios acutiſſimos iacula ⁊ ſagittas mortiferas. ſic̄ docuiſti me ꝑ Salomonē Prouerb̓. xxvj. Dn̄e deus meꝰ qͦtiens expoſui me ſagittꝭ iſtis gladijs ⁊ iaculis cōfodiendū. Mors inqͣꝫ corꝑalis vl̓ carnalis carorū tuorū tm̄ dolorē tibi ingerat vt vix īde ꝯſolationē recipias: qua inſenſibilitate mortē iſtā ſpūalē ac peſſimā abſqꝫ ſenſu doloris intimi ſuſtines. Dices vtiqꝫ mihi: quia mors ſpi ritualis iſta adeo mortificat cor humanuꝫ: vt ſentiri ſeip̄m nō ſinit. Et ꝓpt̓ hͦ nō videt̉ eē mi rum: ſi mortuū cor: morte iſta ſpūali: nec ip̄aꝫ mortē nec aliud de incōmodis ſpūalibus ſen tiat. Uere vtiqꝫ dicis ⁊ verū dicis. ſed remini ſci debes: quia ꝟba dei ſpūs ⁊ vita ſunt. ſic̄ dic̄ ꝟitas Ioh̓. vj. Audiuiſti etiā in p̄cedētibus qꝛ illa ē ꝟtus mirifica verbi dei: vt etiā mortui illud audiāt. lazarꝰ illud audiuit qͥ quadriduanus putreſcebat in tumulo: Ea ē imꝑioſitas vocis dei vt mortui illi obediant. ſicut apparet de ipſo Lazaro: qui vocatꝰ noīe ſaluatoris cū eēt mortuus obediuit eidem. Iuſſus nāqꝫ ve nire foras de tumulo ſtatim prodijt ex illo: qͣꝫ uis ligatꝰ pedibꝰ ⁊ manibꝰ inſtitis. Odiu igitur mortuꝰ ē hac peſſima morte pctōr: vocem dei nō audit. qn̄ aūt audire incipit illū. tācito ⁊ aliqͦ modo viuit. Nō aūt vita gratie: q̄ mortem om̄ino extinguere ⁊ exterminare ſufficiat. Et ꝓpter hoc ſemiuiuū hmōi pctōrē: vocat dn̄s in euāgelio Luce. x. Habet em̄ indubitāter aliqͥd vite qͥ morte ſuā in qua fuit: vel etiā ē adhuc vtcūqꝫ videt ⁊ cōſpicit. Plus āt habet vite ſi vel ad modicum dolet de morte hmōi. Plꝰ etiā ſi de ea etiā vl̓ leuit̓ erubeſcit. plus etiā ſi morti hmōi iraſcit̉. Plerūqꝫ em̄ pͥus lumē aliqd̓ ſalutaris cogitatiōis reſpicit viſus interior qͣꝫ affectꝰ recipiat aliqͥd vite ſpūa lis. Et hͦ ē qd̓ dicit Augꝰ ſuꝑ psͣ. vicꝫ ꝙ p̄uolat intellectꝰ. ⁊ ſequit̉ tardꝰ affectꝰ. Et intēdo qꝛ p̄uolat intellectꝰ ad vidēdū mortē iſtā vitioꝝ ⁊ pctōꝝ vtcūqꝫ iacet aūt adhuc mortuꝰ affectus. Et in ipſo tyro qͥ renouat̉ ⁊ iuueneſcit: ⁊ cū ipſo ſpolio pelli ſue vetuſtatē deponit. ve rū circa oculos incipit ei fieri iſta renouatio.
