¶ Capitulum dare on̄debat. Si ꝓpt̓ qd̓ dicebat ne diſcedas a me. An ē hͦ poſſibile vt īmēſitas pietatꝭ ⁊ dul cedinis tue ꝑmittat hͦ/ vt diſcedas a qͦcūqꝫ vl̓ deſeras ip̄m. tu em̄ dixiſti iā pluries ego pͥmꝰ ⁊ nouiſſimꝰ in deceſſu. Primꝰ es em̄ in diligendo ⁊ adherēdo atqꝫ appropinqͣndo nob̓. Non em̄ deſeris nos/ niſi pͥus deſertꝰ es a nob̓: ſꝫ ſo lūmodo poſtqͣꝫ nos elongauerimꝰ a te. ſic dixi ſti ꝑ os Dauid. Ecce qui elongāt ſe a te ꝑibūt Quid gͦ ꝙ clamat ſcūs Dauid. ne diſcedas a me: ne diſceſſeris a me. ⁊ ne elongeris a meCū hͦ nunqͣꝫ ſit pijſſime volūtatis tue/ vicꝫ vt nos alij deſeras vel relinqͣs. hͦ inqͣꝫ clamabat: vt tu ip̄m ꝯẜuares: ⁊ vt ip̄m ſe abijcere nō per mitteres. Ac ſi diceret. Conſerua me mihi/ et me tibi. Niſi em̄ cuſtodieris ciuitatē: fruſtra vi ¶ G gilat qͥ cuſtodit eā. Quid gͦ dn̄e deꝰ meꝰ dece pit me. qͥd illuſit mihi. qͥd ſuaſit mihi tā infelix cōmertiū/ tā mortiferā cōmutationē/ vt te vi tam ⁊ gloriā cōmutarē/ in mortē peſſimā iſtāvt.ſ. te vitā meā ⁊ ſalutē deſererē/ ⁊ mortē iſtā viliſſimā atqꝫ turpiſſimaꝫ amplecterer. Dn̄e deꝰ meꝰ non erat voluptas nec illa vtiqꝫ veri noīs ac ꝟe rōnis: ſꝫ fallax ⁊ fallacia/ ⁊ ab ebrio dormiēte ſomniata. Priꝰ igit̉ inebriauit me ⁊ ſoporauit cogitatio tēptatiōis: īebriatū ꝟo et dormientē. facile fuit in iſtud tā fantaſticū tā noxie illuſionis illicere: ꝓpt̓ hͦ vigilātiſſime p̄cepiſti dn̄e deꝰ meꝰ. Parū differt dormiens a mortuo. Nihil em̄ ſenſus habet aut viriū. ligatus ē ſenſus īterior ⁊ oēs vires corꝑis ¶ Dn̄e deꝰ in iſtā īpotētiā duxi me/ vt nihil poſſim hora dormitiōis ⁊ ſomniatiōis iſtiꝰ ꝯtra hoſtē vl̓ aduerſariū meū. Uires qͣs ex ꝟtutibꝰ ⁊ donis tuis habebā/ ⁊ arma etiā ꝓieci: nec auxiliū tu um īuocaui/ qͥ ꝓmptiſſimꝰ adiutores oībꝰ in uocātibꝰ te in ꝟitate. hoc vtiqꝫ face̓ debuiſſeꝫ ⁊ an̄qͣꝫ irrueret in me iſta tēptatio ⁊ in ip̄o eti am tēptatiōis initio. Ego ꝟo miſerrimꝰ atqꝫ viliſſimꝰ ⁊ oī bono īdigniſſimꝰ: om̄i dānatiōe ⁊ morte digniſſimꝰ: oīno me au̓ti a te ⁊ in iſtū infernalē letheū/ fluuiū voluptatis mortifere me īmerſi dn̄e deꝰ meꝰ ac ſi ꝟa voluptas eſſet q̄ me ad lethargiā ſpūalē iſtā īduxit In illa cō paratiōe ſuauitatis tue/ ⁊ cōpaſſiōe iucūdiſſi me ac viuifice ſocietatꝭ ⁊ habitatiōis tue. Ab ſit em̄ vt ait tātꝰ ⁊ ſapiētiſſimꝰ Augꝰ. vt tanta delectatio ſit in vitijs/ qͣꝫta in ꝟtutibꝰ. Si placuit voluptas: vbi eā inſaniſſimꝰ q̄reba: vbi q̄ rere illā debebā: niſi in te fonte vnico ſuauita tis incogitabilis. Miſerrimꝰ ego ⁊ īſaniſſimꝰ corrupi palatū cordis mei. infeci ip̄m/ ⁊ īdui