Seite
LI. II peccatum fit in anima. Quare dicit̉ peccatum eſſe in carne. Utrū cauſa originalis peccati q̄ eſt in car­ne ſit culpa vel pena. Quare dicit̉ originale peccatū. DI. XXXII. Qūo originale peccatū di­mittitur in baptiſmo. Utrū feditas quā ex libidine trahit in ba­ptiſmo diluatur. Utrū illius ꝯcupiſcētie deus ſit auctor. Quare ille peccatū imputet̉ anime. Utrū illud peccatū ſit neceſſariū vel volū tarium. Quare deus iungit animaꝫ corpori ſciens eam inde maculari. An anima ſit talis qualis a deo creatur. An anime ex creatione ſint in donis natu ralibus equales. DI. XXXIII. An peccata omniuꝫ prece dentium patruꝫ paruuli originaliter tra­hant vt peccatū ade. Qūo in illo primo vno peccato plura repe­riuntur. An peccatū ade ſit grauius ceteris. An illud pctm̄ ſit pͥmis ꝑentibꝰ dimiſſum. Qūo peccata parentū viſitentur in filios. et nō viſitent̉. DI. XXXIIII. De peccato actuali. Que fuerit origo et cauſa pͥma peccati. Que fuit ſecundaria cauſa maloꝝ. Ꝙ non niſi in bona reſit malum. Ꝙ in his fallit dialeticoꝝ regula de ꝯͣrijs. DI. XXXV. Quid ſit peccatū. Utrū malus actus inqͣꝫtuꝫ pctm̄ eſt ſit cor ruptio vel priuatio boni. Qūo peccatum poſſit corrumpere bonum cum nihil ſit. Qualiter ſe homo elongat a deo. An pena ſit priuatio boni. DI. XXXVI. Ꝙ q̄dā ſimul ſunt peccata ⁊ pena peccati. quedā pctā ⁊ cauſa pecca ti. Alia ꝟo pctā ⁊ cauſa ⁊ pena peccati. An pctm̄ ſit cauſa peccati inqͣꝫtū pctm̄ eſt. Ꝙ nō omne peccatū eſt pena peccati. Utrū pctā aliqͣ eſſentialiter ſint pene pctī. Ꝙ cū peccatū ſit pena peccati. pctm̄ eſt ab hoīe. pena a deo. De qͥbuſdā q̄ indubitant̓ ſunt pctā ⁊ pene et inqͣꝫtū eas patimur pctā non ſunt. DI. XXXVII. Ꝙ aliqui putant malos a ctus nullo modo eſſe a deo. Ex qͥ ſenſu dictū ſit deꝰ nō eſt mali auctor. DI. XXXVIII. De volūtate et eiꝰ fine. Quid ſit bonus finis.ſ. charitas. Ꝙ omnes bone volūtates vnum finem ha bent. ⁊ tn̄ quedā diuerſos fines ſortiunt̉. De dr̄a voluntatis ⁊ intentōis ⁊ finis. DI. XXXIX. Quare voluntas d̓r pecca tum cū ſit de naturalibꝰ quorū nullum a­liud peccatū eſt. Quare actus voluntatis ſit peccatum. ſi a ctus aliaꝝ potentiarū nō ſunt peccata. Ex quo ſenſu dicit̉ naturaliter omnis ho­mo velle bonum. DI. XL. An ex fine omnes actus penſa­ri debeant. Ex quo affectu vel fine omnes ſint boni vl̓ mali. DI. XLI. An omnis intentio ⁊ actio in­fidelium ſit mala. Quibus modis dicat̉ bonum. Qūo intelligit̉ illud peccatum adeo eſt vo luntarium. Et illud. nuſqͣꝫ niſi in volūtate pctm̄ eſt. Et item. nō niſi in voluntate peccat̉. Ꝙ mala voluntas eſt voluntariū pctm̄. DI. XLII. An volūtas et actio mala in eodem et circa idem ſint vnuꝫ peccatum vel plura. Si peccatuꝫ ab aliquo cōmiſſum in eo ſit. vſqꝫ quo peniteat. Quibus modis accipiat̉ reatus. De modis peccatorum. Quo differant delictum et peccatū. De ſeptem principalibus vitijs. De ſuperbia. Qūo ſuperbia dicat̉ radix omniū malorū et cupiditas. cū ſuꝑbia non ſit cupiditas DI. XLIII. De peccato in ſpūmſanctū. DI.XLIIII. De potentia peccādi. an ſit homini vel diabolo a deo. An aliqn̄ reſiſtendū ſit poteſtati. Incipit liber ſecundus de rerū creatione ⁊ formatiōe corꝑaliū ⁊ ſpūaliū. ⁊ alijs pluribus eis pertinentibus.