Seite
Sermo XXXI. lior. et correſpondet lingue angeloꝝ. Et iteꝝ Sicut es et cimbolū nō ſonant motū ꝓprio. ſ. impulſu alieno. ad alioꝝ vtilitatem et delecta tōem. et nō ad ꝓpriam. ſic qui predicat abſqꝫ caritate mouente ſpū: profert ea que alijs ſūt vtilia. ⁊ eos demulcent ſed ſibi non valent ad vitam eternam. Iob. xl. Oſſa eius ſcꝫ vehe­moth velut fiſtula eris. Dulciter em̄ aliquā­do ſonant. qui ſunt oſſa dyaboli. ſed ipſi ſine medulla deuotioīs. Deinde inducit ī actu interiori d. Et ſi habuero ꝓphetiam.i. futuro rum reuelationē ad alijs nunciandum ſic̄ ha buit balaā et ſaul. j. Reg. x. et cayphas Ioh̓. xj. et nouerim miſteria om̄ia veteris et no. te. ita vt in ſapīa que eſt ſupra humanum intel lectum ꝑfectus exiſtam. vt iudas qui fuit de numero apoſtoloꝝ quibꝰ dominꝰ dixit Mat. iiij. Uobis datum eſt noſſe miſteriū regni dei Ip̄e etiam dyabolus miſteria dei ſciuit. Eze. xxviij. Om̄e ſecretum nō eſt abſconditū a te­Et oēm ſcīaꝫ habuero ſuꝑ. q̄ ē de eis ad que pt̄ attinge̓ hūanus intellectꝰ. Etſi habuero oēm fide.i. ꝑfectā fidē de om̄ibꝰ que ſunt ne­ceſſaria ad ſalutem. vt de creatore et creatu­ris de angelis et aīmabus. de inferno et para­diſo. ita vt montes tranſferam.i. montes trāſ ferri a deo ꝑ fidem impetrem. Nam virtute fidei aliquando miracula fiunt etiam a malo homīe. Sic alexander qui habuit tantā fideꝫ licet informem: vt ad p̄ces ſuas montes ca­ſpij ſint coniuncti. et intus iudei incluſi. vt dī­ioſephus Math̓. xvij. Si habueritis fidē ſic̄ granum ſinapis dicētis monti huic trāſi hinc et tranſibit. Sed quare attribuit̉ miraculoꝝ operatio magis fidei qͣꝫ alij virtuti. Et dicen dū eſt ꝙ hoc eſt ideo. qꝛ fatet̉ om̄ipotentiam dei. Omīpotētie aūt attribuit̉ virtuoſa et mi raculoſa operatio. Item fides eleuat hominē ſupͣpoſſe nature. et ē de his que naturā ſupe­rāt. et ſic ꝯpetit ei vt det poſſe sͣ naͣꝫ vt ꝑ poſ ſe sͣ naͣꝫ cōfirmet̉ fides ſupͣ naturā. Sꝫ ſi q̄ra tur qūo fides que eſt ſine caritate hoc pt̄ me reri. Dicendū eſt ꝙ non datur hoc fidei ſine caritate de merito cōdigni ſed congrui: ſi hoc exigat vtilitas populi. Et ſi querit̉ qūo hoc potuit fides alexanqͥri cū eſſet infidelis. dicen dum ē ꝙ tunc ſufficiebat credere vnū deū re­muneratorem bonoꝝ. et punitorē maloꝝ. qd̓ alexander credebat. Hebre. xj. Credere eniꝫ oꝑtet accedentē ad deū. qꝛ ē. ⁊ inquirentibus ſe remūerator ſit. gloſa. Sine hac fide nullus vnqͣꝫ ſaluari potuit. ſed modo talis fides nō ſufficit. Si aūt opponat̉ ſine fide mediatoris nullus vnqͣꝫ ſaluari potuit. et ſic plus neceſſa rium fuit credere qͣꝫ illud qd̓ dictum ē. Dicē dum ꝙ verum eſt ꝙ ſine fide mediatoris ex­plicita: vel implicita nunqͣꝫ fuit ſalus et in illa montes tranſferri poſſunt. Si hoc inqͣꝫ ſine caritate habuero nihil ſum ad vitam eternaꝫ acquirendā. Mat. vij. Dn̄e nō in nomīe tuo ꝓphetauimus ⁊ demonia eiecimꝰ et virtutes multas fecimus. Et d. illis. Amen dico vobis neſcio vos. Qui ergo caret caritate que ꝟo ⁊ ſummo eſſe cōiungit ſcꝫ deo totaliter nihil ē Unde in ꝑſona peccatoris d. dauid. Ad ni­hilum redactus ſum et neſciui. Deinde indu­cit in actu exteriori d. Et ſi diſtribuero om̄es facultates. in ci. pau. ⁊ ſi tra. cor. m. ita vt ar. ſi­cut fe. b. laurentius. vt dicit gl. Quo nihil po­teſt eſſe ꝑfectius opus miſericordie. nec maiꝰ ſignum dilectōnis iuxta illud Io. xv. Maio­rem hac dilectōem nemo habet. id eſt maio­ris dilectōnis ſignū. vt a. ſuā.i. vitam ſuaꝫ po­quis ꝓ a. ſuis. Caritatē aūt nō habeam nihil mihi prodeſt. ſcꝫ ad vitam eternā obtinendā Prodeſt aūt qͣꝫtum ad multa alia. Bona eī extra caritatē facta ad multa ꝓſunt. vt alibi patet. Et ſic patet primū. Secūdo oſtēdit q̄ caritas oīm virtutū oꝑa poſſidet et exercet. et om̄e malū cauet. qꝛ ip̄a eſt forma oīm virtutū ꝑ quā om̄es virtutes oꝑant̉. et cōtraria oīm virtutū ꝓhibent̉ ꝑ caritatem. Et exemplifi­cat hic. in. xv. virtuoſis oꝑbꝰ d. Cari. pa. ē ſcꝫ in aduerſis tolerandis. Unde em̄ ꝓximꝰ ve raciter diligit̉. inde illata aduerſa ab illo forti­ter tolerant. Sicut em̄ aurū dilatat̉. ꝑcuſſuꝫ. ſic caritas in aduerſis ꝑficitur cū libenter pa tit̉. Iac. j. patiētia opus ꝑfectum habet. Psͣ Dum ſuꝑbit ip̄iꝰ ꝑſequēdo. incendit̉ pauꝑ ip̄m plus et plus diligendo. Itē benigna eſt. ſcꝫ in reuelādo miſerias ꝓximoꝝ glo. i. larga­egenis. Iteꝫ nō emulat̉.i. nō inuidet bono in alio cōſiderato. Gall̓. v. Nō efficiamī inanis gl̓ie cupidi inuicē ꝓuocātes. inuicē inuidētes Itē nō agit ꝑperam.i. ꝑuerſe bonū ī altero ꝑ­ſequēdo. qd̓ ē magna ꝑuerſitas. Prouer. iij. Noli ꝓhibere eū. qͥ pt̄ bene facere ſi potes et ip̄e benefac. Itē nō inflat̉ de bono habito ſu ꝑbiēdo. nec cōtra deū nec ꝓximū. Multi em̄ ex bonis que habēt inflant̉ ⁊ dedignāt̉ mīo­ribꝰ loqͥ. Sap̄. iij. Dirūpet deꝰ illos īflatos ſi­ne voce. Itē nō ē ambitioſa boͣ mūdi habēdi