Seite
LI. III DI. I De timorū diſtinctione. De timore caſto ⁊ ſeruili. et initiali. Qūo differāt caſtus ⁊ ẜuilis vel initialis. Ꝙ timor ẜuilis ⁊ initialis dicunt̉ initiuꝫ ſa pientie. ſed differenter. Qūo caſtus timor ꝑmanet in eternū. Si timor pene qui fuit ī xp̄o fuit ſeruilis vl̓ initialis. DI. XXXV. De ſapīa et ſcīa qͦ differant. In quo differat ſapīa ab intellectu. Utrū intellectꝰ et ſcīa q̄ inter dona munerā tur ſint illa q̄ naturaliter habet homo. DI. XXXVI. De ꝯnexione virtutuꝫ q̄ nō ſeꝑantur. an cuncte ꝟtutes pares ſint in quocunqꝫ ſunt. Qūo in charitate tota lex pendet. DI. XXXVII. De decem mandatis qūo ꝯtineant̉ in duobus. Quare idolū nihil eſſe in mundo dicit̉. Quare in ſpūſancto ꝓprie dicit̉ fieri remiſ ſio peccatorum. De ſenſu ſpirituali ⁊ carnali legis. De furto. De mendatio. DI. XXXVIII. De t̓plici gene̓ mēdacij. De octo ſpeciebus mendacij. Quid ſit mendacium. Quid mentiri. Ꝙ omne mendatium peccatuꝫ ſit. ſiue ꝓſit ſiue non. ⁊ quare. In quibꝰ rebus cū ꝑiculo errat̉. vel non. DI. XXXIX. De periurio. An ſit ꝑiuriū quod nō eſt mendaciū. De triplici modo periurij. An iuratio ſit malum. De iuramento qd̓ ſit ꝑ creaturas. Que iuratio ſit grauior. an que ſit ꝑ deum an que ſit ꝑ creaturas vel ꝑ euangelium. Quid ſit dicere per deum. De illis qui iurant ꝑ falſos deos. Ꝙ iuramentū vel ꝓmiſſio contra deum fa­cta non eſt tenenda. Si eſt ꝑiurus qͥ nō facit qd̓ incaute iurat. De illis qui verboꝝ calliditate iurant. De illo qui cogit aliquē iurare. DI. XL. Quare lex dicit̉ cōprimere ma­num non animū. Que ſit littera occidens. De legis et euangelijs diſtantia. Incipit liber tercius de incarna tione verbi. DI. I. Um ve­nit igitur plenitudo temporis: vt ait apo ſtolus: miſit deus fi lium ſuū ſcm̄ de mu liere. factuꝫ ſub lege vt eos qui ſub lege ē rant redimeret: vt in adoptionem filiorū dei reciperemur. Tem­pus autem plenitudinis dicit̉ tempus gra tie. quod ab aduentu ſaluatoris exordium ſumpſit. Hoc eſt tempꝰ miſerendi ⁊ annus benignitatis: in quo gratia et veritas ꝑ ie­ſum chriſtum facta eſt. Gratia. qꝛ ꝑ chari­tatē implet̉ qd̓ in lege p̄cipiebat̉. Veritas. quia ꝑ chriſti aduentū exhibet̉ atqꝫ perfici tur humane redemptōnis ſponſio facta ab antiquo. Filij ergo miſſio eſt ipſa incarna­tio. Eo em̄ miſſus eſt. ꝙ in forma hominis mūdo viſibilis apparuit. de quo ſupra ſuffi cienter dictum eſt. Quare filiuſ carnem aſſumpſit nō pater vel ſpūſſanctus. b Dilgēter vero an notandū eſt quare filius nō pater vel ſpūſ. ſanctus eſt incarnatꝰ. Solus nanqꝫ filiꝰ ho minē aſſumpſit. Qd̓ vtiqꝫ congruo ordine Prima rō atqꝫ alto dei ſapientia fecit cōſilio. vt deꝰ qͥ in ſapientia ſua mundū ꝯdiderat. ẜm illud Oīa in ſapiētia feciſti dn̄e que in celis ſunt et que in terris: reſtauraret in eadē. Hec ē mulier euangelica que accendit lucernaꝫ et dragmā decimam que ꝑdita fuerat reperit ſapientia ſcꝫ patris que teſtam humane in­firmitatis lumine ſue diuinitatis accendit. perditumqꝫ hominē reꝑauit nomine regis et imagine inſignitū. Ideo etiam filius miſ Scd̓a rō. ſus eſt et nō pater. qꝛ congruētius mitti de bebat qui eſt ab alio qͣꝫ qui a nullo eſt. filiuſ auteꝫ a patre eſt. pater vero a nullo eſt. Vt .n. ait Auguſti. in libro de trinitate. Non Auguſti. enim habet de quo ſit. Sicut ergo pater ge nuit. filius genitus eſt. ita cōgrue pater mi­ſit. filius miſſus eſt. Ab illo em̄ conuenien­ter mittit̉ dei ꝟbum: cuius eſt verbuꝫ. Ab illo mittit̉ d̓ quo natū eſt. Mittit̉ quod ge nitū eſt. Pater ꝟo qui miſit a nullo eſt. Iō qꝫ pater miſſus nō eſt. ne ſi mitteret̉ ab alio eſſe putaret̉. Miſſus eſt gͦ pͥmo filiꝰ qͥ a ſo­lo patre eſt. Deinde etiā ſpirituſſanctus qͥ eſt a patre et filio. ſꝫ filius ſolus in carne miſ ſus eſt. non ſpirituſſanctus ſicut nec pater A 2