Seite
Ꝙ non ſolū dona ſpirituſſancti. ſed etiā ip̄e ſpūs deus dat̉ hominibꝰ et mittit̉. An viri ſancti poſſint dare ſpm̄ſanctū. Ꝙ ſpirituſſanctꝰ a ſeip̄o datur. et filius a ſeipſo mittitur. Qūo intelligenda ſit miſſio vtriuſqꝫ. Ꝙ a ſpirituſancto etiā filius ſit miſſus. Ꝙ filius etiā ſit datus a ſeipſo. Quomodo intelligenduꝫ ſit illud a me ipſo non veni. Vtrū ſemel tm̄ ſit filiꝰ miſſus. an ſepe. De duobꝰ modis miſſionis filij. Ꝙ ſcd̓m alterū moduꝫ ſemel ſit miſſus ſcd̓m alterū ſepe. et ſcd̓m alterū moduꝫ dicit̉ miſſus in mundū. ſcd̓m alteꝝ nō. Quare pater nō dicitur miſſus. Ꝙ filius et ſpirituſſanctus nō ſunt qua ſi minores patre quia miſſi. De miſſione ſpirituſſancti que fit duo­bus modis viſibiliter ⁊ inuiſibiliter. Ꝙ filius ſcd̓m qd̓ homo non minor pa tre ſed ſpirituſancto etiā minor eſt. Ꝙ ſpirituſſanctus eſt caritas qua dili gimus deum et proximū. Ꝙ ſuperna dilectio eſt deus nec pater vel filius ſed tantū ſpirituſſanctus. Ꝙ nō eſt dictū illud per cauſaꝫ deꝰ ca­ritas eſt. ſicut illud tu es pacientia mea et ſpes mea. Qūo ſpūſſanctꝰ mittat̉ vel det̓ nobis. Vtrū ſpirituſſanctus augeat̉ in homine vel minus vel magis habeat̉ vel det̉. et an det̉ habenti vel nō habenti. Ꝙ aliqui dicūt caritatem dei et ꝓximi non eſſe ſpiritūſanctum. Vtrū ꝯcedenduꝫ ſit ꝑ donū dari dona. Vtrū ſpirituſſanctus eadem ratione di catur donū et datum ſiue donatum. Ꝙ ſicut filius naſcendo accepit nō tan tum vt eſſet filius ſed etiaꝫ eſſentia. ita ſpirituſ ſanctus ꝓcedendo accepit. non tm̄ vt eēt donū. ſed etiā vt eēt eſſentia. Ꝙ ſpirituſſanctus nō dicit̉ donū et do natū ſcd̓m duos. modos p̄dictos ꝓceſ­ſionis. qui ſcd̓m ꝙ donuꝫ eſt refert̉ ad patrem et filiū. ſcd̓m ꝙ datū ad eū qui dedit. et ad eos quibus datur. An filius cum ſit nobis datus poſſit di ci noſter vt ſpirituſſanctus. Vtrū ſpirituſſanctus ad ſeip̄m referat̉. De equalitate trium perſonaꝝ. Ꝙ eternitas et magnitudo ⁊ potentia in deo vnum ſunt. et ſi videant̉ diuerſa. Ꝙ aliqua perſonaꝝ aliam non excedit magnitudine. qꝛ nō eſt maior vna perſo na alia. nec maiꝰ aliquid due ꝙͣ vna. nec tres ꝙͣ due vel vna. Quomō dicit̉ pater eſſe in filio ⁊ filius in patre. et ſpūſſanctus in vtroqꝫ. Ꝙ nulla ꝑſonaꝝ pars eſt in trinitate. Quare tres ꝑſone dicant̉ ſumme vnū. Cum dicimus tres ꝑſonas eſſe vnā ſub­ſtantiam vel eſſentiam. nec vt genus de ſpeciebus. nec vt ſpeciem de indiuiduis p̄dicamꝰ. qꝛ nō eſt eſſentia genꝰ et tres perſone ſpecies. vel eſſentia ſpecies. et perſone indiuidua. Ꝙ nec ſcd̓m materialem cauſaꝫ dicunt̉ tres ꝑſone vna eſſentia. Nec ita dicunt̉ tres ꝑſone vna eſſentia vt tres homines vnius nature. Vtrū tres ꝑſone differant numero que in ꝓprietatibꝰ diſtincte ſunt. Quare tres ꝑſone ſimul non ſint maius aliquid ꝙͣ vna. Ꝙ deus nō eſt dicendꝰ triplex ſed vnꝰ. Ꝙ aliqͣ ꝑſonaꝝ nō excellit aliā potētia Ꝙ nō minus poteſt filius ꝙͣ pater. De obiectionibus hereticis ꝯtra hoc et reſponſionibꝰ catholicis. Quomodo poſſit dici ſolus pater/ vel ſolus filius/ vel ſolus ſpirituſſanctus cū ſint inſeparabiles. Vtrū debeat dici ſolus pater eſt deus. vel ſolus filius eſt deus. vel ſolus ſpiri­tuſ ſanctus eſt deus. an pater eſt ſolus deus. filius eſt ſolus deus. ſpūſſanctus eſt ſolus deus. Quomodo trinitas dicat̉ ſolus deus. cū ip̄a ſit cū ſpiritibꝰ ⁊ aīabus ſanctis. De nominū differentia quibꝰ vtimur lo quentes de deo. De his que temporaliter deo ꝯueniunt et relatiue dicuntur.