Seite
Prefatio ſuper Cantica canticorum Prefatio beati Gregorij pa­pe ſuper Cantica canticoꝝ feli­cer incipit. Prologus. Uia ſi ceco ſi longe a deo poſito cordi ſermo diuinꝰ voce ꝓpria: ac voce diui­na loqueret̉: nō caperet. Per quedā enigmata mi ſericorditer monet ⁊ reuo cat: ⁊ per res notas latenter ei amorē reꝝ non notarū vel ſic inſinuat. Per hoc em̄ ꝙ non horret cognitū: intelligit quoddā incognitū. Rebus notis allegorie cōfici­unt̉: et in ſententias diuinas vertunt̉: vt dū recognoſcimus ſenſu exteriora: intelle ctu perueniamꝰ ad interiora. Hinc eſt ꝙ in libro hoc qui canticū canticoꝝ inſcribi­tur: amoris quaſi corporei verba ponunt̉: vt a torpore ſuo anima: per ſermones cō­ſuetos diſcuſſa recaleſcat: ⁊ per ꝟba amo ris qui infra eſt: excitet̉ ad amorē qui ſu­pra eſt. Nominant̉ em̄ hic oſcula: vbera: gene: femora. Ubi nō irridenda eſt ſacra deſcriptio: ſed cōſideranda miſericordia dei. In hoc etiā amplior: quia dū mēbra corporis nomīat: ſic ad amorē nos vocat. B Notemus quidē ꝙͣ mirabiliter: ꝙͣ mi ſericorditer nobiſcū operat̉: qui vt nos ad amplexus ſacri amoris accendat: vſqꝫ ad turpis amoris nr̄i vbera ſe inclinat. Sed vnde ſe loquēdo humiliat: inde nos intel lectu exaltat: qꝛ ex ſermonibꝰ huius amo ris diſcimus: qua virtute in diuinitatis amore ferueamus. Hic etiā ſolerter intuē dū eſt: ne cū exteriora audimꝰ: ad exterio­ra ſentienda remaneamꝰ: ⁊ machina que ponit̉ vt leuet: ip̄a magis opprimat: ⁊ ag grauet. Debemus in verbis exterioribus corporeis quicꝙͣ interius eſt querere: et loquētes de his extra corpus fieri debe­mus: ad nuptias ſponſi ⁊ ſponſe cū intel­lectu charitatiſ: id eſt cū veſte nuptiali ve nire: ne ſi iſta careamus: ab hoc cōuiuio in exteriores tenebras.i. in cecitate igno rantie repellamur. Debemus per verba paſſiōis tranſire ad virtutē impaſſibilita­tis. Littera em̄ occidit: ſpiritus viuificat. Sicut em̄ palea frumentū: ſic ⁊ littera te­git ſpiritū. Sed quia iumentoꝝ eſt pale­is: hominū frumentis veſci: qui humana ratiōe vtit̉ paleas obijciat: frumēta ſpiri­tus edere diſponat. Humane cōuerſatio­nis verba audiētes: quaſi extra humanita tē eſſe debemꝰ: ne ſi humaniter que dū au diuimꝰ capiamꝰ: nihil diuinit̉ de his ſen tire poſſumꝰ. Qui em̄ deum ſequit̉ imita ri debet quottidie reſurrectionē ſuā: vt ſi­cut tūc nihil paſſibile habuit in corde: vt ſcd̓m interiorē hominē iam noua creatu­ra ſit: ſic iaꝫ quicquid vetuſtū ſonuerit cal cet: ⁊ in verbis veteribus ſolā vini nouita tis inqͥrat. C Attēdēdū eſt: ꝙ liber hic non Canticū: ſed canticorū canticū dicit̉: Tanto eſt em̄ oībus canticis ſublimius: quāto in nuptijs ſublimioris feſtiuitatis offert̉. Hic notandū eſt: quia quādo vult timeri dominū: quādo vult honorari pa­trē: quādo amari: ſponſum ſe noīat dn̄s. Attende ordinē. Ex timore em̄ honor: ex honore ſolet ꝓcedere amor. Nec vacat a myſterio: ꝙ liber hic ternus ponit̉ in ope ribus ſalomonis. Poſt ꝓuerbia em̄ eccle ſiaſtes: poſt eccleſiaſtes canticū canticoꝝ: nō caſu: ſed plena ratiōe poſuit. In ꝓuer bijs moralis vita exprimit̉: cū dicit̉: Au­di fili mi ſapientiā. In eccleſiaſte natura lis: vbi finis oīm ꝯſiderat̉: cum dicit̉: Ua nitas vanitatū ⁊ om̄ia vanitas. In canti co vero canticoꝝ contēplatiua vita expri­mit̉: dum in eo ip̄ius domini aduentus ⁊ aſpectus deſiderat̉ cum ſponſe voce dici tur: Oſculet̉ me oſculo oris ſui. Quia er go naturalis ad conſiderationē nō perdu cit̉: niſi prius moralitas teneat̉: recte poſt prouerbia eccleſiaſtes ponit̉. Et quia ſu­perna cōtemplatio nō conſpicit̉: niſi plus hec infra labentia deſpiciātur: recte poſt eccleſiaſtes canticū canticoꝝ ponit̉. Pri­us quippe eſt mores cōponere: poſtmodū omnia que ſunt tanꝙͣ non ſint cōſiderare. Poſtea mūda acie ſuperna. ⁊ interna cō­ſpicere. Hos ergo libroꝝ gradus ꝙͣ quan