![]()
Sextus. ctum ē cā finalis. ⁊ ip̄e ē qui cauſat notitiā practicam: non autem finis quo niſi quatenus habꝫ rōem obiecti ⁊ vt ē cognitus. Ad aliud non valet. non enim ē intelligendum ſicut videt ac cipere argumētū ꝙ ſcīa practica ſe habet ad ap petitum rectum cōformiter paſſiue. ſed ſe habꝫ cōformiter actiue. nam hꝫ rōem directum ⁊ regulatiui. ideo non valet. Sed igitur alia opinio quā teneo.ſ. ꝙ ſcīa practica ſit pratica ex obiecto. qd̓ ꝓbatur autoritate ph̓i ſexto ethico rum. vbi diſtīguit rōcinatiuū a ſcientifico peneſ obiectum neceſſarium et ꝯtingēs Preterea tertio de aīa aſſignat phus obiectum praticum bonū nō qd̓ cunqͣꝫ ſed agibile ⁊ cōtingēs. ergo ſcīa eſt ꝑ ſe pratica ex obiecto. n̄ ergo ex praxi vt ex fine. Preª arguitur rōe ſic. illud a quo ſcīa practica hꝫ duplicem reſpectū.ſ. pͥoritatis naturalis ⁊ conformitatis ē illud a quo ē ſcīa pratica. obiet cū ē huiuſmodi. gͦ ⁊c̄. ma. ē euidēs nam eē practicum ſtat ī duplici reſpectu vt oſtē ſum fuit in pͥmo huius. mi. pꝫ pͦ de conformitate nam ipſā hēt ab obiecto quia obiectum vel ē re ctitudo praxis. vel aliquid v̓tual̓r includēs ip ſam rectitudinem. iō eniꝫ ip̄i ſcīe practice ē pra tis conformabilis vt ſit recta quia ſcīa practica eſt talis obiecti. Scd̓o declarat̉ minor de re ſpectu pͥoritatis. hunc enim reſpectum hꝫ ſcīam ractica nō ſolum ex ratione potētiarum ordīa tarum naturalit̓ quatenus ītellectus ē pͥor voluntate ⁊ praxis ē actus voluntatis elicitus vel imꝑatus. ſed hꝫ ex obiecto. eo ꝙ non ſemꝑ illa ſcīa ⁊ intellectio pͥor ē pratica. niſi ſit determīatiua rectitudinis ipſius praxis formaliter vl̓ v̓ tualiter. ⁊ hoc hēt ex obiecto. Cōfirmatur qꝛ a quo res habet eſſe effectiue ab illo hēt tale eſſe ꝓprium. ſed ſcīa hꝫ eē effectiue ab obiecto. gͦ ab obiecto hēt eē ꝙ ſit practica vel ſpeculati ua. non dico formaliter ſed effectiue prīa enim diuiſio ſcīarum ē ex obiectis ſic ad queſtionem Ad auctoritates ī opᵐ reſponſum ē reſponden do ad argumēta prīe opinionis. uiſio.i. Trum practicum ⁊ ſpeculatiuum ſint dr̄ne eēnti ales ſcīe in cōi. videtur ꝙ nō. quia af firmatio ⁊ negatio non ſunt differē tie eēntiales alicuius poſitiui. ſed praticū ⁊ ſpe culatiuum hn̄t ſe ſicut affirmatio ⁊ negatio. nā praticum dicit extenſionē ad praxim ſꝫ ſpecl̓atiuum negat illā. gͦ ⁊cͣ. Contra ph̓s hic in lr̄a. vbi diuidit ſcīam prīa dīone ꝑ praticū ⁊ ſpecl̓a tiuum. ſꝫ prīa diuiſio videt̉ eē ꝑ dr̄as eēntiales Reſpondeo. prīo p̄mittā vnā diſtinctionem ſcd̓o on̄dam duplicem ꝯcluſionem. Quātum ad pͥmum dico ꝙ praticum ⁊ ſpeculatiuum du pliciter pn̄t accipi. vno modo vt praticū accipi atur ꝓ eē aptitudinali directiuo ſeu ꝓ illo duplici reſpectu atitudinali. de quo dictum ē ſupra ⁊ ſpeculatiuum