Seite
VII ſuperius intēſum: ac preparatū ad reſonādū concentū quem audite. Et dixi cogitationuꝫ ſeu affectionum: non audens dicere virtutū: cum illas anima peccatrix non habeat. nec li­bera poteſtate ipſius ſit/ vt illis tendat ⁊ pre­paret os ſuum tanqͣꝫ citharam. humilitatem vero intellexit. De qua dicit Bernardus. qͥa eſt humilitas quā veritas parit. Et ē alia hu­militas quā charitas parit. Facile eſt autem vnicuiqꝫ peccatori deprimere cor ſuum/ ac ꝓ­fundari ſub mole vitiorum ⁊ peccatorum ſuo rum: ⁊ euacuare ipſuꝫ atqꝫ exinanire a bonis virtutum/ ⁊ bonis meritis. quod non eſt ali­ud qͣꝫ cognoſcere vel recognoſcere vacuita­tem ſuam ⁊ paupertatē: atqꝫ ſentire vacuum a bonis/ quibus deberet eſſe pleniſſimum. Proinde cogitatiōes bonas quibus ſe ac­cuſet peccator: miniſtret ei conſcientiam/ fi­deſqꝫ etiam mortua ſacrate doctrine. cuiꝰ no ſtris temporibus tanta copia eſt Affectiones quoqꝫ bonas/ quales ſunt timor/ pudor/ ira­⁊ dolor/ de quibus in precedentibus/ decem numerate ſunt ipſa vitia ⁊ peccata: ea intue­ri volentibus copioſe miniſtrant. Et hoc de­clarabo tibi: licet per occaſionem hoc faciam Sunt nanqꝫ huiuſmodi cogitationes ⁊ affe­ctiones de benedictionibus dulcedinis: qui­bus deus preuenit illos/ quos ad gratiam pe­ B nitudinis illuſtrat ⁊ preparat. Si queratur cuiuſmodi cantionem vel canticum/ cantare iubetur meritrix iſta. Reſpondetur ꝙ cantio iſta vt plurimum habet lamētationem/ ⁊ ve­parum aūt ⁊ vel modicū carminum. Decem em̄ ille affectiones/ quas prenumeraui tibi­lamentatorie tantū ſunt/ ⁊ malorum que pec catores in ſeipſis ſpiritualiter patiuntur: ex­preſſorie. Et quoniā peccator vere ſpiritua­liter mortuus eſt/ ⁊ malis ſuis obſeſſus et op­preſſus: que vox decet eū niſi lamentaria/ et malorū ſuorū expreſſoria: magnum autē ini­tium vite eſt peccatori lamentari/ ⁊ lugere ſe ipſum. Et magna ſperatio atqꝫ appropinqua tio ad reſurrectionem ⁊ vitā: īmo vite nouita­tem que eſt vita gratie: qua.ſ. deo grate ſiue gratioſe viuitur. Et debes ſcire/ quia quēad modum in citharis ⁊ alijs inſtrumentis/ ma­gnitudo concauitatis atqꝫ profunditatis: re­ſonantiā adauget atqꝫ dulcorat. Sic in citha ra cordis: humilitas quā predixi. qͣꝫto em̄ ſiue cogitatiōibus ſiue affectibus magis ſe humi­liat ⁊ deprimit peccator coram domino: tanto ipſi gratius ⁊ acceptius reſonat in oratiōe co­ram ipſo. Quēadmodū dicit beatus Hiero. Nihil adeo deo diſplicet in peccatore: vt cer­uix erecta poſt peccatum. ita nihil ei gratius in eodem/ qͣꝫ curuatio vel humiliatio eiuſdeꝫ ſub mole peccatorū. ſicut legitur Baruth. j. Anima que teſtis eſt magnitudine mali ⁊ in­cedit curua ⁊ in infimis ⁊ oculi deficientes/ ⁊ anima eſuriens: dat tibi dn̄s gloriā ⁊ iuſticiā. Otū em̄ pro peccatis ſuis ſemetip̄m humili at/ ſub potenti manu dei tm̄ ſuꝑ ſeip̄m ſiue in ſeipſo deū exaltat. Ꝙtūcūqꝫ ſemetipſum in eis ⁊ pro eis deſpicit atqꝫ viuificat. tantū in ſe metipſo deū honorat. Similiter ⁊ quātum ſe C metipſum confundit in peccatis ſuis/ ⁊ pro il lis: tantū deū glorificat: tantūqꝫ gloriam dat deo in ſemetipſo. Dat ei ⁊ iuſticiā: cum ſe iniu­ſte contra ipſum egiſſe fatetur/ ⁊ recognoſcit Dat ei ⁊ iuſticiam/ cū vitia ſua ⁊ peccata ſibi ſoli attribuit: non facto/ nec conſtellationi­nec ipſi deo contra eos qui naturā malā eum creaſſe blaſphemant. Et quoſdam planetas malos creatos fuiſſe/ infauſtoſqꝫ ⁊ infortuna tos/ ⁊ ad nocendum naturaliter. id eſt. ip̄a na tura ſua potentes ⁊ prodeſſe nō valentes de lirant. Quēadmodū de Saturno et Marte aſtronomi fatidici/ mentiti ſunt ⁊ ſcripſerūt Dat deo iuſticiā qui ſe iuſtificatione ⁊ vltiōe diuina/ dignū eſſe confitetur. ipſumqꝫ deū iu ſte acturū ſecū predicat: ſi vitia ſua ⁊ peccata placeat vindicare. Curua incedit ⁊ in infimis anima/ que nec etiā audet oculos leuare ad celū pre confuſione. quia celo ſpreto eiuſqꝫ fe licitate/ infernum ⁊ eius tormenta eis pretu D lerit. In hac em̄ reſonātia. Prima chorda de bet reſonare/ fides. Et primum quattuor ſo­nos ſiue voces de īmēſitate incogitabilis la­gitatis ⁊ benificentie dei: vbi primus ſonus ē recogitatio benificiorū/ ſeu donorum nature Secundus recogitatio veniarum: quibus re miſſe ſunt nobis tam culpe qͣꝫ pene. Tertius recogitatio gratiarum/ per quas ad decoreꝫ diuine ſimilitudinis reformati ſumus. Quar­tus/ recogitatio gloriarum/ ſeu hereditatis eterne: in qua ius hereditarium nobis in ba­ptiſmo collatum eſt. Muta ſine voce atqꝫ ſo­nō eſt/ vel debilis ⁊ pene rupta chorda fidei: que ſonos iſtos inceſſanter non reſonat./ et īdubitant̉ in eis et apud illos ſic reſonat chor­da fidei: quibus data eſt ſcientia ſalutis. Poſ ſibile ē tn̄ tibi ⁊ aliter diſtinguere ⁊ aſſigͣre ſo­