Seite
Incipit liber tercius. de incarnatōe v̓bi Vm venit ergo pleni­tudo tꝑis vt ait aplus miſit deus filium ſuum factū de muliere. factū ſub lege. vt eos qui ſub Lege erāt redimerꝫ vt ī adoptōꝫ filioꝝ dei reciꝑemur. Tꝑs aūt plenitudinis dicit̉ tempus gratie. quod ab aduentū ſaluatoris exordium ſump. ſit. Hoc eſt tempus miſerendi. ⁊ annus benignitatis ī quo gr̄atia ⁊ veritas per iheſum xp̄m facta eſt. Gratia qꝛ per ca­ritatem impletur quod in lege precipie batur. Veritas. quia ꝑ xp̄i aduentum ex hibetur atqꝫ ꝑficitur humane redemp­tionis ſponſio facta ab antiquo. Filij er­go miſſio ē ip̄a īcarnatio. Eo em̄ miſſus eſt. ꝙ informa hominis mundo viſi­bilis apparuit. De quo ſupra ſufficiēter dictum eſt. Quare filius carnem aſſumpſit. non pa ter vel ſpirituſſanctus. s. Iligenter vero adnotandum ē quare filius non pater vel ſpiri tuſſanctus ē incarnatus. Solꝰ nanqꝫ filius homineꝫ aſſumpſit. Quod vtiqꝫ congruo ordine atqꝫ alto dei ſapi­entia fecit conſilio. vt deus qui in ſapīe tia ſua mundum cōdiderat. ſcd̓m illud bnia in ſapientia feciſti domine que ī celis ſunt ⁊ que in terris) reſtauraret in eadem. hec ē mulier euangelica. que ac cendit lucernā ⁊ dragnā decimam quē perdita fuerat reperit. Sapiētia ſcꝫ pa­tris que teſtam humane infirmitatis. lu mine ſue diuinitatis accēdit. p̄ditumqꝫ homineꝫ reparauit nomine regis. ⁊ ima gine inſignitum. Ideo etiam filius miſ ſus eſt ⁊ non pater. quia congruentius mitti debebat. qui eſt ab alio ꝙͣ qui a nullo eſt. filius autem a patre eſt. pater pero a nullo eſt alio. Vt em̄ ait Augͥ. in li. de trinita. Non em̄ habet de quo ſit. Sicut ergo pater genuit. filius genituſ eſt. ita cōgrue pater miſit. filius miſſus eſt. Ab illo em̄ cōuenienter mittitur dei verbum. cuius eſt verbum. Ab illo mit­titur de quo natuꝫ eſt. Mittitur quod genitum ē. Pater vero qui miſit a nullo ē. Ideoqꝫ pater miſſus non ē. ne ſi mitte retur. ab alio eſſe putaret̉. Miſſus ē er­go primo filiꝰ qui a ſolo patre eſt. De inde etiam ſpirituſſanctus. qui eſt a pa­tre ⁊ filio. ſed filius ſolus in carne miſ­ſus ē Nō ſpirituſſanctus ſicut nec pater Quod ideo factum eſt vt qui erat in di­uinitate dei filius. in humanitate fieret hominis filius. Non pater vel ſpūſſan­ctus carnem induit ne alius in diuinita­te eſſet filiꝰ alius in humanitate. Et ne idem eſſet pater ⁊ filius. ſi deus pater de homine naſceret̉. Vnde in eccleſia­ſticis dogmatibus. Non pater carnem aſſumpſit. neqꝫ ſpūſſanctus. ſed filius ta tum. Vt qui erat in diuinitate dei filius ip̄e fieret in homine hom̄is filius. ne fi­lij non ad alterū trāſiret. qui non eſſet eterna natiuitate filius. Dei ergo filius hominis factus eſt filius. natus ſcd̓ꝫ ve ritatem nature ex deo dei filiꝰ. ⁊ ſcd̓ꝫ ve ritatem nature. ex homine hominis fili­us. vt veritas geniti. non adoptione. nō appellatione. ſed in vtraqꝫ natiuitate fi­lij nomē naſcēdo haberet. ⁊ eſſet verus deus ⁊ verus homo vnus filiꝰ. Non er­go duos xp̄os. neqꝫ duos filios. ſed de um ⁊ hominē vnū filium. queꝫ ꝓpterea ⁊ vingenitū dicimus. manentē in duabus ſubſtantijs. Sicut em̄ nature veritas cō tulit nō ꝯfuſis naturis neqꝫ immixtis ſi­cut thimothiani volunt. ſꝫ ſocietate vni tis. Ecce habes quare filius n̄ pater vel ſpirituſſanctus carnē aſſumpſerit. Vtrum ſpirituſſanctus. vel pater potue rit incarnari vel poſſit. vero querit̉. vtruꝫ pater vel ſpirituſſanctus incarnari potue rit. vel etiam modo poſſit. ſane reſponderi poſſit. ⁊ potuiſſe olim ⁊ po ſe nūc carnem ſumere ⁊ hominē fieri. ta patrē ꝙͣ ſpm̄ſanctum. Sicut em̄ filiꝰ hō factus ē. ita pater vel ſ.ſ. potuit ⁊ pōt. An filius qui tm̄ carneꝫ accepit aliquid