Seite
LI. I Ꝙ nō pōt mortal̓ diſtinguere inter genera tionē filij ⁊ ꝓceſſionē ſpūſſancti Utrū ſpūſſanctꝰ debeat dici ingenitꝰ cum non ſit genitus. DI.XIIII. De gemina ꝓceſſione ſpūſſan­cti. tꝑali ⁊ eterna. Ꝙ non ſolū dona ſpūſſancti. ſed etiaꝫ ſpūs deus dat̉ hoībus ⁊ mittit̉. An viri ſancti poſſint dare ſpūmſanctum DI. XV. Ꝙ ſpūſſanctus a ſeip̄o dat̉. ⁊ filiꝰ a ſeip̄o mittit̉. Quō intelligenda ſit miſſio vtriuſqꝫ. Ꝙ a ſpūſancto etiam filius ſit miſſus Ꝙ filius etiam ſit datus a ſeip̄o Quō ītelligēdū ſit illud. A meip̄o nō veni Utrū ſemel tm̄ ſit filius miſſus. an ſepe. De duobus modis miſſionis filij. Ꝙ ẜm alterū modū ſel̓ ſit miſſus. ẜm alteꝝ ſepe. ⁊ ẜm alterū modū dicit̉ miſſus ī mū dum. ẜm alterū non. Quare pater non dicit̉ miſſus. Ꝙ filius ⁊ ſpūſſanctus non ſunt qͣſi mino­res pr̄e qꝛ miſſi. DI. XVI. De miſſione ſpūſſancti q̄ ſit duo bus modis. viſibilit̉ ⁊ inuiſibilit̉. Ꝙ filius ẜm ꝙ hō non mō pr̄e ẜ ſpūſancto etiam minor eſt. DI. XVII. Ꝙ ſpūſſanctus eſt charitas qͣ di ligimus deū ⁊ ꝓximū. Ꝙ ſuꝑna dilectio eſt deus. nec pr̄ vl̓ filius ſed tm̄ ſpūſſanctus. Ꝙ nō eſt dictū illud ꝑ cām. Deꝰ caritas ē. ſicut illud. Tu es patīa mea ⁊ ſpes mea. Quō ſpūſſanctꝰ mittat̉ vel det̉ nobis. Utrū ſpūſſanctꝰ augeat̉ ī hoīe vl̓ minꝰ vel magis habeat̉ vl̓ det̉. ⁊ an̄ detur hn̄ti vl̓ (nō hn̄ti. Ꝙ aliqͥ dicūt charitatē dei ⁊ ꝓximi nō eſſe ſpūmſanctū. DI. XVIII. Utrū ꝯcedendū ſit ꝑ donū da ri dona. Utrū ſpūſſanctus eadem rōe dicat̉ donuꝫ qua datū ſiue donatū. Ꝙ ſic̄ filiꝰ naſcēdo accepit nō tm̄ vt eēt fili us ſꝫ etiā eētia. ita ſpūſſctūs ꝓcedēdo ac cepit: n̄ tm̄ vt eēt donū ſꝫ etiā vt eēt eētia Ꝙ ſpūſſctūs d̓r donū ⁊ donatuꝫ ẜm duos modos p̄dictos ꝓceſſiōis qͥ ẜm ꝙ donū eſt refert̉ ad pr̄em ⁊ filiū. ẜm ꝙ datuꝫ ad eū qͥ dedit. ⁊ ad eos qͥbus dat̉ An filius cū ſit nobis datꝰ poſſit dici noſt̓ vt ſpūſſanctus. Utrū ſpūſſanctus ad ſeip̄m referat̉. DI. XIX. De qualita ē triū ꝑſonarū. Ꝙ eternitas ⁊ magnitudo ⁊ potētia ī deo vnū ſunt. ⁊ ſi videant̉ diuerſa. Ꝙ aliqͣ ꝑſonaꝝ aliā nō excedit magnitudi ne. qꝛ nō ē maior vna ꝑſōa alia. nec maiꝰ aliqͥd due qͣꝫ vna. nec tres qͣꝫ due vl̓ vna Quō dicit̉ pr̄ eſſe in filio ⁊ filius in pr̄e. et ſpūſſanctus in vtroqꝫ. Ꝙ nulla ꝑſonaꝝ ꝑs eſt in trinitate. Quare tres ꝑſone dicant̉ ſumme vnū. Cū dicimꝰ tres ꝑſonas eſſe vnā ſub̓aꝫ vel eſſētiā. nec vt genꝰ de ſpēbꝰ. nec vt ſpeciē de indiuiduis p̄dicamꝰ. qꝛ nō ē eētia ge nus ⁊ ꝑſona ſpēs. vl̓ eētia ſpēs. ⁊ ꝑſone Ꝙ nec ẜm materialē cām dicunt̉ tres ꝑſone vna eſſentia. (indiuidua Nec ita dicunt̉ tres p̄ſone vna eſſentia vt tres hoīes vna natura vel vnius nature Utrū tres ꝑſone differāt in numero q̄ in ꝓ prietatibꝰ diſtincte ſunt. Quare tres ꝑſone fil̓ non ſint maius aliqͥd qͣꝫ vna. Ꝙ deus nō eſt dicēdus triplex ſꝫ vnus. DI. XX. Ꝙ aliqua ꝑſonarū nō excellit ali­am potentia. Ꝙ non minus poteſt filius qͣꝫ pater. De obiectionibus hereticis ꝯtra hͦ: et re­ſponſionibus catholicis. DI. XXI. Quō poſſit dici ſolus pr̄. vel ſo­lus filius vel ſolus ſpūſſanctus: cum ſint inſeꝑabiles. Utrū debeat dici ſolus pr̄ eſt deus. vel ſo lus filius eſt deus. vel ſolus ſpūſſanctus eſt deus. an pr̄ eſt ſolus deus. filius eſt ſo lus deus. ſpūſſanctus eſt ſolus deus Quō trinitas dicat̉ ſolus deus: cū ip̄a ſit cū ſpiritibꝰ ⁊ animabus ſanctis. DI. XXII. De noīm differentia qͥbus vti­mur loquentes de deo. De his que tꝑaliter deo cōueniūt ⁊ relati ue dicunt̉. De hoc nomīe quod eſt trinitas. De his que tꝑaliter deo cōueniūt. ⁊ nō re latiue dicunt̉. De his q̄ ꝓprie ad ſingl̓as ꝑſonas ꝑtinēt. ⁊ de his q̄ vuitatē eſſentie ſignificant. DI. XXIII. De hoc noīe qd̓ eſt ꝑſona. qd̓ cum ẜm ſub̓am dicat̉. tn̄ nō ſingulariter: ſꝫ pl̓aliter accipit̉ in ſumma. Qua neceſſitate dictū ſit tres ꝑſōe a latiniſ ⁊ a grecis tres hypoſtaſes vel ſub̓e. Quare nō dicimus pr̄em ⁊ filiū ⁊ ſpm̄ſan ctum eſſe tres deos vt tres ꝑſonas. Cur nō dicimꝰ tres eſſentias vt tres ꝑſōas Ꝙ in trinitate nō eſt diuerſitas vel ſingula ritas vel ſolitudo. ſed vnitas ⁊ trinitas ⁊ diſtinctio ⁊ idemptitas. Ꝙ non debet dici deus multiplex.