ip̄m ſpurcitia ſomneitatꝭ iſtiꝰ: ⁊ illuſorie voluptatꝭ. Deſijt gͦ mihi ſape ꝟa ac pura ⁊ ꝑpetua bonitas: deſijt mihi ſape multitudo dulcedis tue dn̄e. Quia ſic̄ dic̄ btūs Augꝰ ꝟbū hͦ exponens/ ei ſoli ſapit qͥ palatū cordis nō ꝑdidit: d̓ febre iniqͥtatꝭ. In hͦ ꝓfundū mortꝭ mee dimerſi: ⁊ nō ꝑcipieba q̄ in eis ſūt. Cū ſpū p̄ditꝰ erā: ⁊ de illo viuebā: ſpūalis exiſtebā: ⁊ diiudicabā oīa. tūc nō erat carni vel diabolo locꝰ decepti onis vel illuſiōis. Tūc em̄ ꝟe vigilās erā inte riꝰ. Uigilia ꝟo: ſomnia nō ſolū nō admittit: ſꝫ etiā prorſus ext̓mīat ⁊ excludit. tūc certiſſimū erat mihi: veriſſimā puriſſimā viuificāqꝫ: ⁊ ſuper oēm cogitatū eē bonitatꝭ tue ſuauitatem ⁊ oēm aliū etiā ſi ꝟa eēt abominationē eē horrificā. Sic me īſaniſſimꝰ ip̄e in mortē dedi: ex tinguēs in me ſpm̄ vite.i. inſpirationē ſanctiſ ſimā: q̄ ex te viuebā. Et ex hinc factū ē mihi vt mors ip̄a mea delectabilis mihi ſit: ⁊ placeat mihi. Uera vita q̄ tibi ꝯiūctiſſimꝰ adherebā: mihi nō ſolū moleſta ſꝫ ītolerabilis ſit. q̄ ꝑuerſi tate q̄ maior inſania cogitari poſſit: dn̄e deus meꝰ. Si ſuꝑbia mors mea ē: ꝑ quēcūqꝫ ex ra mis ip̄iꝰ. q̄ mors turpior ⁊ viliorē aut ridiculo. 1 H ſitate ei comꝑabilis: Cū em̄ ſola vita hūiliationis nr̄e ſub oīpotēti manu tua/ nos tibi ſola ꝯiūgat ⁊ ſociet. Proculdubio ſuꝑbia ē q̄ nos a te ſeꝑat: q̄ vita ꝟa ac btāes aīaꝝ noſtrarum Quid em̄ ſuꝑbire ē niſi ſuꝑire: qd̓ ē de imo ẜui tutis: vltimeqꝫ ſubiectiōis q̄ deo ſubeſſe debemꝰ in ſublime ꝟiſſimū ac falſiſſimū qͦ alijs hoī bus ſuꝑeē volumꝰ ac p̄eſſe. qͦ qͥd ridiculoſiꝰ co gitari pōt. ꝓpt̓ qd̓ ſapiēter ait ſapiēs Seneca dicēs. Si videres murē vnū dn̄ari ceteris muribꝰ riſum teneres. Quaꝓpt̓ cū nihil ampliꝰ hꝫ vnꝰ hō: qͣꝫtū ē ex natura ⁊ cōditiōe ſue ſpeciei qͣꝫ aliqͥs alioꝝ: ꝯtra ius ⁊ legē nature ē: vt velitꝭ alijs hoībꝰ dn̄ari. ¶ Ꝙ ſi qͥd ſciētie vel ptātis vel alteriꝰ cuiuſcūqꝫ excellentie cuiqͣꝫ a creatore donatū ē ei: alijs in eo ẜuire tenetur ⁊ nullatenꝰ appropriare ſibi illd̓ debet. Quare manifeſtū ē: furti illū reū effici: qͥ tale donū qd̓ īdubitant publicū ē: ſibi ſoli appropriare p̄ſumit. ¶ Huiꝰ aūt exēplū euidētiſſimū ī viſu auditu. ⁊ in vno quoqꝫ officioꝝ alioꝝ qͥbꝰ mēbra ſingula p̄dita ſunt. Nō em̄ licet vel poſſibi le ē naturalit̓ oculis appropriare viſum ſibi qͥ vtiqꝫ datꝰ ē eis vel potiꝰ īpoſitꝰ tanqͣꝫ officio. nō ꝓpt̓ ſe ſꝫ ꝓpt̓ totū hoīem atqꝫ totū corpus vt dic̄ Gregꝰ. ſuꝑ Ezech̓. Quia ſic hꝫ ⁊ de lumine ſcīe. qꝛ nulli ex ſapiētibꝰ ꝓpt̓ ſe ſolū datū ē: ſꝫ ꝓpt̓ corpꝰ eccleſie dei. Diſpēſatio igitur
