¶ II quoniam pellem vetuſtam de circa oculos pͥmum eijcit ⁊ deponit. Sic ſit etiā in ml̓tis pec catoribus/ quia renouatio ⁊ ſanitas ſpiritualis/ vel vita potius incipit eis in oculis cordis Et de illa vidua quam petrus Apl̓us ſuſcitauit in actibus apoſtolorū/ vicꝫ dorcas/ ꝙ ipſa primum aperuit oculos/ ⁊ viſo petro reſedit Euidens eſt autē in multis litteratis: litteratis inqͣꝫ in ſacris litteris/ vt videtur ꝙ aliquid vite ſpiritualis habet in oculis cordis/ cū vires motiuas.i. affectus/ corruptiſſimos habent prorſuſqꝫ mortificatas. Neqꝫ em̄ ſcintilla vitalis caloris: qui ē amor honeſtatis ⁊ aliorū que ꝓpter deū diligēda ſunt. nec aliqͣ etiā minima ſcintilla calet in eis: cū nihil omnino diligāt de his/ que ad honeſtatē ꝑtinēt. Contraria vero.i. vitiorū ſuorū voluptates ⁊ tur pitudines/ totis deſiderijs cōcupiſcant: ⁊ to¶ I tis ſtudijs acqͥrūt ¶ Adijciūt etiā ad cumulū maloꝝ ſuoꝝ: vt ⁊ honeſtatē ⁊ decorē morū lau dabiliū. quā in ſe extinxer̄t atqꝫ radicitꝰ extirpauerūt/ tāto in alijs odio ꝑſequētur: vt nec verbū de illa audire niſi moleſtiſſime poſſint. ¶ Quotiēs ſcire volui ⁊ inquiſiui etiam quid de me dicerēt hoīes. neſciebā dn̄e quia ẜmones laudātiū molliti erāt ſuꝑ oleū/ nūc aūt te reuelāte ſcio ꝙ huiꝰ ẜmōis iacula ſūt mollita ſunt trāſfigētia corda ſtultoꝝ. Scio dn̄e ⁊ nūc te docēte. qꝛ ẜmōes detrahentiū iacula fellita ſunt. Iſta iacula ⁊ illa nō declinaui/ ſꝫ etiā eis trāſfodiēdū cor meū inſaniſſime ⁊ vicibꝰ īnumerabilibꝰ expoſui. ⁊ iacula hmōi qͥbꝰ aīa nr̄a trāſfigeret̉ qͦtiēs exqͥſiuerā. tu ſcis dn̄e deꝰ me us. Scio tn̄ te docēte/ qꝛ ẜmōes adulationuꝫ ⁊ detractionū: flatꝰ vētoꝝ peſtilētiſſimorum ſunt validiſſimi/ ad extinguēdū lucernā ſcīta tis ⁊ gr̄e tue/ qͦtiēs expoſui eam flatibꝰ hmōi. Quid gͦ mirū ſi extincta ē/ plerūqꝫ flatꝰ iſtos vt cor meū ꝑflarēt ꝓcuraui ⁊ q̄ſiui. Ego igit̉ egoip̄e ſum reus/ tot ⁊ tātaꝝ extinctionū vite mee q̄ viuebā ex gr̄a tua. ve mihi qͥ afflatꝰ iſtoſ vel vnqͣꝫ exqͥſiui/ vel vnqͣꝫ amaui/ vel ſuſtinui mihi extīctōnē viuifice lucerne gr̄e tue.i. mor tem ſpūalē aīe mee. docuiſti me dn̄e deꝰ meꝰ ꝑ Salomonē Prouerb̓. xvij. qꝛ ſic̄ in igne ꝓbat̉ aurū/ ⁊ in cōflatorio argentū. ſic hō ꝓbat̉ ore laudātiū. hoc igit̉ docuiſti me ꝙ ignis vehemētiſſimi ardoris ſūt ꝟba laudātiū. hͦ dn̄e neſciebā. Propt̓ hͦ ad inſtar furioſi vel potiꝰ demoniaci/ in ignē iſtū qͦtiēs poterā initiebā me Quid igit̉ mirū ſi miſerrima aīa mea in tātis ardoribꝰ ſepe incēdio perijt. Si oīa