patribꝰ veteris teſtamēti. qui ꝓpter vehemēs deſideriū affligebantur. ⁊ iō ab ip̄is patribus veteris teſtamēti. vt ꝑficerent̉ nō amplius in vmbra legaliū ambulātes. neqꝫ in ſpe vēturi anima affligeret̉. quia ſpes que differt̉ affligit aīam. Prouer. xiij. Utinā diſrūperes ce los ⁊ deſcēderes. Iſaie. lxiiij. Deſiderabat̉ a poſterioribus et modernis vt in eiꝰ fide ⁊ me rito ſaluarent̉. nō deſcēdentes amplius in infernū. qꝛ poſt eius aduētuꝫ ad celos aſcēdūt omnes qui credūt in ip̄m. in vita gl̓ie ꝑmanſuri. Io. iij. Sic deus dilexit mūdum vt filiuꝫ ſuū vnigenitū daret. vt oēs qui credūt in euꝫ nō pereāt: ſꝫ habeāt vitā eternā. Hic quideꝫ aduētus tāqͣꝫ res magnifica valde ⁊ etiaꝫ res admiratōe plena ꝑ multa tꝑa fuit an p̄nūcia tus ꝑ multoꝝ oracula ꝓphetaꝝ. Inter quos ꝓpheta quidā noīe zacharias de numero ꝓphetaꝝ. xij. p̄dictū aduētū a ſpūſancto doct. mirabiliter p̄nūciauit ⁊ bene ⁊ de pn̄ti tāqͣꝫ d̓ re certa locutus ē. ꝯ. c. d. Exulta ſatis filia ſyon: iubila filia hierl̓m. Ecce rex tuus venit tibi iuſtus ⁊ ſaluator ip̄e pauꝑ ⁊ aſcēdens ſuꝑ aſinā ⁊ ſuꝑ pullū filiū aſine. Matheus aūt re citat hāc prophetiā licꝫ ꝟba aliquātulū differāt. Et qꝛ euāgeliū hodiernū ſolū ꝓpter ꝓphetiā hāc hodie recitat̉. que xp̄i aduētū veraciter exprimit ⁊ deuote. iō ſolū hāc ꝓphetiā ꝓut a matheo ſumit̉ ꝓſequar ī ſermone. hoc em̄ euāgeliū in dn̄ica palmaꝝ cantat̉ in qua ea que in euāgelio ꝯtinent̉ ad litterā ꝯtigerūt ⁊ iō ibi hoc euāgeliū ſumat̉ iuxta lr̄am ⁊ ꝓſequat̉. ¶ In hac gͦ ꝓphetia ꝓut a math̓. ſumit tria principaliter ꝯtinent̉. Primo em̄ annūci atio bōa p̄dicatoribꝰ imꝑat̉. ibi. dicite. Secū do cui bona annūciatio annūciet̉ ſubiūgit̉. ibi filie ſyon. Tercio ip̄e aduētus ſaluatoris mirabilis nūciat̉. ibi. Ecce rex tuꝰ venit tibi man ſuetus. ¶ Primo gͦ bona ānūciatio p̄dicato ribus imꝑatur. cū dr̄. Dicite.ſ. vos p̄dicatores. qui eſtis os dei ꝑ quos deus ip̄e loquitur ad ſalutē. Hiere. iij. Si ſeꝑaueris p̄cioſum a vili quaſi os meū eris. Math̓. xiij. Nō eī vos eſtis loquētes ſꝫ ſpūſſanctus. Et iō ꝯſuetudo ē eccl̓ie vt hodie omnes p̄lati p̄dicet. Et oēs fideles debēt hodie ad p̄dicatōem ire. vt audiāt bonā annūciatōem: quā deus homini ꝓmiſit ⁊ veraciter adimpleuit. et dicere hoc bonū nūcium de incarnatōe filij dei. nec p̄dicato res debēt ſilere. nec fideles alij ꝓpter negligen tiā nō audire. j. Coꝝ. ix. Ue mihi ſi nō euan