Seite
Diſtinctio XI ſ I Deus vult ⁊ p̄cipit parētes bonorari. eſto ꝙ oportunitas ſe tenemur velle oē qd̓ ſcimus deū velle. Contra Aug. in Ench̓. offerat ꝙ aliqͥs bonoret patrē ex naturali pietate nō ex chari aliqn̄ homo bona voluntate vult qd̓ nō vult deus. Iteꝫ viri tate cōſtat ꝙ nō peccat. ⁊ nō ꝯformat volūtatē ſuā niſi in voli ſctī frequēter volūt oppoſita ſicut apl̓s volebat alligari ī hic to. ergo nō tenet̉ ad rōnē volēdi. Itē ſi tenemur cōforma­ruſalē. ⁊ diſcipuli nolebant Act̓. xxj. Sed ꝯſtat ꝙ deus aliqd̓ re volūtatē noſtrā diuine in ratione volēdi ſicut in volito. er­illoꝝ volebat. ergo lꝫ contrariuꝫ diuine volūtati velle merito go quotiēſcūqꝫ volumus aliqͥd non ex charitate deficit illud rie. ergo ⁊c̄. Itē ſi tenemur in volito conformare. ergo cum ad qd̓ tenemur. ergo peccamus in oī actu. nullus ergo actus ī indifferētibus nō ſit nobis voluntas diuina determinata. qͥ eſt indifferēs. Itē ſi tenemur cōformare īlratiōe volēdi. cū cūqꝫ vult aliqd̓ indifferēs determinate. cōmittit ſe diſcrimini ergo pctōr habeat volūtatē a deo cōtinue in hoc deficiētē. qꝛ ergo peccat mortaliter qd̓ abſurdū eſt. Si dicas ꝙ tenet̉ quā nō bꝫ charitatē. ergo cōtinue in oī inſtāti peccat. Itē null do ſcit dn̄i volūtatē. Cōtra. Scīa nō inducit nouū pctm̄ neqꝫ pōt conformare volūtatē ſuam diuine in ratione volendi. niſi tētionem. ſed ſolū aggrauat pctm̄. ergo propter ſcientiā nemo babeat charitatē. ſed nō eſt in noſtra poteſtate habere chari­tenet̉. ſicut nec ignorās. Item Hieremias dolebat ſuꝑ de tatē. ergo homo tenet̉ ad impoſſibile. Si dicas ꝙ pōt facere ſtructionē bierl̓m in trenis Chriſtus flebat ſuper bieruſalem qd̓ in ſe eſt. quo facto babebit charitatem. qꝛ pōt ſe diſponere Luc. xix. Beata virgo ⁊ apoſtoli ſuper paſſionem xp̄i. Si fle­ad charitatē. Obijcit̉ de obſtinato ⁊ de eo qui actualiter eſt ī bant ⁊ dolebant. ⁊ dolor eſt de rebus que nobis nolētibus ac pctō. dū peccat. ⁊ eſt in actu illo. nō pōt ſe cōformare. ergo nō cidunt. ergo nolebant ⁊ conſtat ꝙ omnes himerebant̉. ⁊ ſcie­tenet̉. ꝙ ſi nō tenet̉. ⁊ alij tenent̉. reportat cōmodū de malicia bant deum velle contrarium. ergo licite ⁊ meritorie poſſumus ꝙ ſi hoc nō eſt cōueniēs. nulli ergo tenent̉. Rn̄. ꝙ tenemur velle contrarium diuine voluntatis. etiaꝫ vbi ſcit̉. Itē quā conformare voluntatē noſtram volūtati diuine in ratione vo tuncūqꝫ prelatus meus velit aliquid. nō teneor illud velle ni lēdi. vt.ſ. velimus ex charitate. ⁊ hoc pꝫ. qꝛ tenemur eū dilige ſi mihi precipiat. etiam ſi ſciam ipſum velle. ergo pari ratione re ex charitate. Attēdendū aūt ꝙ hec eſt obligatio ꝑ modū p̄­quātūcūqꝫ velit deus aliqͥd. nō teneor illud velle quātūcunqꝫ cepti affirmatiui. Differt enim obligatio p̄cepti affirmatiui et mihi innoteſcat. niſi deus mihi precipiat. Itē qd̓ deus con ſꝫ negatiui. nā negatiui obligat ſemꝑ ⁊ ad ſemꝑ. affirmatiui aūt ſulit vult ⁊ nos ſcimus eū velle. tn̄ nō tenemur velle ꝙͣuis mul tm̄ obligat ſemꝑ. nō ad ſemꝑ. ſed ꝓ loco ⁊ tꝑe. ⁊ ſicut nō obli­tum ſibi placeat. etiam pluſꝙͣ preceptum. ergo nō tenemur vel gat ad ſemꝑ ita nec ad oēm