Queſtio. LXX. 70 que pertinent ad actiuam vitam cognitio non queritur ꝓpter ſeipſam: ſꝫ ꝑꝑ oꝑationē: vt ēt ph̓s dicit in. 2. ethi. Et iō qꝛ beatitudo aliꝗd vltimū importat: nō cōputant̉ īter btītudines actus donoꝝ dirigentiū ī vita actiua: quos.ſ. elici unt: ſicut ꝯſiliari ē actus conſilij: ⁊ iudicare eſt actus ſcīe: ſꝫ magis attribuunt̉ eis actus operatiui in ꝗbus dirigunt̉. ſic ſcīe lugere: ⁊ ꝯſilio miſereri. ¶ Ad tertiū dd̓m ꝙ in attri butionē btītudinū ad dona pn̄t duo ꝯſiderari. Quoꝝ vnū eſt ꝯformitas mae. ⁊ ẜm hoc prime oēs ꝗnqꝫ btītudines pn̄t attribui ſcīe ⁊ ꝯſilio tanqͣꝫ dirigētibus. ſꝫ īter dona exe quentia diſtribuunt̉: ita.ſ. ꝙ eſuries ⁊ ſitis iuſtitie ⁊ ēt miſericordia ꝑtineāt ad pietatē q̄ ꝑficit hoīem in his que ſunt ad alteꝝ. mititas āt ad fortitudinē. Dicit.n. ambroſius ſuꝑ Lucā. ꝙ fortitudinis eſt irā vincere: indignationē cohibere. eſt.n. fortitudo circa paſſiones iraſcibilis: paupertas ve ro ⁊ luctus ꝑtinēt ad donum timoris: quo hō ſe retrahit a cupiditatibus ⁊ delectationibus mūdi. Alio mō poſſumꝰ in his beatitudinibus ꝯſiderare motiua ipſaꝝ. ⁊ ſic qͣꝫtū ad aliqua eoꝝ oꝫ aliter attribuere: p̄cipue.n. ad māſuetudinē mouet reuerētia ad deū: q̄ ꝑtinet ad pietatē: ad lugendum āt mouet p̄cipue ſcīa: per quā hō cognoſcit defectus ſuos ⁊ reꝝ mūdanaꝝ. ẜm illud Eccleſiaſtes pͥmo. Qui addit ſcīam: addit ⁊ dolorē. Ad eſuriendū āt iuſtitie oꝑa p̄cipue mouet aī fortitudo: ad miſerēdum v̓o p̄cipue mouet cofiliū dei: ẜm illd̓ Daniel̓. 4. Conſiliū meū regi placeat: pec cata tua elēoſynis redime: ⁊ iniquitates tuas miſericordiis paupeꝝ. Et hūc modū attributionis ſeꝗtur Augu. in libro de ſermone dn̄i in mōte. ¶ Ad quariū dd̓ꝫ ꝙ neceſſe eſt beatitudines oēs q̄ in ſacra ſcriptura ponunt̉ ad has re duci: vel qͣꝫtum ad merita: vel qͣꝫtum app̄mia: qꝛ neceſſe eſt ꝙ oēs pertineant aliquo modo ad vitā actiuam: vel ad vitam contēplatiuam. vn̄ qd̓ dr̄ Beatus vir ꝗ corripit̉ a dn̄o pertinet ad beatitudinē luctus: qd̓ vero dr̄. Beatus vir ꝗ non abijt in conſilio impioꝝ: pertinet ad mundiciam cordis: qd̓ vero dr̄. Beatus vir qui inuenit ſapīam. perti net ad premiū ſeptime beatitudinis. Et idem pꝫ de oībus alijs q̄ poſſunt induci. ¶ Ad qͣntū dd̓m: ꝙ octaua beatitudo ē q̄dā ꝯfirmatio ⁊ manifeſtatio oīuꝫ p̄cedentiū. ex hoc .ii. ꝙ aliꝗs eſt confirmatus in paupertate ſpūs ⁊ mititate: ⁊ alijs ſequētibus. ꝓuenit ꝙ ab his bonis ꝑꝑ aliquā ꝑſecutionē nō recedit. vn̄ octaua btītudo quodāmō ad ſeptē p̄cedentes ꝑtinet. ¶ Ad ſextū dd̓m ꝙ Lucas narrat ſermonē dn̄i ſcm̄ eē ad turbas vn̄ beatitudines numerant̉ ab eo ẜm capacitatē turbaꝝ: q̄ ſolā voluptuoſam ⁊ tēporalē ⁊ terrenā beatitudineꝫ nouerūt. vn̄ dn̄s ꝑ quatuor btītitudi nes qͣtuor excludit q̄ ad p̄dictā btītudinem ꝑtinere