bona mea tātis ardoribꝰ exuſta ſunt ⁊ ꝯſumpta ſūt/ nō tā mihi ad iracūdiā: q̄ vt ait Greg. a teip̄o edo ctus/ velut peſtis totā mētē degraduat. Et d̓ q̄ veriſſime dici potuiſſet/ qꝛ velut īcēdiū aīaꝫ totā vaſtat nihil ex bonis gr̄e tue prorſus relinquēs. Quid ꝓſeqͣr de ſingulis vitijs meis ⁊ pctīs qͥbꝰ velut īmaniſſimis beluis deuorādū me tradidi: q̄ em̄ ex hmōi beluis de miſera aīa mea nō ē ſatiata. Ego miſerrimꝰ ⁊ īſaniſſi mus qͣſi oēs īuitaſſem oībuſqꝫ ꝯuiuiū p̄paraſſem. Et qͣſi dixiſſem ꝟbis tuis/ q̄ poſuiſti ī ore Eſa. ꝓph̓e. vniu̓ſe beſtie ſaltꝰ cōuenite ad de uorandū. Sic oībꝰ ꝓcurationē opulētiſſimaꝫ de aīa mea ⁊ p̄paraui ⁊ feci. Hec qͥdē dicenda ſunt ab hoīe hn̄te ꝯſcīam: ꝙ oī genere vitioꝝ ⁊ pctōꝝ ſe maculauerit. Uix aūt ē pctōr qͣꝫtū capio: qui nō multas catheruas demonuꝫ de aīa ſua ſpūalit̓ pauerit. ml̓taqꝫ eis ꝯuiuia de il lis fecerit. Dū me laudabant: qͥd faciebā dn̄e deꝰ meꝰ? Nūquid nō flatu oris mei lucernam ſcītatꝭ tue extinguebā. ⁊ cor meū lāpadē.ſ. qͣn dā ſpūſſci ip̄emet īflans extinguebā. An mor ti nō ſꝑ patuerūt feneſtre domꝰ mee.i. oculi. ſil̓r ⁊ aures. Ꝙ ꝑata fuit lingua mea ad ſtulti loqͥa ⁊ maliloqͥa qͥbꝰ aīa extingueret̉. Ꝙ parate manꝰ mee ceteraqꝫ mēbra corꝑis mei ad exhibēdum ſe arma iniqͥtatꝭ pctō: Ꝙ plenuꝫ fuit os meū ſꝑ amaritudīe ⁊ dolo. Quis vnqͣꝫ mihi qd̓ diſpliceret locutꝰ ē/ ⁊ nō paratiſſimū ac copioſiſſimū me īuenit ad rn̄dēdū ei deteri ora. ac ſi ad vſuras grauiſſimas reciꝑem/ q̄cū qꝫ mihi bona vl̓ mala dicebāt̉ vel fiebāt. Dn̄e deꝰ meꝰ qͣꝫto maiora qͣꝫto plura qͣꝫto deteriora reddidi maledicētibꝰ mihi ⁊ malefacientibꝰ fi redde̓ potui talia. ſin aūt volui: Dn̄e deꝰ meꝰ vn̄ mihi tāta ꝓnitas. tāta mihi ꝓmptitudo in oī genere mortꝭ aīe mee. vn̄ mihi amores ⁊ de ſideria cuiuſcūqꝫ mortꝭ aīe mee. cui furioſa fu it tāta volūtas. fuit inqͣꝫ trāſfodiēdi ſe in oēm ignē ⁊ aquā ⁊ in oē mortꝭ ꝑiculū. Dn̄e deꝰ me us vita mea ⁊ ſalꝰ mea qͥd videbā in te vel ſen tiebā ex te/ vt tātis ſtudijs/ tātis īſaniſſimorū deſiderioꝝ ardoribꝰ q̄rerē diſcederea te/ ⁊ in mortē meā ire. Dn̄e deꝰ meꝰ delicie tue ſūt eē cū filijs hoīuꝫ/ delicie tue erāt eē mecuꝫ. Ego ꝟo diſcedebā ac fugiebā ac ſi mors mea eēt eē tecū ⁊ mortifera inſeq̄bar/ ⁊ ad ea currebam eiſqꝫ adhuc īhereo ſi ip̄a vl̓ eēt vl̓ ſint adhuc in vita mea. Clamabat ad te ſcūs Dauid. Ne diſcedas a me. ne diſceſſeris a me/ ne elongeris a me. Proculdubio cognoſcebat te eē vitā ſuā cuiꝰ diſceſſum ⁊ elongationē ſic ſe formi