Seite
LIBER mihi tu tandē hodie: aut cuiqꝫ hoī: qd̓ dici poſſit reliquiſti. Dicā em̄ vere amiciſſimi hoīes ꝗd ſen tio: ſæpe ego doctos hoīes: ꝗd dico ſæpe. īmo nō nunꝙͣ ſæpe em̄ ꝗ potui. qui puer infoꝝ venerim: neqꝫ inde vnꝙͣ diutius: ꝙͣ quęſtor abfuerī. Sed ta mē audiui: vt heri diceba& athenis quū eēm do­ctiſſimos viros:& in aſia iſtū ip̄m Sceptiū metro dorū: quū de his ipſis rebꝰ diſputaret. Neqꝫ vero mihi quiſꝙͣ copioſius vnꝙͣ viſus ē: neqꝫ ſubtilius in hoc gn̄e dicendi: ꝙͣ iſte hodie eē verſatus qd̓ ſi ſi eſſet aliter:& aliquid intelligerē ab Antonio p̄­termiſſum non eſſem tā inurbanus.& pene inhu­manus: vti eo grauarer. quod cupere vos ſentirē. Tum ſulpitiꝰ. An ergo inꝗt oblitꝰ es Craſſe An toniū ita partitū eſſe tecū. vt ipſe inſtrm̄ oratoris exponeret. tibi eius diſtinctionē: atqꝫ ornamētuꝫ relinq̄ret. Hic ille. primū quis Antonio ꝑmiſit in quit vt ꝑtes faceret. vt vtrā vellet. prior ipſe ſume ret. deinde ſi ego recte intellexi. quū valde liben ter audirē. mihi cōiūcte eſt viſus de vtraqꝫ re dice re. Ille vero inꝗt Cotta ornamēta orationis nō at­tigit: neqꝫ eam laudē ex qͣ eloquētia nomē ipſum inuenit. Verba igit̉ inquit Craſſus mihi reliquit debeat: qn̄quidē oīa q̄ ad hanc artem ꝑtinerēt ipſe Antonius in ſua diſputatōe eſſet plene executus de­inde quū rurſus obiiceret Craſſo Antonius tm̄ modo de inuentōe dixiſſe: Craſſum aūt nunc de diſpoſi tione diſputare debere: illis ſubiūxit exiſtimare illū de vtraqꝫ re dixiſſe. Nam ſicut ego exiſtimo me audi­uiſſe te non ſolum de inuentione ſed etiam de elocutōne dixiſſe. Ille vero inſtat ſe cum illo fœdus iniſſe: vt ipſe de inuentiōe diſputaret:& Craſſus de elocutōe diceret:& quum illi inſtarent:& Catullus p̄cipue hanc diſputationē negare nō poſſe: niſi violata fide: tādē coactus ꝓmiſit ſe illis obſecuturū: ſed poſt me­ridiē recreatis corꝑibus redeūdū eſſe:& ita oēs cōprobarūt. Vt iſta inꝗt cōcedā facita eſſe vt dici. Antoni: qd̓ tn̄ tibi mi nime cōcedo: vt ego oībus eloquētia p̄­ſtem& copia: tu: tn̄ ita diſputādo cōple­xus es: vt nihil mihi dicendū reliqueris. Longe valde. Saluſti. Longe: alia mihi mens eſt pr̄es cōſcripti. Sæpe ego. Vo luit dicere audiuit: deinde ſe correxit& dixit. Quid. i. cur dico ſæpe. Qui. id ē quo potui audire ſæpe. Qui puer ꝙ ab ipſa pueritia rebus gerendis occupatus fuerit. In forū: tunc videlicet quū admo­dum iuuenis. Carbonē accuſauit. Sæpe em̄& oſtēdit rōnem cur non potuerit ſa­vius ph̓os audire. Quæſtor.ſ. in grecia hoc tp̄s tm̄ modo intermittēdū fuit qui cauſas forēſes agerem: quo quæſtor fu­in græcia. De his ipſis rebus: videlicet quæ ad dicendi rōnem ꝑtinēt. Neqꝫ ve ro quiſqͣꝫ:& tn̄ o amici mei ꝯfirmare poſ ſum neminē horū ph̓oꝝ quos in aſia vel in græcia audierim cū hoc Antonio po­ſe cōferri.