vidēt̉. Quoꝝ pͥmū eſt abundātia bonoꝝ exterioꝝ: qd̓ excludit ꝑ hoc ꝙ dic̄. Beati pauperes. Scd̓m ē ꝙ ſit bn̄ hoī qͣꝫtum ad corpus in cibis ⁊ potibus: ⁊ alijs hmōi. ⁊ hoc excludit ꝑ ſcd̓m qd̓ ponit. Beati qui eſurietis. Tertiuꝫ ē ꝙ ſit hoī bn̄ qͣꝫtum ad cordis iocūditatem ⁊ hoc excludit tertio dicens. Beati ꝗ nō fletis. Quartū ē exterior hoīum fauor: ⁊ hoc excludit qͣrto dicēs. Beati eritis cū vos oderit hoīes. Et ſic̄ ambroſius dicit: pauꝑtas pertinet ad temperantiā. q̄ illecebroſa non q̄rit: eſuries ad iuſtitiā qꝛ ꝗ eſurit ꝯpatit̉: ⁊ ꝯpatiēdo largit̉: fletus ad prudētiam: cuius ē flere occci dua. pati odiū hoīum ad fortitudinē pertinet. Ad quartū ſic ꝓcedit̉. Ur̄ ꝙ p̄mia beatitudi nū īcōueniēter enumerent̉. In regno.n. celoꝝ qd̓ eſt vita eterna bona oīa ꝯtinent̉: poſito .n. regno celoꝝ n̄ oportuit alia p̄mia pōere. ¶ Pͣ. Regnū celoꝝ ponit̉ ꝓ p̄mio: ⁊ ī p̄ma btītudine: ⁊ in octaua. ergo eadē rōne debuit poni ī oībꝰ. ¶ Pͣ. In beatitudinibus ꝓcedit̉ aſcēdēdo: ſic̄ Aug. dic̄. in pͥmijs āt vr̄ ꝓcedi deſcēdē do. nā poſſeſſio terre ē minus qͣꝫ regnū celoꝝ. ergo īconueniēter hmōi p̄mia aſſignāt̉. ¶ Sꝫ ꝯͣ ē auctoritas ipſius do mini p̄mia hmōi ꝓponentis. ¶ Rn̄º dd̓ꝫ ꝙ p̄mia iſta cō ueniētiſſime aſſignant̉ ꝯſiderata ꝯditione beatitudinū ẜm tres beatitudines ſupra aſſignatas. tres.n. pͥme beatitudines accipiunt̉ per retractōnem ab his in ꝗbus voluptuoſa beatitudo ꝯſiſtit: quā hō deſiderat querēs id qd̓ naͣliter deſiderat̉ nō vbi q̄rere dꝫ.ſ. in deo. ſꝫ ī rebꝰ temporalibꝰ ⁊ caducis: ⁊ iō p̄mia triuꝫ primaꝝ beatitudinum accipiun tur ẜm ea q̄ in beatitudine terrena aliꝗ querūt: querūt.n. hoīes ī rebus exterioribus.ſ. diuitijs ⁊ honoribus excellē tiā quādam ⁊ abundantiā: quorū vtrūqꝫ importat regnuꝫ celoꝝ: ꝑ qd̓ hō conſeꝗtur excellentiā ⁊ abundantiā bonoin deo: ⁊ iō regnū celoꝝ dn̄s pauperibus ſpū repromiſit. Querūt aūt hoīes feroces ⁊ immites ꝑ lintigia ⁊ bella ſecuritatem ſibi acqͥrere inimicos ſuos deſtruēdo: vn̄ dn̄s repromiſit mitibus ſecurā ⁊ ꝗetam poſſeſſionē terre viuē tiū ꝑ quā ſignificat̉ ſoliditas eternoꝝ bonoꝝ. Querūt aūt hoīes in ꝯcupiſcētijs ⁊ delectationibꝰ mūdi hr̄e cōſolatio nem ꝯͣ p̄ſentis vite labores: ⁊ ideo dn̄s ꝯſolationē vite lugētibus repromittit. alie v̓o due btītudines ꝑtinent ad oꝑa actiue beatitudinis. q̄ ſunt oꝑa virtutum ordinātiū hoīem ad ꝓximū: a ꝗbus oꝑibus aliꝗ retrahunt̉ ꝑꝑ inordinatuꝫ amorē ꝓprij boni: ⁊ iō dn̄s attribuit illa p̄mia his beatitudinibꝰ ꝑꝑ q̄ hoīes ab eis diſcedūt. Diſcedūt.n. aliꝗ ab oꝑi bus iuſtitie: nō reddētes debitū: ſꝫ potius aliena rapiētes. vt bonis temporalibus impleant̉. ⁊ iō dn̄s eſuriētibꝰ iuſtitiā ſaturitatē repromiſit: Diſcedūt ēt aliꝗ ab oꝑibus miſeri cordie ne ſe immiſceāt miſerijs alienis. ⁊ iō dn̄s