gelizauero.i. ſi nō bonā annūciationē dixero Euāgeliū em̄ idem ē qd̓ bona annūciatio ab eū qd̓ ē bonū ⁊ angelus qd̓ ē nūcius. iiij. Regū. vij. Hec dies boni nūcij. ſi tacuerimus ⁊ noluerimus nūciare ſceleris arguemur. Dic hiſtoriam breuiter vere: ſicut tūc erat obſeſſa ſamaria. ⁊ ī fortiſſima anguſtia ꝯſtituta. Nā caput aſini octoginta argētes vēdebat̉ ⁊ tabi ſtercoris colūbe.i. veſica ꝓpter grana ibi la tētia quīqꝫ argētes vēdebat̉ ⁊ mulieres filios ſuos comederūt. vt. iiij. Regū. vj. ptꝫ. Sic ante aduētū dei totꝰ mūdus multis ⁊ magnis anguſtijs p̄mebat̉: ⁊ cibi aīaꝝ.ſ. donā ſpūſſan cti ⁊ virtutes et verbū veritatis. nimis erāt ca ri. ⁊ hoīes filios occidētes ydolis īmolabant: qd̓ erat iniquius qͣꝫ ip̄os comedere. Erāt eti aꝫ hoīes infirmi ꝟtute n̄ valētes malo reſiſte re. nec in bono ꝓficere ſub ſeruitute viciorum detenti. Erāt etiā ignorātes ⁊ turpiter erran tes: creaturas creatorē credētes: et eis honores diuinos ſtultiſſime impēdentes. ⁊ ideo ſb̓ poteſtate dyaboli tenebant̉. ꝓpter que oīa ī morte ad infernū deſcēdebāt ibi eternalit̓ cru ciādi. Et ſic abiſſus humane miſerie de aduētu filij dei indigebat abiſſum diuine miſericor die petēs vt ab his oībus liberaret̉ ad vitaꝫ gr̄e trāſferēda. Aduētus gͦ filij dei dies boni nūcij fuit: quē nullo mō celare debemꝰ ſꝫ ipſuꝫ reuerēter ⁊ deuote ppl̓is nūciare. Et hͦ eſt qd̓ deus h̓ mādat di. Dicite.i. annūciate ⁊ p̄dica te diē leticie ⁊ gr̄e ⁊ miſericordie plenū: qꝛ ſal uator nr̄ iā venit. yſaie. lxj. Spūs dn̄i ſuꝑ me eo ꝙ vnxerit me. euāgelizare pauperibꝰ: miſit me vt mederer ꝯtritos corde ⁊ p̄dicarē capti uis indulgētiā ⁊ clauſis aꝑtōem. ⁊ p̄dicarem annū dn̄o placabilē ⁊ diē vltōnis. deo nr̄o vt ꝯſolarer oēs lugētes ⁊ ponerē ꝯſolatōꝫ lugētibꝰ ſyon ⁊ dare eis coronā ꝓ cine̓: oleū gaudij ꝓ luctu. palliū laudis ꝓ ſpū meroris. Nobis quippe leticia geminat̉. Antiqͥs dicebat̉ ſaluator nr̄ adueniet: ſꝫ nobis dr̄. Saluator nr̄ iā venit. Spes aūt qͥ differt̉ anīaꝫ affligit Prouer. xiij. Et ideo ātiqui pr̄es ſumme deſiderabāt qd̓ nos iā habemꝰ. Bern̄. Ardorē deſiderij patrū ſuſpirātiū xp̄i in carne pn̄tiaꝫ frequētiſſime cogitās ꝯfundor ⁊ ꝯpungor in meip̄o ⁊ nūc vix ꝯtineo lacrimas ita pudet te poris torporiſqꝫ miſerabiliū tꝑorum horum cui nanqꝫ noſtrorum ingerit gaudium hͦ munus gratie exhibite quātum accenderat vete ribus ſanctis deſiderium ſola promiſſio. Et