& latent̉ ſe laudat Cice. Neq em̄ fuit antonius: ſed Cicero. Copioſiꝰ ad vbertatem or̄onis. Neqꝫ ſubtilius: ad elegantiam. Qd̓ ſi eſſet aliter: Sed ſi manca fuiſſet or̄o antoni: ſiue diſputatō vt aliquid in ea deſiderari poſſet: nō vtē rer hac inhumanitate: vt nō ſupplerem ea: quæ nobis placere intelligere. Ali­quid p̄termiſſum: videlicet qd̓ ad hāc ar tem ꝑtineret. Tum Sulpitius: Quid ē inquit Sulpitiꝰ: qd̓ ita dicis Craſſe: quū fortaſſe obliuioni tradidiſti: qd̓ ab initio dixerit antonius: vt ipſe de inuentōe rerū diſputaret: tu vero de ex ornatōe verborū diceres. Inſtrumē tum.i. or̄o: videlicet quo inueniret̉ or̄o. Nam inſtr̄m or̄onis eſt inuentio: ſicut vidiſtis quo or̄onis ꝑtes inueniri poſſent oſtēdit videlicet exordiū: narrationē diuiſionē cōfirmationē. cōfutationē:& cōcluſione Nā quū hæ or̄onis ꝑtes ſint: quid aliud eſt or̄o niſi oratoris inſtr̄m: Diſtinctionē: varietatem vn etiam hoc loco quaſi pictoris varietatem appellauit. Nam diſtinctionem ſignificat exornationē verborum de ſententiarū q̄ quibuſdam coloribus or̄onem diſtinguūt. Nam quēadmodum varietas colorum pictu­ram exornat. ita varia verba diuerſaqꝫ ſententia or̄oni inſerta totam or̄onem exornant. Hic ille primū: ꝓtunc. Ad hoc argumentū Sulpiti Craſſus ita rn̄det. Quis inquit tm̄ licentia: tm̄ auctoritatis Antho nis cōceſſit: vt primū ipſe partes faceret: deinde ex partibus vtra vellet eligeret: primo quidē partiri de buerat: deinde optionem facere. Deinde. Primo quidem iuſta rō fuit: vt partitis rebus vtram vellet ex bis eligere Sed eſt& alia rō cur diſputare nō debeam: quia ſi recte ipſius Antoni diſputationē intellexi­ꝓfecto de vtraqꝫ re diſputauit:& de inuentione:& de elocutiōe. Ille vero inꝗt Cotta: Cotta& ipſe par­tes ſuas pagit: vt oſtēdat rōnem eſſe cur diſputare debeat Craſſus vide inquit quid dicas Craſſe: erras. Nam quod ad rōnem dicendi ꝑtinet: nō tetigit antonius. Ornamenta.ſ. elocutionem. Eam laudem: elocutionem: ex qua nomen inuenit eloquentia. Nam ab elocutione eloquentia eſt appellata. Verba igitur inquit. Adhuc in propoſito perſiſtit: vt non diſputare velit: quid eſt inquit cur diſputare debeam ſi ipſe res dixit:& mihi verba reliquit: quandoquidē qui bene noſcit res verba facillime ſciet: ſed oīa que ad inuentionem ꝑtinent eſt executus: nihil relinquit̉ niſi verba. Igit̉ ſi res aſſumpſit mihi verba reliquit ſed qui res tenuerit:& verba facillime cōiungere poterit: nō ego mihi diſputādū eſt. Tum Cæſar: ſi qd̓ difficilius: Vide quō ꝑ cōplexionem: quæ eſt argumētatio neceſſaria cōuertit Craſſum diſputare debe­re. Tu dicis antonium ſumpſiſſe facilia: ſed videamus an ita ſit: vel reliquit qd̓ ē difficilius vel qd̓ eſt fad