Qō XLI. De laude 99 adiurare demonia: iudaicū.n. eſt hoc. nō aūt debemus iudeoꝝ ritus imitari: ſꝫ potiꝰ vti ptāte a xp̄o data. gͦ nō ē licitū demones adiurare. ¶ Pͣ. Multi nigromāticis īcanta tionibꝰ demones īuocāt ꝑ aliꝗd dīnuꝫ qd̓ ē adiurare: ſi licitū ē demones adiurare: licitū ē nigromanticis īcantatio nibꝰ vti: qd̓ pꝫ eē falſuꝫ. gͦ ⁊ pͥᵐ. ¶ Pͣ. Quicūqꝫ adiurat aliquē: ex hoc ipſo aliquā ſocietatē cū ipſo facit. ſꝫ nō licet cū demonibus ſocietatē facere: ẜm illud. i. Cor. 10. Nolo vos ſocios fieri demonioꝝ. gͦ nō lꝫ demones adiurare. ¶ Sꝫ ꝯͣ eſt qd̓ dr̄ Mar. vlt. In noīe meo demonia eijcient. ſꝫ inducere aliū ad aliꝗd agēdū ꝓpter nomē dīnuꝫ: hoc ē adiu rare. gͦ licitū eſt demones adiurare. ¶ Rn̄º. dd̓ꝫ ꝙ ſicut dcm̄ eſt: duplex ē adiurādi modus. vnꝰ ꝗdem ꝑ modū deprecationis vel īductionis ob reuerētiā alicuiꝰ ſacri: alius aūt ꝑ modū cōpulſiōis. pͦ aūt mō nō licet demones adiu rare qꝛ ille modus adiurādi videt̉ ad qͣꝫdā beniuolētiam vel amicitiā ꝑtinere qͣ nō lꝫ ad demones vti. 2º aūt adiu ratiōis mō ꝗ ē ꝑ cōpulſionē lꝫ nobis ad aliꝗd vti: ⁊ ad aliquid nō licet. demones.n. in curſu huiꝰ vite nobis aduerſarij ꝯſtituunt̉: nō aūt eoꝝ actus noſtre diſpoſitōi ſubdun tur: ſꝫ diſpoſitioni dīne ⁊ ſcōꝝ angeloꝝ: qꝛ vt Aug. dicit in 3. de trini. ſpūs deſertor regit̉ ꝑ ſpm̄ iuſtū. poſſumꝰ gͦ demo nes adiurando ꝑ virtutē dīni noīs tanqͣꝫ inimicos repelle re ne nobis noceant vel ſpūaliter vel corꝑaliter: ẜm ptātē dīnaꝫ datā a xp̄o: ẜm illud Luc. io. Ecce dedi vobis ptātē calcandi ſupra ſerpentes ⁊ ſcorpiones: ⁊ ſupra oēꝫ virtutē inimici ⁊ nihil vobis nocebit: nō tn̄ licitū eſt eos adiurare ad aliꝗd ab eis addiſcēdū: vel etiā ad aliꝗd ꝑ eos obtinen dū: qꝛ hoc ꝑtineret ad aliquā ſocietatem cū ipſis hn̄daꝫ: ni ſi forte ex ſpāli inſtinctu vel reuelatiōe dīna aliꝗ ſcī ad ali quos effectus demonū oꝑatione vtant̉: ſic̄ legit̉ de btō Ia cobo ꝙ ꝑ demone fecit Hermogeneꝫ ad ſe adduci. ¶ Ad pͥᵐ gͦ dd̓ꝫ ꝙ Origenes loquit̉ de adiuratione q̄ nō ſit ptāti ue ꝑ modum compulſionis: ſed magis per modum cuiuſdā beniuolentie vel deprecatiōis. ¶ Ad 2ᵐ dd̓m: ꝙ nigro mantici vtuntur adiurationibus ⁊ inuocationibus demo num ad aliquid ab eis addiſcendum vel adipiſcendum: ⁊ hoc eſt illicitum: vt dictuꝫ eſt. vnde Chryſoſtomus dicit Mar. pͦ exponēs illud verbū dn̄i qd̓ ſpūi immundo dixit. Obmuteſce ⁊ exi ab hoīe. Salutiferuꝫ hoc nobis dogma datur ne credamus demonibꝰ qͣꝫtūcunqꝫ denuncient veritatem. ¶ Ad 3ᵐ d̓dꝫ ꝙ rō illa ꝓcedit de adiuratiōe qua imploratur auxilium demonum ad aliquid