ſuper Cantica canticorum Cap. VII ſpectat. Tūc enī dn̄s videre vel cognoſce re dr̄ ſctōs ſuos qͦs illuſtrat ad vidēdū exhortat̉. Sꝫ qͥd ē poma mōtꝭ ſꝫ po­ma ꝯuallis vt videat deſcēdat: niſi qd̓ ill̓ reſpectū ſue miſeratōis tribuit De quo pſalmiſtā dicit̉. Quoniā excelſus dn̄s et humilia reſpicit alta a longe cognoſcit. Et ipſe dn̄s ſemetipſum ex voce ꝓphe te dicit. Suꝑ quē requieſcet ſpūs meꝰ: ni­ſi ſuꝑ humilē quietū trementē ſermo­nes meos. Sequit̉ autē ſpōſus dicit. Et inſpicerem ſi floruiſſent vinee germīaſſēt mala pūica. Uinee florēt qn̄ in eccleſijs filij recēter ī fidē generant̉ ad ſanctā cōuerſationem quaſi ad fructꝰ ſoliditatē preꝑant̉. Mala punica germināt qn̄ ꝑfecti quiqꝫ exem­pla ſua ꝓximos edificāt in nouitatē ſan cte cōuerſationis p̄dicationē bonorū: operū oſtenſionē inuitāt. Illud qͥppe ma punicū videlicet apl̓us Paulꝰ germi­nauerat dicebat. Filioli mei quos iterū ꝑturio donec formet̉ xp̄us in vobis. Sic in ſctā eccleſia agit̉ vt bonos mali ꝯuer tant̉: ꝑfectos imꝑfecti nutriant̉ donec ipſi ad ꝑfectionē veniant: infirmos qͦſ­qꝫ ſicut ipſi ꝓducti ſunt ad meliora ꝑdu­cant. Hos xp̄us eccleſie ſpōſus viſitando ꝑſpicit: reſpiciēdo corpꝰ ſanctū conuigit: qꝛ ideo corpꝰ infirmitatis aſſumpſiſſe gnoſcit̉: vt in corpꝰ ſue claritatis tota ſi­mul eccleſia trāſformet̉. Un̄ beatꝰ Pau­lus ait. Qui reformabit corpꝰ humilita­tis noſtre cōfiguratū corꝑi claritatis ſue. Hec oīa in fine mūdi ſynagoga tandē ex­citata ꝑcipiet: ſe diu ignoraſſe repre­hendet dicens. R Neſciui aīa mea cōturbauit me ꝓpt̓ quadrigas aminadab Ac ſi diceret. Tot ꝟtutes ī ſcā eccl̓ia fie ri vidēs qͣre ī tāto tꝑe ꝑcepi: quare in­credula ꝑſtiti? cur tādiu īfidelitatē meā ī tenebris ignorātie remāſi: ſꝫ ꝓpter qua­drigas aminadab ꝯturbat̉ qꝛ qn̄qꝫ p̄di­cationē xp̄i ad fidem ſuſcipiēdaꝫ excitat̉. Aminadab enī ſpōtaneꝰ ppl̓i mei interp̄ tatur. Et bene dubio xp̄us ille a patre ſpōtaneus ppl̓i mei dr̄: qꝛ vera ſpōtanea charitate ad populū ſaluandū deſcēdit: vt noſ a morte eleuaret pia volūtate: be­nigna gr̄a mortē in cruce ſuſcepit. vn̄ et ipſe ad patrē ait. Uolūtarie ſacrificabo ti­bi. Et vnꝰ ex redēptis ad xp̄m loquēs aie bat. Exaudi me dn̄e qm̄ benigna ē miſeri cordia tua. Propt̓ qͣdrigas ergo amina­dab ſynagoga ꝯturbat̉ qꝛ qn̄ tandē qͣtuor xp̄i euāgelia ī mūdo currētia in cordibus hoīm feruētia fidē ꝯtēplat̉. mox in tene bris ſue infidelitatꝭ ꝯfundit̉ aborta ꝯfu­ſione ſalubri ad pnīaꝫ ꝯmouet̉. Cui eccle­ſia benigne loquit̉ dicens. Reuertere reuertere ſuna­mitis reuertere reuertere vt in­tueamur te. Sunamitis qͥppe captiua īterp̄tat̉. Su­namitis ergo vt reuertat̉ vocat̉ qꝛ ſynago ge ī fine mūdi fides ab eccl̓a offeret̉ vt dig­nitatē priſtinā recipiat: ſub infidelitatꝭ iugo a demonibꝰ captiuat̉. Et bn̄ quater reuerti āmonet̉ qꝛ ī quatuor mūdi ꝑtes iu dei diſꝑſi ſūt ſicut p̄dictū ē ꝓphetā. Si fuerit numerꝰ filiorū iſrl̓ velutarena marꝭ reliqͥe ſalue fiēt. Reuertat̉ ſunamitis vt ītueamur. Itē ſynagoga ad fidē ꝯuer­tat̉ vt ī pnīa oībus on̄dat ꝙͣtū malū fece­rat qn̄ deū ſuū ī cruce ꝯfigebat. Sꝫ ꝓtinꝰ eccl̓ia fidē ſynagoge ītueri appetit ſpō ſus ꝯgratulādo qͣſi īterrogās rn̄dit dic̄. Capitulū. VII. A Uid videbis in ſunami te: niſi choros caſtrorū. Caſtra qͥppe militātiū ſūt. Ca­ſtra ī ſunamite videbūt̉: qꝛ fide ꝙͣ īpugnat tūc robuſte ꝯͣ īfideles al̓s ꝑfidos p̄liabit̉. Sꝫ qꝛ hoc ſcāꝫ eccl̓iaꝫ fiet vt ſy nagoga cōuertat̉ qꝛ ẜmonibꝰ exēplis dicatoꝝ ꝯuertet̉ ad fidē. ideo iuſte ad lau dem ſpōſe ſponſus ſe cōuertit dicens. B Qua pulchri ſunt greſſus. tui in calciamētis filia prīcipis.