Seite
merito dici debent: quod veriſſimū eſt: ſi chriſti amore hͦ fiat. Ait namqꝫ ſic Auguſtinus ad Anaſtaſium: Inimicuſ Auguſtinꝰ. eſt iuſticie qui pene timore nō peccat. Amicꝰ aūt erit eiꝰ ſi eiꝰ amore nō peccet: tunc em̄ vere timebit peccare. Nā qui gehēnas metuit: nō peccare metuit: ſed ardere. Ille auteꝫ peccare metuit: qui peccatū ſicut gehēnas metuit. Ipſe eſt timor dei caſtus ꝑmanens in ſeculū ſeculi. Nam ille timor pene tormentū habꝫ: ⁊ nō eſt in charitate: eūqꝫ ꝑfecta charitas foras miſit. Hec Auguſtinꝰ dicto loco: qͥ nobis clare oſtendit: ꝙ timore dei caſto omniū aliaꝝ reꝝ timorē nocuū expellere poſſumus. Ideo optime ait La­Lactātius. ctantius: Qui deum metuit: vniuerſa non metuit. Ad qd̓ ꝓbandum inquit ille argumentis opꝰ non eſt. Spectata ſunt enim ſemper: ſpectanturqꝫ adhuc ꝑ orbem pene cul­torū dei: in quibus excruciandis noua ⁊ inuſitata tormē ta excogitata ſunt. Nam de mortis generibus horret ani­mus recordari: cū īmaniū beſtiaꝝ vltra ip̄am mortē car­nificina ſeuierit. Has tamē execrabiles corpoꝝ laceratio nes felix atqꝫ inuicta patientia ſine vllo gemitu pertulit. Hec virtus omnibus populis atqꝫ ꝓuentus: ⁊ ipſis torto ribus miraculū maximū prebuit: cū patientia crudelitas vinceretur: atqꝫ hanc virtutē nihil aliud qͣꝫ metus dei fe­cit. Hec Lactantiꝰ clare nobis oſtendens timore ſancto dei omnes alios timores expelli. Unde Ambroſiꝰ libro Ambroſiꝰ. de bono mortis. Quid aliud inquit a te o homo querit̉: niſi vt timeas deū: requiras eum: poſt ip̄m ambulēs: ⁊ cō p̄hēdas vias eius? Hec ille. Ueꝝ ex hoc om̄ipotētis dei timore zelus qͥdam alius diuini honoris conſurgit: qͦ vr­gente cauſa: quibuſcūqꝫ nos periculiſ exponere nō formi damus: ⁊ tunc nō curamus ignominiā: non tormēta ſenti­mus: non mortē deniqꝫ ipſam timemꝰ: ſed ad huiuſmodi pericula hoc diuino zelo ſuccenſi animo intrepido duci­mur ⁊ viri. Ut Moyſes qui cū de monte ſynai reuerſus Moyſes eſſet appropinquaſſetqꝫ ad caſtra: et vitulū aureū: quem ingratorū ille exercitus adorauerat: vidiſſet: ⁊ cantantiū