DI. I nationem ⁊ tolerabilius ſuſtinemꝰ. ⁊ ardē tius finire cupimus. Alia determinatio. e Poteſt etiam dici ꝙ qui fruit̉ etiā in hac vita: nō tm̄ hꝫ gaudium ſpei. ſꝫ etiā rei. qꝛ iā delectat̉ in eo qd̓ diligit. ⁊ ita iam rē aliqͣtenꝰ tenet. Conſtat igit̉ ꝙ debemꝰ deo frui ⁊ nō vti. Illo enim vt ait Augꝰ. frueris quo efficieris btūs: ⁊ in qͦ ſpem ponis: vt ad id ꝑueniaſ. De hoc Auguſti. idē ait in li. de doc. xp̄iana. Dicimꝰ nos ea re frui quam diligimꝰ ꝓpt̓ ſe. ⁊ ea re fruen dum nobis eſſe tm̄ qͣ efficimur beati. ceterꝭ v̓o vtendū. Frequent̓ tn̄ dicit̉ frui cū dele ctatiōe vti. Cū em̄ adeſt qd̓ diligit̉: etiam delectationē ſecū gerit. ſi tn̄ ꝑ eā trāſieris: ⁊ ad illud vbi ꝑmanēdū eſt eam retuleris: vteris ea. ⁊ abuſiue non ꝓprie dicerꝭ frui. Si v̓o inheſeris atqꝫ ꝑmāſeris finem in ea ponēs leticie tue. tūc vere ⁊ ꝓprie frui dicendus es. Qd̓ nō eſt faciendū niſi in illa trinitate.i. ſummo ⁊ incōmutabili bono. Utrum hominibus ſit vtendum vel fruendum. f Cuꝫ aut hoīes qui fruunt̉ ⁊ vtunt̉ alijs rebus res aliq̄ ſunt. Querit̉ vtrū frui debeāt an vti: aut vtrūAuguſti. qꝫ: Ad qd̓ ſic reſpōdet Augꝰ. in li. de doc. chriſtiana. Si ꝓpter ſe hō diligendus eſt: fruimur eo. ſi ꝓpt̓ aliud: vtimur eo. Uid̓r aūt mihi ꝓpter aliud diligēdus. Ꝙ em̄ ꝓpter ſe diligendū eſt: in eo cōſtituit̉ btā vita. cuiꝰ etiā ſpes hͦ tꝑe nos ꝯſolat̉. In homine aūt ſpes ponēda nō ē. qꝛ maledictus eſt qͥ hͦ facit. Ergo ſi liqͥde aduertas. nec ſe ip̄o qͥſqͣꝫ frui debet. qꝛ nō ſe debet diligere ꝓpter ſe. ſꝫ ꝓpter illud quo fruendum eſt. Huic aūt ꝯtrariū vid̓r qd̓ apl̓s ad Philemonē loquens ait. Ita frat̓ ego te fruar in dn̄o. Qd̓ ita determīat Augꝰ. Si dixiſſet tm̄ te fruar: ⁊ nō addidiſſet in dn̄o. videretur finē dilectiōis ac ſpem ꝯſtituiſſe in eo. Sꝫ qꝛ illd̓ addidit: ī dn̄o ſe finē poſuiſſe: eo dēqꝫ frui ſignificauit. Cū em̄: vt idē augꝰ. ait. hoīe ī deo fruerꝭ. deo potiꝰ qͣꝫ hoīe frue ris. Hic queritur an deus fruatur an vtatur nobis. g Sed cuꝫ deus diligat nos. vt frequent̓ ſcpͥtura dicit. q̄ eiꝰ dilectionē erga nos multū cōmendat. Querit Augꝰ. quō diligit: an vt vtēs: an vt fru ens. ⁊ ꝓcedit ita. Si fruit̉: eget bono nr̄o. Auguſti. in li. de doc. chriſtiana. Qd̓ nēo ſanꝰ dixerit. Ait em̄ ꝓph̓a. Bono rū meoꝝ nō egēs. Omne em̄ bonū nr̄m vl̓ ip̄e eſt: vel ab ip̄o eſt. nō gͦ fruit̉ nob̓: ſꝫ vti tur. Si em̄ nec fruit̉ nec vtit̉: non inuenio quō diligat nos. Neqꝫ tn̄ ſic vtit̉ nob̓: vt nos alijs rebus. Nos em̄ res qͥbꝰ vtimur. ad id referimꝰ vt dei bonitate ꝑfruamur. Deus v̓o ad ſuā bonitatē vſum noſtrū refert. Ille enī miſeret̉ noſtri ꝓpter ſuaꝫ bonitatem. nos aūt nobis inuicē ꝓpter illiꝰ bonitatē. Ille nr̄i miſeret̉ vt ſe ꝑfruamur. nos v̓o inuicem noſtri miſeremur: vt illo fruamur. Cū enī nos alicuiꝰ miſeremur. et alicui cōſulimus. ad eius qͥdē facimꝰ vtilitatem eāqꝫ ītuemur. ſed ⁊ nr̄a fit ꝯſequēs cum miſcd̓am quā alijs impendimꝰ: nō relinquit deus ſine mercede Hec autem mer ces ſumma eſt: vt ip̄o fruamur. Itē qꝛ bonus eſt ſumus. ⁊ inqͣꝫtū ſumꝰ: boni ſumꝰ. Porro etiam qꝛ iuſtus eſt: nō impune ma li ſumus. ⁊ inqͣꝫtum mali ſumus: intantum etiā minus ſumus. Ille ergo vſus quo no bis vtitur deus: non ad eius: ſed ad nr̄am vtilitatem refert̉. ad eius ꝟo tantūmō bonitatem. Utrum vtendum an fruenduꝫ ſit virtutibus. h Hic conſiderandū eſt. vtrum virtutibus ſit vtendū an fruendum. Quibuſdā vid̓r ꝙ eis ſit vtendum ⁊ non fruendū. ⁊ hoc confirmant autoritate Augꝭ. qͥ vt p̄taxatū eſt: dicit nō eſſe fruendum niſi trinitate.i. ſummo ⁊ incōmutabi li bono. Itē dicunt ideo nō eſſe fruendum eis. qꝛ ꝓpter ſe amāde nō ſunt. ſꝫ ꝓpt̓ eternam beatitudinē. Illud aūt quo fruendū eſt: ꝓpt̓ ſe amādū eſt. Sꝫ ꝙ v̓tutes ꝓpter ſe amāde nō ſint. īmo ꝓpter beatitudinem ſolā. ꝓbant autoritate Auguſtini qͥ in lib̓. Auguſti. xiij. de trini. ꝯtra qͦſdam ait. Forte v̓tutes qͣs ꝓpter ſolam beatitudinē amamꝰ. ſic no bis ꝑſuadere audent: vt ip̄aꝫ beatitudinē non amemus. Quod ſi faciūt: etiam ipſas vtiqꝫ amare deſiſtimus. quādo illā ꝓpter quā ſolam iſtas amauimus: nō amamus: Ecce his v̓bis vid̓r Augꝰ. oſtēdere ꝙ vir tutes: non ꝓpter ſe. ſed ꝓpter ſolam beati
