¶ Das lxxij. blatwurt vnd ſprach. ſÿ waͤr von dem geſchlaͤcht der thier. denvon der natur gegeben waͤr jre zeyt alſo zuͦ leben das ſÿ dÿemenſchen reÿczten. er ſoͤlt ſÿ auch nit toͤdten. wann ſÿ dochnit vermüge yemand groſſes leÿd zuͦfuͤgen. doch ſchmolletder man vnd ſprach zuͦ jr. darūb muͦſt du ſterben von meinehendē ſo dein natur zuͦ keinen guͦtten wercken geordnet iſt.auch nit zimlich das man ÿemand vil oder wenig ſchedigēſol. darumb ſol dir barmhertzigkeyt nit erczeÿgt werden.¶ Die xvj. fabel Vō einem mann vnd zweÿen weÿben.Roͤſſer glück vnd heÿl mag den alten mannen nittwiderfaren dan̄ das ſÿ nitt eeweÿb nemen voraußbkein junge. ſÿ woͤllē dan̄ gancz getempt vnd begraben ſein. dauō hoͤr diſe fabel ¶ In der zeyt des glenczens ſoſich die kreft ſeines geleichē zuͦ gebere mer bewegent. wazein man in wolluſt vnd genuͦgſam erczogen. weder zuͦ jungnoch zuͦ alt. ſunder halb grawe. der nam zuͦ mal zweÿ weibein alte vnnd ein junge. Vnnd als ſÿ alle in einem hauß beÿeinander warent. gedacht die allt ſtaͤtigklichen wie ſÿ ſichzuͦ jm liebet vnd jn zuͦ jrem gunſt beweget Sÿ klaͤret jm alle tag ſein haubt. vnd zohe jm auch auß ſeine ſchwarcze ha