agendum vel cognoſcendum: hoc.n. videtur ad quādā ſocietatem perti nere: ſed ꝙ aliquis adiurando demones repellat: hoc eſt ab eorum ſocietate recedere. Ad tertium ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ nō liceat adiu rare irrōnalē creaturaꝫ. Adiuratio .n. fit per locutionē: ſꝫ fruſtra ẜmo dirigit̉ ad eū ꝙ nō ītelli git: qͣlis eſt irrōnalis creatura. ergo vanū eſt ⁊ illicitū irrō nalem creaturā adiurare. ¶ Pͣ. Ad eū videt̉ ꝯpetere adiuratio: ad quē ꝑtinet iuratio: ſꝫ iuratio nō ꝑtinet ad creaturam irrōnalē. gͦ videt̉ ꝙ ad eā nō liceat adiuratōe vti. ¶ Pͣ. Duplex eſt adiuratōis modꝰ: vt ex ſupra dictis pꝫ. Unus ꝗdē per modū dep̄catōis: quo nō poſſumꝰ vti ad ir rōnalē creaturā q̄ nō eſt dn̄a ſui actꝰ. Alia aūt adiuratio ē ꝑ modū ꝯpulſiōis qua ēt vt videt̉ ad eā vti nō poſſumꝰ. qꝛ nō eſt nr̄m creaturis irrōnalibꝰ īperare: ſed ſolū illiꝰ de quo dr̄ Mat. 8. Qm̄ vēti ⁊ mare obediunt ei. gͦ nullo mō vt vr̄ licet vti adiuratōe ad irrōnales creaturas. ¶ Sꝫ ꝯͣ eſt ꝙ Simon ⁊ Iudas leguntur adiuraſſe dracones: ⁊ eis p̄cepiſſe vt in deſertum locū diſcederēt. ¶ Rn̄º. dd̓m ꝙ creature irrōnales ab alio agunt̉ ad ꝓprias oꝑatiōes. eadem aūt actio eſt eiꝰ qd̓ agit̉ ⁊ mouet ⁊ eius qd̓ agit ⁊ mo uet: ſicut motꝰ ſagitte ēt eſt q̄dā oꝑatio ſagittantis: ⁊ ideo oꝑatio irrōnalis creature nō ſolū ipſi attribuit̉: ſꝫ pͥncipaliter deo cꝰ diſpōne oīa mouent̉: ꝑtinet ēt ad diabolū qui ꝑmiſſione diuina vtit̉ aliꝗbus irrōnalibꝰ creaturis ad no cendū hoībꝰ. Sic ergo adiuratio qͣ ꝗs vtit̉ ad irrōnalem creaturā pōt intelligi dupl̓r. Unoº vt adiuratio referatur ad ip̄am irrōnalē creaturā ẜm ſe ⁊ ſic vanū eēt irrōnaleꝫ creaturā adiurare. Alioº vt referat̉ ad eū a quo irrōnalis creatura agit̉ ⁊ mouet̉. ⁊ ſic dupl̓r adiurat̉ irrōnalis crea tura. Uno ꝗdē mō per modū dep̄catiōis ad deū directe: qd̓ ꝑtinet ad eos ꝗ diuina īuocatione miracula faciunt. Alioº per modū cōpulſiōis: q̄ refert̉ ad diabolū ꝗ in nocu mentū nr̄m vtit̉ irrōnalibꝰ creaturis: ⁊ tal̓ eſt modꝰ adiu rādi ī eccl̓ie exorciſmis: ꝑ quos d̓monū poteſtas excludit̉ ab irrōnalibꝰ creaturis. adiurare āt d̓mones ab eis auxiliū īplorādo nō licꝫ. Et ꝑ hoc pꝫ rn̄ſio ad obiecta. ¶ De aſſumptōe diuini noīs ad inuocāduꝫ per orationē Qō. XLI. vel laudem. Einde conſiderandū eſt de aſſūptione diuini noīs ad īuocandū ꝑ or̄onē vel laudeꝫ. Et de or̄one ꝗdē iaꝫ dcm̄ ē: vn̄ nunc de laude reſtat dd̓m. ¶ Circa quā q̄runt̉ duo. pͦ vtrū deus ſit ore laudādꝰ. 