accipiatur ꝓ negatione illius duplicis reſpectus ſeu extēſibilitatis ad pra xim. Alio mō pōt accipi praticum ſiue praxi bilitas ꝓ rōe qͣdā ſiue rōe ītrinſeca ipſi notitie q̄ ꝗdē ē ſibi rō fundandi talem reſpectū ⁊ aptitudinē. ſpeculatiuum āt vel ſpeculabilitas pro iſta rōne intrinſeca ꝓ qua repugnat tali notitie aptitudo ſeu reſpectus aptitudinalis p̄dictus. ī poſſibile enī ē aliquā aptitudinē ꝯuenire vni na ture ⁊ repugnare alteri niſi alicuiꝰ cōditionis ī trinſece. Quantū ad 2ᵐ ſit iſta prīa ꝯcluſio. ſpeculatiuum ⁊ praticū. prīo modo n̄ ſūt differē tie eēntiales ſcie in cōmuni. hāc on̄do ſic. nulluſ reſpectus formal̓r vel negatio reſpectus ē differentia eēntialis alicuius abſoluti. ſed ſcīa ē qd̓ dam ens abſolutū qꝛ qͣlitas. praticū aūt pͥº mō dicit formaliter reſpectuū ſpeculatiuū v̓o negationē eius. gͦ praticum ⁊ ſpeculatiuū pͥmo modo n̄ ſūt differētiales ſcīe ī cōi. Si q̄ras quid er go erūt. dicēdum ꝙ ſūt quedam paſſiones diſ iuncte ſcīe in cōmuni. eo. qͦ dicimus par ⁊ īpar eſſe paſſiones diſiunctas numeri. Sicut enī nū rus ē par vel īpar ſic ſcīa ē pratica vel ſpeculati ua. 2ª ꝯcluſio ſit iſta. praticum ⁊ ſpeculatiuuꝫ dicta ſunt differētie eēntiales ſcīe in cōi. hāc ꝑſuadeo ſic. illa q̄ faciunt differre eēntial̓r ſpēs ꝯtētas ſub gene ſūt differētie eēntiales eius. ſꝫ ſpeculatiuū ⁊ praticū 2ºº dicta ſūt hꝰi reſpectu ſcīe ī cōi. gͦ ⁊c̄. mīor pꝫ. qꝛ ex qͦ pratica ⁊ ſpecula tiua ſunt due ſpēs contente ſub ſcīa in cōmuni. vt ſub genere oꝫ dare differentias eēntiales ꝗbus diſtinguūtur. illas voco ꝯditiones ſeu rōes intrinſecas eaꝝ ꝑ quas vni ꝯuenit duplex reſpe ctus p̄dictus: ⁊ alteri repugnat. Ad argumen tum in oppoſitum dicendū ꝙ praticū ⁊ ſpecl̓atiuum p. dicta ſe hn̄t ſicut affirmatio ⁊ negatio ⁊ hͦ mō n̄ ſunt differētie eēntiales. ⁊ tūc ad argu mētum ꝯceditur. ⁊ facit ꝓ prīa ꝯcluſione. Si at praticum ⁊ ſpeculatiuum ſumāt̉ 2º mō vtrūqꝫ ē aliquid poſitiuū et ic ad argᵐ nihil facit ꝗa accipit mi. falſam. Queſtio.iij. rum trim̄bris dīo ſpecula tiue ſcīe que ē ī phiſi. mathe. ⁊ diuinā. ſic conueniēs. videt̉ ꝙ non tū. quia diminuta ⁊ inſufficiēſ tū. qꝛ ſuꝑflua ꝓ pͥª viā arguit̉ ſic. loyca ē ſciētia ſpecl̓atīa ⁊ tn̄ n̄ ꝯtinet̉ ſub aliqͣ iſtaꝝ. pꝫ gͦ ꝙ iſta dīo ſit diminuta. ꝯn̄a ē euidēs. an̄s ꝓbat̉. qꝛ loyca n̄ ē circa factibilia nec circa agibilia. ⁊ ꝑ ꝯn̄s n̄ ē practica. gͦ ſpecl̓atīa. Preª. ens eqͣl̓r diui ditur ī decē genera. ex quinto huius. ergo cum vnum diuidens ſcilicet qͣꝫtitas facit ſcīam ſpeculatiuam puta mathematicā eadē rōe et quod libet aliorum. ⁊ ſic erunt plures quam tres. Preterea ſubſtātia corporea facit ſcientiam ſpālē. gͦ ⁊ incorporea. ergo erunt plures qͣꝫ tres an̄s patet quia de ſubſtantia corporea ē ſciētia 