actū voluntatis. nec ad oē prece­le omne qd̓ ſcimus deum velle. Rn̄. ad hoc dicunt aliqui ꝙ ☞ ptum. ſed tūc ſolum qn̄ tenemur exire in actū charitatis. Un­non tenemur conformare voluntatem noſtram voluntati diui de notandū ꝙ ſic tenemur ad hoc ꝙ nunꝙͣ ad contrariū. ſicut ne in oī qd̓ vult deus. ſed hoc eſt perfectionis ⁊ ſupererogatio velle qd̓ deus vult ex liberalitate. Ad hoc etiā tenemur ꝓ loco nis. ⁊ hoc erit in patria. ſed ad hoc ſoluꝫ tenemur. qd̓ ipſe nos ⁊ tꝑe. ſi habemus charitatē. ſi aūt nō habemus. nō ad hoc te­vult velle. Dicūt aūt ꝙ deus ſolū vult velle qd̓ precipit. ⁊ nol nemur. ſed ad equiualēs. qꝛ tenemur facere qd̓ in nobis eſt vt le qd̓ probibet. hec enim ſunt ſigna per que ſufficiēter indicat habeamus. ⁊ ad hoc ſimiliter pro loco ⁊ tempore obligamur. nobis ſuam voluntatē qua vult nos velle aliquid in alijs vo­Ex bis pꝫ rn̄ſio ad obiecta. Qd̓ enim obijcitur ꝙ aliqͥs ſine litis ſiue innoteſcant ſiue non. licet velle contrarium ſine pec­pctō bonorat parētes. etiam ex naturali pietate. Dicēdū ꝙ ve cato. ⁊ per hoc ſoluunt ad vtrāqꝫ partē. Un̄ dicunt ꝙ lꝫ nobis rum eſt. ⁊ ex hoc ſequitur ꝙ nō in oī actu tenet̉ cōformare. nō aliqua velle proprie. qꝛ non decet velle oppoſita. vt pꝫ de de­tn̄ ſequitur ꝙ nō teneatur. ⁊ per hoc pꝫ ſequens qd̓ obijcit̉ de ſtructione gentis noſtre. ⁊ de calamitatibus iuſtoꝝ ⁊ conſimi generalitate actuū. Patet etiaꝫ aliud qd̓ obijcitur de gn̄alita lium etiam ſi deus pluat vel diſponat pluere oppoſitū poſſuꝫ te tꝑis. Ad illud qd̓ vltimo obijcitur ꝙ non eſt in poteſtate petere ⁊ velle. Sed lꝫ iſta via ſit facilior. tn̄ qꝛ Aug. dicit ꝙ ī­noſtra habere charitatē. Dicēdū ꝙ in poteſtate babētiū cha­pius eſt cui non placet diuina prouidētia. non tm̄ videtur ꝙ ritatē eſt. ⁊ in poteſtate non habētiū. non ꝓpinqua. ſed diſpo­bō teneatur velle dei mandata. ſed etiaꝫ ꝙ teneatur velle dei ſitiua. Pōt em̄ quilibet facere quo facto habeat charitateꝫ. ⁊ opera. Et iterū quō nō recalcitrat volūtas noſtra volūtati di ideo ſi nō faciat. imputatur ſibi. nec excuſat̉ ꝑ impoſſibilitatē uine. qn̄ deus vult aliqͥd ⁊ nos volumus contrarium. oīno vi­qꝛ non eſt impoſſibilitas. vbi ſuccurrit aliūde poteſtas. ⁊ non detur ei repugnare. Et iteruꝫ glo. predicta videt̉ dicere ꝙ hō deficit. niſi propter noſtram negligentiā. Ad illud qd̓ obij­qui non vult qd̓ deus vult. habet cor prauum. non dicit qd̓ de citur de obſtinato. Dicendū ꝙ nullus eſt adeo obſtinatus ꝙ us vult ipſum velle. vel qd̓ deus precipit. Preterea al̓r dicē ſꝰ non poſſit facere qd̓ in ſe eſt. ⁊ qui nō poſſit redire ad cor. ⁊ iō dum ꝙ reuera non tenemur velle oē qd̓ deus vult. ſed ſolū qd̓ tenet̉ ſicut ⁊ alij. lꝫ non pro quolibet inſtāti. ſed pro loco ⁊ tꝑe. vult ⁊ innoteſcit. nec adhuc illud oē. Ideo notādum ꝙ aliqͥd 20 Si aūt tu queras quid ſit locus ⁊ tp̄s. melius docet vnctio qͥ oſtēdit ſe deus velle abſolute. ⁊ quantum in ſe eſt vt bona que ars. tn̄ qn̄ dn̄s viſitat eum interiori allocutione. vel exteriori facit. ⁊ hec tenemur velle ſimpliciter ⁊ abſoluta volūtate quā p̄dicatione. vel aliquo tali in quo eſt