Seite
Expoſitio beati Gregorij pape dam ad contemplationē dei ſcalam fecit: vt dum primū in ſeculo bene gerunt̉ ho­neſta: poſtmodū etiam honeſta ſeculi de­ſpiciant̉: ad extremū vero dei intima con­ſpiciant̉. Sic aūt generaliter ex voce ſan­cte eccleſie aduentus domini in hoc ope­re preſtolat̉: vt etiaꝫ ſpecialiter vnaqueqꝫ anima ingreſſum dei ad cor ſuū tanꝙͣ adi­tum ſponſi in thalamū aſpiciat. Itaqꝫ in cta eccleſia diu preſtolans aduentū domi ni diuiſitiēs fontem vite: quomodo opor­tet videre preſentiā ſponſi ſui: quomodo deſideret dicat. Explicit prologus. Expoſitio beati Gregorij pa pe ſuper Cantica canticorū feli­citer incipit. Capitulū. I Sculet̉ me oſcu­lo oris ſui. Os ſpō ſi inſpiratio xp̄i. Oſ­culum oris: dulcis amor inſpirationis. Dicit ergo ſpōſa de ſiderio eſtuans: ⁊ in amplexuꝫ ſponſi ſui inardeſcens. Oſculet̉ me oſculo oris ſui. Ac ſi diceret: Ille quē ſuper om̄ia immo ſolū diligo: veniat qui dulcedīe ſue inſpi ratiōis me tangat: quia cū eius oſculum ſentio: ſubita īmitatiōe me derelinquo: ⁊ in eius ſimilitudinē illico liquefacta trā­formor. Faſtidit quippe ſancta mens om­nia que corpus ſentit: ⁊ in illa ſpiritualia tota trāſmutari cōcupiſcit. Et dū iſta ob­ſtrepent: in illa fugit: ſeqꝫ abſcondere ne­hec ſentiat: appetit. Ideoqꝫ oſculū ſponſi querit: quia ſi illa gratiſſimi amoris vin­culo hic non trahit. Hec vi ſue moleſtiſſi­me grauedinis detēta: quomodo ſe ad il­lum cōferat omnino nō inuenit. Sed pri­lus xp̄s anxietatē eius ſentiens: amorē di igens: votū exaudiens: oſculū porrigit: ⁊ ne deſiderio laceſcat: guſtu ſue ſuauitatis lenit: ⁊ dū ſuam preſentiā exhibet: eaꝫ ad maius dilectiōis oſculū accendit. Unde hec illū ſentiens ad eū ſe cōuertit: ⁊ quem preſentē habet: mox gauiens voce muta ta alloquitur: et dicit: B Quia meliora ſunt vbera tua vino flagrantia vnguētis optimis. Ubera chriſti: dilectio dei et proximi. Ex his vberibus ſponſam ſuam lacte pie­tatis nutrit: ⁊ inter temptationū turbines his etiā fouet: ⁊ nutrit: ⁊ vt perſiſtat refi­cit. Quid autē per vinū: niſi cura temꝑa lis exprimit̉: A qua mens ſecularis cuiuſ­libet inebriat̉: vt ad inuiſibilia cognoſcē­da aūt ex toto: aut pene inſenſibilis redda tur. Sed vbera ſponſi vino meliora exi­ſtunt: quia illud necat: hec nutriūt. Illud oculos mētis turbat: hec acuūt. Et illud apoſtotare facit etiā ſapientes: hec ip̄os ideotas vtiqꝫ ſapiētiſſimos faciunt. Que quot vicibus ſponſa cū dilectiōis vberta­te ſugit: tot ſentētias ſapientie in ventrē memorie trahit. Charitas em̄ ſancta cor pacificat: mentē in temptatiōibus robo­rat: ⁊ vt ſedes ſapiētie ſit anīa iuſti: quie­tē tribuit: ⁊ locū preparat. Hec vtiqꝫ vbe ra vngentis optimis flagrāt: quia odorē ſuauitatis per ſapientie verba: ⁊ ſanctita tis exempla ſecū portauit. Quicūqꝫ enim ſancta charitate per gratiā dei ſe reficit: is ſpiritualiū donoꝝ ⁊ odorem ⁊ ſuauita­tem ſentit. Quoꝝ bonoꝝ vbertate proxi mos quoſqꝫ ad interiora guſtāda ſecū tra hit: ⁊ vt in amorem diuinū conualeſcāt: iſtis vberibus nutrit. Oleū effuſum nomen tuū.) Nomen ſponſi xp̄us eſt. Sed nomē ſpon ſi quaſi oleū effundit̉: quia quicūqꝫ nomīe xp̄iano in veritate cenſent̉: charitate ſan­cta affluūt qua molliunt̉: ⁊ vt flaminas ex emploꝝ emittant: eadē charitate ſuffun­dunt̉. Hac charitate in amorē ipſius xp̄i vehemētius. accendunt̉: ⁊ ab ipſo accipi unt: quo ei amplius inhereāt quo perfun dunt̉. Hinc eſt quod ſequitur.