Seite
ſuper Cantica canticorum Cap. II Quid per lectulū ſponſe: niſi ocij quietē intelligimus: Mens em̄ que ſponſum ſu um ſingulariter amat xp̄m: inquantū po­teſt ab om̄ibus ſollicitudinibus mūdi va­cat: virtutes quibus ſponſo ſuo placeat. intus accumulat. Que dum om̄ia que tē poralia ſunt cōtempnit. Lectū ſibi cū ſpō ſo in pace victorie facit: vbi quo quietius pauſat: eo amplius flores inuenit: quibꝰ ſe decorā ſponſo oſtendat. Sequit̉: bb Tigna domoꝝ noſtrarū ce­drina: laquearia cypreſſina.) Per domos plures eccleſias intelligi­mus: per tigna cedrina predicatores deſi­gnamꝰ: per laquearia cypreſſina ip̄os po pulos figuramus. Tigna em̄ tectū ſuſten tant: laquearia vero domū implent ⁊ or­nant. Sic in ſancta eccleſia predicatores boni ſcripturā diuinā in corde ⁊ ore por­tant: quā fidelibus expandentes predicā te: vt dum eccleſia predicatione celeſti in­ſtruit̉ munimen accipiat: quo ab ymbri­bus temptationū protegat̉. Cedrus autē ⁊ cypreſſus imputribilia ligna eſſe perhi bent̉. Quibus bene om̄es electi figura tur: quia dū temporalia nullo deſiderio ſe ctant̉: eterni fiunt eo ꝙ mente in eterna fi gunt̉. Reſpondet ſponſus ⁊ dicit: Capitulū II A Go flos campi: ⁊ lilium conuallium. Bene florē xp̄us ſe nominat: qui dum ſpinas peccatoꝝ exterminat: mē tem ſponſi ⁊ pulchritudine ſue iuſticie ex ornat: ⁊ naribus cordis dū celeſte deſide­riū applicat: interiora anīe quaſi odore re­focillat. Quia ſequit̉ adhuc ⁊ dicit: B Sicut liliū inter ſpinas: ſic amica mea inter filias. Bene ſicut liliū inter ſpinas: ſponſa in­ter filias eſſe perhibet̉: quia cū multi ſint in eccleſia: qui ſolis verbis xp̄m cōfitent̉: operibus vero nihil niſi humanas ſollici tudines ſectant̉: ſola illa anima in lilij di gnitatē computat̉: que dū a mortalitatis radice ad celeſtē pulchritudinē aſſurgit. ⁊ mūdicie candorē corde ⁊ corpore ſibijp̄i cuſtodit: ⁊ proximos quoſqꝫ bone opinio nis odore reficit. Sed quia ſponſus ſpon ſam ſuā laude dignā habuit: ip̄a iaꝫ ex de bito laudat a qͦ ſe laudari perſpicit ⁊ dicit Sicut malū inter ligna ſilua ri: ⁊ dilectus meus inter filios. Ligna ſilueſtria eſui hominū abiles fru ctus non gignūt. Malus vero quod gi­gnit cōgrue et ſalubriter homines edūt. Merito ergo per malū xp̄s: per ſilueſtria vero ligna ceteri homines figurant̉: quia in ſolo xp̄o cibum ſalutis quotiēs queri­mus inuenimus: ⁊ in eius verbis ⁊ exem plis anīas noſtras fructu ſuaui et ſalubri reficimus. Ipſe eſt quippe lignū vite quā nobis tribuit: ip̄e eſt qui duꝫ nobis ſemet ip̄m inſpirat: animā paſcit. In ceteris ve ro ſi quid refocillatiōis inueniamus: non qd̓ illoꝝ: ſed quod xp̄i eſt ab illis ſummimꝰ quia quicquid in eis preter deū eſt morti­ferū nobis proculdubio inuenimus. Sub vmbra illius quem de­ſiderabam ſedi.) Ambra chriſti protectio ſpirituſſancti. Spiritus quippe ſanctus mentem quaꝫ replet obumbrat: quia omnem tempta­tionū feruorē temperat: ⁊ dum aura ſue inſpiratiōis ſuauiter mentē tangit: quic­quid noxij coloris feruebat expellit: ⁊ quā iam forſitan nimius vicioꝝ eſtus marci­dam fecerat: vmbra ſanctiſpiritus prote­gens recreat: vt dum in eius inſpiratiōe ſedens pauſat: vires colligat: quibus ad eternā vitam robuſtius currat. Sequit̉. D Et fructus eius dulcis gu­turi meo. Arbor quippe fructifera ip̄e xp̄us in cor de noſtro plantatus per fidē exiſtit. Quā ſi mens digne ⁊ inſtanter excolit: fructus nimirū interius pulchros ⁊ vtiles gignit Quos dum mens capiens: auide come­dit: omnes mūdi voluptates pre eius dul cedine poſtponit. Dulce enim eſt valde