oportunitas redeūdi ad tum in nobis eſt. Aliquid oſtēdit ſe velle volūtate abſoluta. ſꝫ cor. ſi tūc negligat incidit in cōtēptū ⁊ omiſſionis pctm̄. oppoſitū velle quantū in ſe eſt vt mala que infligit. ⁊ hec tene Utrū teneamur conformare volūtatē mur velle voluntate abſoluta ⁊ deliberatiua. tn̄ oppoſitū poſ 4 QueIO. lj. noſtrā volūtati diuine in volito. Et ꝙ ſumus velle voluntate pietatis. vt dicit Hugo. Unde ſicut de ſic vr̄ Mat. xij. Qui nō eſt mecū ꝯtra me eſt. ergo ſi nō ꝯſonat us non delectatur in noſtris penis. ſed magis dicit. heu beu deo in volito eſt contra deum. ergo ſi tenemur deo non eſſe cō cōſolabor ſuꝑ hoſtibus meis. Eſa. j. ſic ⁊ nos. Unde Hugo di­trarij. tenemur velle qd̓ deus vult. Itē ſuper illud psͣ. Nō ſtinguit in nobis triplicem voluntatē.ſ. rōnis pietatis ⁊ car­adbeſit mihi cor prauum. Glo. prauum cor atqꝫ diſtortum ba­nis. Et in xp̄o quadruplicē extēdens nomē volūtatis. Unde 11 bet. qui non vult hoc qd̓ deus vult. ſed tenemur vitare cordis dicit in li. de voluntatibus xp̄i loquēs de xp̄o. Uolūtas deita prauitatē. ergo tenemur velle qd̓ deus vult. Item Tullius tis per iuſticiam ſnīam dictabat. volūtas rationis per obediē diffiniēs amiciciā dicit ꝙ amicicia eſt idē velle ⁊ idē nolle in tiā veritatē approbabat. Uoluntas pietatis per compaſſionē rebus honeſtis. ſed tenemur deo ſeruare amiciciā. ergo ⁊ idē in malo ſuſpirabat. Uolūtas carnis per paſſionē in malo pro­velle. ergo idē velle in boneſtis. ſed deus nō vult niſi iuſtum ⁊ prio murmurabat. Et ideo voluntate rationis debemus etiā honēſtū. ergo debemus noſtrā volūtatē ſue conformare in oī velle malum pene. qd̓ ſcimus deuꝫ velle. ſed volūtate pietatis bus. Itē oīs intellectus qui diſcordat a prima volūtate ſi­poſſumus cōditionaliter. ſiue quantuꝫ eſt in nobisſi deo pla ue cognitione in cognito eſt falſus. ergo oīs affectus eſt ini­cet) non velle. nam ⁊ ipſe deus quantuꝫ in ſe eſt non vult ſicut quus. qui nō concordat cū diuina volūtate in volito. ergo ⁊c. predictum eſt. Aliquid enim oſtēdit ſe deus velle quantum in Itē tenemur velle qd̓ deus precepit. aut ergo qꝛ precepit. ſe eſt. circa qd̓ ꝯſiſtit ſubſtātialiter ordo ſalutis. vt ſunt ea q̄ p̄ aut qꝛ vult. Nō q precepit. qꝛ illi qui fuerūt mūdati. quibus cipit fieri. ⁊ que. precipit non fieri. ⁊ hec tenemur velle. Aliꝗͥd datum eſt preceptū a dn̄o. de tacēdo nō peccauerūt in reuelā­oſtēdit deus ſe velle quantum in ſe eſt circa qd̓ cōſiſtit expedi do. qꝛ diuina inſpiratione cognouerūt dn̄m deū nō velle illud tio ſalutis. vt ſunt ea que conſulit. ⁊ ad talia non obligat nec qd̓ precipiebat. ergo tenemur velle. qꝛ deus vult. Item te­vult obligare. vult enim aliquos ſaluare ſic. aliquos via latio nemur credere non tm̄ qd̓ precipit deus credere. ſed etiā om̄e ri ire. Ex bis ergo pꝫ ꝙ tenemur gn̄aliter velle ⁊ conformare qd̓ dicit eſſe verū. ergo a ſimili tenemur velle non tm̄ qd̓ pre­voluntatem noſtram nō in omni volito. ſed in omni eo quod cipit deus velle. ſed oē qd̓ indicat ſe velle tanꝙͣ bonum. ergo innoceſcit quattuor modis predictis. alioquin frangeretur s i.ij