Seite
trinitate. id eſt ſummo et incōmutabi­li bono. Vtrū hominibꝰ ſit vtendū uel fruendū Vni aūt homines qui fruunt̉ ⁊ vtunt̉ alijs rebus res alique ſūt Querit̉ vtꝝ frui ſe debeant. an vti. an vtrūqꝫ. Ad qd̓ ſic reſpōdet augͥ. in libro de doctrina xp̄iana. Si ꝓpter ſe hō diligendus eſt fruimur eo. ſi ꝓpter aliud vtimur eo. Videt̉ aūt michi ꝓpter aliud diligendus. qd̓ enim ꝓpter ſe dili­genduꝫ eſt. in eo ꝯſtituitur beata vita. cuius etiā ſpes hoc tempore ꝯſolat̉. In homine aūt ſpes ponenda nō eſt/ qꝛ ma ledictus eſt qui hoc facit. Ergo ſi liqui de aduertas. nec ſeipſo quiſꝙͣ frui debꝫ qꝛ nō ſe debꝫ diligere ꝓpter ſe. ſed ꝓpter illud quo fruendum eſt. Huic aūt ꝯtra­rium videt̉ qd̓ aplūs ad philemonē lo­quēs ait. Ita frater ego te fruar in do mino. qd̓ ita determinat Augͥ. Si dixiſ­ſet tantum te fruar/ et nō addidiſſet in dn̄o. videret̉ finem dilectionis ac ſpem ꝯſtituiſſe in eo. Sed qꝛ illud addidit in dn̄o ſe finem impoſuiſſe. eodēqꝫ frui ſi­gnificauit. Cū em̄ vt idem augͥ. ait. ho­minem in deo frueris. deo potius ꝙͣ ho mine frueris. Hic queritur vtrum deus fruatur. an vtatur nobis. Ed cū deus diligat nos. vt fre­quēter ſcriptura dicit. que eius dilectionem erga nos multū cō mendat. Querit augͥ. quomodo diligit an vt vtens. an vt fruens. et ꝓcedit ita. Si fruit̉ eget bono noſtro. qd̓ nemo ſa nus dixerit. Ait enim propheta. bonoꝝ meoꝝ nō eges. Omne em̄ bonū noſtruꝫ vel ip̄e eſt. vel ab ip̄o eſt. nō ergo fruit̉ nobis ſed vtitur. Si em̄ nec fruitur nec vtit̉. nō inuenio quomodo diligat nos. neqꝫ tamen ſic vtit̉ nobis vt nos alijs re bus. Nos em̄ res quibꝰ vtimur ad id re ferimus vt dei bonitate ꝑfruamur. Deꝰ vero ad ſuā bonitateꝫ vſum nr̄m refert. Ille em̄ miſeret̉ noſtri ꝓpter ſuam boni­tatem. nos autem nobis inuicem ꝓpter illius bonitatem. Ille noſtri miſeretur vt ſe ꝑfruamur. nos vero inuiceꝫ noſtri miſeremur vt illo fruamur. Cuꝫ em̄ nos alicuiꝰ miſeremur. et alicui ꝯſulimꝰ ad eius quidem facimus vtilitatem/ eāqꝫ in tuemur. ſed ⁊ noſtra fit ꝯſequens. cū mi ſericordia quā alij impendimꝰ nō relin­quit deus ſine mercede. Hec autē mer­ces ſumma eſt. vt ip̄o ꝑfruamur. Item qꝛ bonus eſt. ſumus. et inquantū ſumus boni ſumus. Porro etiā qꝛ iuſtus eſt. nō impune mali ſumus. et inquantum mali ſumus. intantū etiaꝫ minus ſumus. Ille ergo vſus quo nobis vtitur deus. nō ad eius. ſed ad nr̄am vtilitatem refert̉. ad eius vero tantūmodo bonitatem. Vtrum vtendum. an fruendum ſit vir­tutibus. Ic ꝯſiderandum eſt. vtrū vir­tutibus ſit vtendum. an fruen­dum. Quibuſdam videt̉ ꝙ eis ſit vtendū. et nō fruendum. et hoc cōfir māt autoritate Augͥ. qui vt p̄taxatuꝫ eſt dicit nō eſſe fruendum. niſi trinitate. id eſt ſummo ⁊ incōmutabili bono. Item dicūt ideo nō eſſe fruendū eis. qꝛ ꝓpter ſe amande nō ſunt. ſed ꝓpter eternā bea titudinem. Illud aūt quo fruenduꝫ eſt. ꝓpter ſe amandū eſt. ſꝫ ꝙ virtutes ꝓpter ſe amande non ſint. immo ꝓpter beatitu dinem ſolaꝫ ꝓbant autoritate augͥ. qui in li. xiij. de trinitate ꝯtra quoſdam ait. Forte virtutes quas ꝓpter ſolā beatitu­dinem amamus. ſic nobis ꝑſuadere au­dent. vt ip̄am beatitudinē nō amemus. Qd̓ ſi faciunt etiā ip̄as vtiqꝫ amare de ſiſtimꝰ quādo illā ꝓpter quā ſolam iſtas amauimꝰ. nō amamus. Ecce his verbis videt̉ aug. oſtendere ꝙ virtutes nō ꝓpt̓ ſe. ſed ꝓpter ſolam beatitudine amande ſint. Qd̓ ſi ita eſt. ergo eis fruenduꝫ nō eſt. Alijs vero ꝯtra videt̉ ſcꝫ ꝙ fruendū. eis ſit. quia ꝓpter ſe petende et amande ſunt. Et hoc ꝯfirmāt autoritate ambro ſij qui ait ſuꝑ illū locū epiſtole ad gala.