miſericor dibus repromittit miſericordiā: ꝑ quā ab oī miſeria liberent̉. alie v̓o due vltime btitudines ꝑtinēt ad cōtēplatiua felicitatē: ſeu beatitudinē. ⁊ iō ẜm ꝯuenientiā diſpōnum q̄ ponunt̉ in merito p̄mia reddunt̉. nā mundicia oculi diſpo nit ad clare vidēdū. vn̄ mūdis corde diuina viſio repromit tit̉. Cōſtituere v̓o pacē: vel in ſeipſo. vel inter alios: manifeſtat hoīem eē dei immitatorē. ꝗ ē deus vnitatis ⁊ pacis. ⁊ iō pro premijs reddit̉ ei gloria diuine filiationis q̄ ē imꝑ fecta coniunctione ad deū ꝑ ſapīam cōſumataꝫ. ¶ Ad primū ergo dd̓m: ꝙ ſicut Chryſoſtomus dicit. oīa pͥmia iſta vnū ſunt in re.ſ. beatitudo eterna quam intellectus huma nus nō capit: ⁊ iō oportuit ꝙ per diuerſa bona nobis nota deſcriberet̉ obſeruata ꝯueniētia ad merita ꝗbus p̄mia attribuunt̉. ¶ Ad ſcd̓m dd̓m: ꝙ ſicut octaua beatitudo eſt firmitas q̄dā oīum beatitudinū. ita debent̉ ſibi oīum beatudinū p̄mia: ⁊ iō reddit ad caput vt intelligant̉ ſibi conſe quēter oīa premia attribui. Uel ẜm ambroſiū pauperibꝰ ſpū repromittit̉ regnū celoꝝ qͣꝫtum ad gloriā aīe: ſꝫ paſſis ꝑſecutionē in corpore qͣꝫtū ad gloriā corporis. ¶ Ad tertiū dd̓m: ꝙ ēt p̄mia ẜm aditionē ſe hn̄t adinuicē: nā plus ē po ſidere terram regni celoꝝ qͣꝫ ſimpl̓r hr̄e: multa.n. habemꝰ q̄ non firmiter ⁊ pacifice poſſidemus: plus eſt et conſolari in regno ꝙ hr̄e ⁊ poſſidere: multa.n. cū dolore poſſidemus plus eſt ēt ſaturari qͣꝫ ſimpl̓r conſolari: nam ſaturitas abundantiam conſolationis importat. miſericordia vero excedit ſaturitatem: vt plus.ſ. homo accipiat qͣꝫ meruerit: vel deſiderare potuerit: adhuc aūt maius eſt deū videre: ſicut maior eſt qui in curia regis non ſolum prandet: ſed etiam faciem regis videt: ſummam aūt dignitatem in domo regia filius regis hꝫ. ¶ Queſtio. lxx. Einde cōſiderādū ē de fructibꝰ. ¶ Circa hoc q̄runt̉ qua tuor. Primo vtum fructus ſpiritꝰ ſint actus. Secundo vtrum differāt a bea titudinibus. Tertio de eoruꝫ numero Quarto de oppoſitione eorum ad ope ra carnis. Ad primū ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ fructus ſpūs ſcī quos apl̓us nominat ad Gal̓. 5. nō ſint actus. Id.n. cuius eſt alius fructus non dꝫ dici fructus: ſic.n. in infinitū iret̉: ſꝫ actuum noſtroꝝ eſt aliꝗs fructus Dr̄.n. Sapien. 4. Bonoꝝ laborum glorioſus ē fructus. Et. Io. 4. Qui metit mercedē accipit: ⁊ fructum cō gregat in vitam eternā. ergo ipſi actus noſtri non dn̄r fructus. ¶ Pͣ. Sicut Aug. dicit in. 10. de tri. Fruimur cognitis in quibus voluntas ipſa delectata conquieſcit. ſed voluntas noſtra non dꝫ conquieſcere in actibus noſtris ꝑꝑ ſe ergo actus noſtri fructus dicit non debent. ¶ Pͣ. Inter fructus ſpiritus ſancti enumerantur ab apoſtolo alique vir tutes ſcilicet charitas: manſuetudo: fides: ⁊ caſtitas: vir
