Seite
Capitulum verbis dn̄i. ſerue neqͣꝫ om̄e debitum dimiſi ti­bi/ quoniā rogaſti me. Ex quo expreſſe colli­gitur qͣꝫtū poſſunt ⁊ valent apud miſericordi am dei preces etiaꝫ peccatorum. cum ex toto corde ad ipſum clamauerint. Numerat̉ eti­am ⁊ nō īmerito inter ſtulticias ⁊ fatuitates nuncij iſtiꝰ: ꝙ ipſis negocijs licet arduiſſima ſint: nec curat nec cogitat/ niſi hoc ſoluꝫ ꝙ pe titionem nudam porrigit ⁊ offert deo omnis ignorans. quid illa contineat/ ⁊ quid per eaꝫ petat̉. Et hec manifeſta ſunt in om̄ibus oran tibus/ qui labijs ſuis ſtrepunt/ ⁊ tumultuant̉ in eccleſijs ſola inania/ prorſus ab eis que de ſiderare ⁊ per or̄onem petere deberent con­traria cogitantes: ⁊ de his que verba oratio­num ſignant nihil om̄ino intelligentes/ qͣꝫuis aūt iſta magne ſtulticie ⁊ ītolerabiles ſint: nō ſunt tamē orationes hmōi contemnende vel abijciende. Iſte em̄ ſunt/ quēadmodum laici litteram.ſ. ignari/ porrigentes ⁊ offerentes ſummo pontifici petitiones ſuas in ſcriptis. cum om̄ino ignorent quid in illis contineat̉: ⁊ quid in ipſis vel per ipſas petatur. Sūmus vero pontifex/ nō ad ignorantiam ipſorum ſed ad petitionem reſpicit ⁊ attendit. Nec pa rum vel leue eſt ꝙ per ignorantiam iſtam in­terdum/ ⁊ or̄oni deperit ⁊ oranti: Om̄i em̄ modo ⁊ ſtudioſius ⁊ obnixius qͣꝫ illud qd̓ etiā non cogitatur. inuenitur: ⁊ cum eis que audi uiſti in nuncio iſto/ quam orationem dixi/ du­plex eſt peruerſitas. Prima eſt. quia ſibimet contradicit. Eſt em̄ rectitudo orationum cō uenientiſſima: vt orans eum/ om̄is/ manum porrigat ad capiendum quod petit: ad queꝫ dirigat ſermonem petitionis. Et ita faciunt om̄es mendicantes ⁊ elemoſynaria benefi­cia petentes. Manu em̄ ⁊ voce in eum inten dunt/ a quo benefieri ſibi petunt. Tibi auteꝫ notiſſimum eſt: quia manus in eam parteꝫ ex tenditur/ in quā tendit ⁊ oꝑatio. Quaꝓpter qui tantundem agit niſi oꝑa diaboli: ad eum habet extentam proculdubio manum ſuam. Ab eo igitur petit impleri manum ſuam: cui illam porrigit. Quaꝓpter contrarius eſt ſibi ipſi. Deuote ⁊ a deo petit beneficium: manuꝫ vero ad diaboluꝫ tendit qua peruerſitate qͥd intolerabilius eſtimari poteſt. Secunda ꝑ uerſitas eſt qualis in ludo fieri conſueta eſt. ludo inqͣꝫ qui vulgariter vocatur ludus aſini. vbi ad ipſum emptorem dorſo verſo ſermo di rigitur: ⁊ de precio aſini cum eo tractatur. Di co igitur quia ad eam partem/ ⁊ ad eas res. facies mētis obuerſa eſt: ⁊ ad eas reſpicit qͣs cogitat/ vel de quibus. Ipſa em̄ cogitatio ſi­ue cogitatus: mētis intuitus eſt ſiue aſpectꝰ. qua ꝓpter qͥ ipſo momento orationis ad alia mente intuetur/ vel aſpicit: quaſi dorſo verſo ad deum: loquitur ipſi. quere vt ita dicat̉ aſi­num. Qatio igitur hmoi ⁊ ridiculoſa eſt/ ⁊ ip ſi deo contumelioſa. Quis em̄ fortaſſe iocoſe aut illuſorie cuiqͣꝫ homini ſic loquitur: vt do­ſum ad ipſum habeat/ ⁊ faciē ad alia. Iſte igi­tur peruerſitates in oratione ſunt contrariā­tes. ſeu contradictio eius ad ſemetipſum. et ridiculoſitas illuſoria contra deum. que am­be/ in om̄i nuncio ⁊ procuratore/ qͣꝫtū dedece at: qͣꝫtūqꝫ ipſum impediat: nemo intelligens ignorat. Defectus quoqꝫ vocis ⁊ loquele/ Af qͣꝫtum noceat negocijs que per nuncium ge­renda ſunt: manifeſtum eſt tibi. ⁊ iam audiui ſti in precedentibus: quia vox orationis deſi derium eſt. Et quia muta eſt oratio: que voce caret hmōi. Debilitas vero in deſiderio/ ſi­ue cupiditas: raucedo eſt in voce orationis. Quarta ergo ſtulticia/ eſt nuncium mutū aut raucum ⁊ ſine voce audibili exiſtentē/ ad eam ſublimē curiam mittere. preſertim ꝓ tot ⁊ tantis/ tanqꝫ arduis negotijs: vt ſunt nego tia animarum. Et quoniā iam edoctus es/ ꝑ dei gratiam/ de oratione. quia ipſa eſt precio ſiſſimum deſiderabiliſſimum atqꝫ magnificuꝫ dei donum: preſertim cum depurata eſt: ⁊ im munis ab imperfectionibus/ ⁊ alijs impedi­mentis que audiuiſti. perfecta vero diſpoſiti onibus qͣs per me in hoc tractatu audis: Nō relinquitur tibi ignorare: ꝙ a deo ſtudioſiſſi­me deuotiſſimeqꝫ ac obnixe petenda eſt. cum ipſe ſolus auctor ⁊ doctor ipſius eſt/ atqꝫ inſpi rator eſt. De cantico peccatricis aīe. Ca. XXXIX Oſt hec proſe quar tertiam perfectionem orati­onis. per quā eſt cantio/ canticuꝫ cantilena. Manifeſtū ē em̄. qꝛ pſalmi ⁊ can tica ẜm plurimuꝫ ſui/ or̄ones ſunt. Preterea Eſa. xxiij. exp̄ſſe d̓r ad aīam peccatricē/ ſume cithara circui ciuitatē meritrix obliuioni tra­dita. bn̄ cane/ frequēta cāticū vt memoria tui ſit. Eo nāqꝫ ip̄o ꝙ vocat eā meritricē: ip̄am eē peccatricē clamat aꝑte Que āt ē cithara quā ſume̓ iubet̉: niſi cor hūilitate excauatū ac ꝓfū datū: ⁊ bonaꝝ cogitatōnū ⁊ affectōnū cordis