2º vtꝝ in laudibus dei ſint cantus adhibendi Ad primum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ deꝰ nō ſit ore laudandꝰ. Dic̄.n. ph̓s in pͦ ethico. Optimoꝝ nō eſt laus: ſed maiꝰ aliꝗd ⁊ meliꝰ. ſꝫ deꝰ ē ſuꝑ oīa optima. gͦ deo nō debet̉ laus: ſꝫ aliꝗd maius laude. vn̄ Ecc. 43. dr̄ ꝙ deus maior eſt oī laude. ¶ Pͣ. Laus dei ad cultū ipſiꝰ ꝑtinet: eſt.n. religiōis actꝰ: ſed deꝰ mēte colitur magis qͣꝫ ore. Un̄ dn̄s Mat. 15. Cōtra quoſdā īducit illud Iſa. Populus hic labijs me honorat: cor aūt eoꝝ lōge eſt a me. ergo laus dei magis ꝯſiſtit in corde qͣꝫ in ore. ¶ Pͣ. Hoīes ad hoc ore laudant̉ vt ad meliora ꝓuocent̉. ſic̄.n. mali ex ſuis laudibꝰ ſuꝑbiūt: ita boni ex ſuis laudibus ad meliora ꝓuocant̉. Un̄ dr̄ ꝓuer. 27. Quo ꝓbat̉ in cōflato rio argentū: ſic ꝓbat̉ hō ore laudantiū: ſꝫ deꝰ ꝑ v̓ba hoīuꝫ nō ꝓuocat̉ ad meliora: tū qꝛ īmutabilis ē: tū qꝛ ſūme bonus eſt: ⁊ nō hꝫ quo creſcat. ergo deꝰ nō ē laudandus ore. ¶ Sꝫ ꝯͣ ē qd̓ in p̄s dicit̉. Labijs exultatiōis laudabit os meū. ¶ Rn̄º. dd̓m ꝙ v̓bis alia rōne vtimur ad deū ⁊ alia rōne ad hoīem. Ad hoīem.n. vtimur v̓bis vt cōceptū nr̄i cordis quē nō pōt cognoſcere niſi v̓bis nr̄is ei expͥmamus ⁊ iō laude oris ad hoīem vtimur: vt vel ei vel alijs īnoteſcat ꝙ bonā opīonē de laudato habemꝰ: vt per hoc ⁊ ip̄m ꝗ laudat̉ ad meliora ꝓuocemꝰ ⁊ alios apud quos laudat̉ in bonā opīonē ⁊ reuerētiā ⁊ imitationē ipſiꝰ īducamꝰ: ſꝫ ad deū verbis vtimur nō ꝗdē vt ei ꝗ eſt īſpector cordium noſtros ꝯceptꝰ manifeſtemꝰ: ſꝫ vt noſipſos ⁊ alios audiētes ad eius reuerentiā īducamꝰ. ⁊ iō nec̄aria eſt laus oris: nō ꝗdem ꝑꝑ deū: ſꝫ ꝑꝑ ip̄m laudātem cuiꝰ affectꝰ excitat̉ in deū ex laude ipſiꝰ: ẜm illud p̄s. Sacrificiū laudis hono rificabit me: ⁊ illic iter quo oſtedā illi ſalutare dei: ⁊ inquā tū hō per diuinā laudē affectu aſcēdit in deū: intātū ꝑ hoc retrahit̉ ab his q̄ ſunt ꝯͣ deū: ſꝫ illud Iſa. 48. Laude mea īfrenabo te ne intereas. Prodeſt etiaꝫ laus oris ad hoc ꝙ alioꝝ affectus ꝓuocet̉ in deū. vn̄ dr̄ in p̄s. Semꝑ laus eiꝰ in ore meo. Et poſtea ſubdit̉. Audient māſueti ⁊ letentur magnificate dn̄m mecū. ¶ Ad pͥmū gͦ dd̓m ꝙ de deo du pliciter poſſumꝰ loq. Unoº qͣꝫtum ad eiꝰ eēntiā: ⁊ ſic cū ſit incōprehēſibilis ⁊ ineffabilis maior eſt oī laude. debet̉ āt ei ẜm hāc ꝯparationē reuerētia ⁊ latrie honor. Un̄ ⁊ ī p̄s. ẜm trāſlationē Hiero. dr̄. Tibi ſilet laus deꝰ: qͣꝫtū ad primū: ⁊ tibi reddet̉ votū: qͣꝫtū ad ẜm. Alioº ẜm effectꝰ ipſiꝰ ꝗ in noſtrā vtilitatē ordinant̉. ⁊ ẜm hoc debet̉ laus deo. Un̄ dr̄ Iſa. 63. Miſerationū dn̄i recordabor: laudem dn̄i ānunciabo ſuꝑ oībus q̄ reddidit nobis dn̄s. Et Dio. dicit
