TERCIVS CLLIIII leriter eū ſōnū quo illū aūt remiſſuꝫ excitaret: aut a contētione reuocaret. Audiui mehercule inꝗt Catullꝰ& ſæpe ſuꝫ admiratꝰ hoīs quū diligētiaꝫ tū etiā doctrinā& ſcīam. Ego vero inꝗt Craſſus: ac doleo ꝗdē illos viros ꝗ ī eā fraudē ī rēpu. eē de lapſos: ꝙ ea tela texit.& ea īcitat ī ciuitate rō vi uēdi ac poſteritati on̄dit̉: eoꝝ ciuiū quos nr̄is patres nō tulerūt: iā ſil̓es hr̄e cupiamus. Mitte obſecro inꝗt craſſe Iuliꝰ ſermone iſtū& te ad gracchi fiſtulā refer: cuiꝰ ego nōdū plane rōnē ītelligo. In oī voce inꝗt craſſus ē ꝗdā mediū: ſꝫ ſuū cuiqꝫ voci: hic gradati aſcēdere vocē vtile& ſuaue ē. nā a prīcipio clamare agreſte ꝗddā ē:& illud idem ad firmadū eſt voci ſalutari: deīde ē ꝗddā cōtētōnis extremū: qd̓ tn̄ inſertus:& ꝙͣ acutiſſimus clamor quo te fiſtula ꝓgredi nō ſinet:& tn̄ ab ip̄a cōtētio ne reuocabit. Eſt itē cōtra ꝗddā in remiſſiōe gi uiſſimū quoqꝫ tāꝙͣ ſonoꝝ gͣdibus deſcēdit. Hævarietas:& hic ꝑ oēs ſonos vocis curſus& ſe tue bit̉:& or̄oni deferet ſuauitatē. ſꝫ fiſtulatorē domi relinq̄tis ſenſus illius cōſuetudīs vobis cū ad fodeferētis. Edidi q̄ potui nō vt volui ſꝫ vt me tēꝑis anguſtie cœgerūt. Scitū ē eī cām cōferre ī tp̄s quū afferre plura ſi cupias nō queas. Tu vero inꝗt Catul. collegiſti om̄ia ꝙͣtū ego poſſū iudicare ita di uinitus vt nō a græcis didiciſſe: ſꝫ eos ip̄os hec do cere poſſe videare. Me ꝗdē iſtius ſermōis ꝑticipē factū eē gaudeo: ac vellē vt meꝰ generſodal̓ tuus Hortēſius affuiſſꝫ: quē ꝗdē ego cōfido oībus iſtis laudibus qͣs tu or̄oe cōplexus es excellētem fore. Et craſſus fore dicis inꝗt: ego vero eē iā iudico& tū iudicaui cū me conſule in ſenatu cām defendit aphricæ: nuꝑqꝫ etiā magis quū ꝓ bithymia rege dixit. Quāobrē recte vides Catulle. nihil em̄ iſti adoleſcēti: neqꝫ a natura: neqꝫ a doctrīa deeſſe ſen tio: eoqꝫ magis ē tibi cotta& tibi ſulpiti vigilādū ac laborādū. Mō.n. ille mediocris orator vr̄a qͣſi ſuccreſcit ætati: ſꝫ& īgenio ꝑacti& ſtudio flagrā ti& doctrīa eximia:& mēoria ſingulari: cui ꝙͣꝙͣ faueo tn̄ illū ætati ſuæ p̄ſtare cupio: vobis vero illū tāto minorē p̄curre vix honeſtū eſt: ſꝫ iā ſurgamus inꝗt noſqꝫ curemus elati& aliquādo ab hoc cōtētione diſputatōis anīos nr̄os curāqꝫ laxemꝰ. mone reuocat iulius. In omni voce reddit quod omiſerat: cur fiſtule mentionē fecerit. Gradatiꝫ quia principia lenia eſſe debent. Deinde eſt quiddā. quū ſenſim ad cōtentioneꝫ perueneris inquit cauēdū eſt ne acutiſſimā aſcendas. Quā acutiſſimus.i. ſonus vocis ſupremus: que vox tranſcendere nequit Interius humilius. Quo ad quē clamorē acutiſſimū.ſ. cum eburneola fiſtula. Quinti. hoc idē lib. i. inſtitutionum oratoriaꝝ refert. Ait em̄ Sed ne hæc quidē preſumēda pars ē: vt vno interim cōtenti ſimꝰ exēplo. C. Grac. chi precipui ſuoruꝫ tꝑm oratoris cui concināti cōſiſtens poſt eū muſicus fi ſtula quā Tonario vocant modos ꝙ bus deberet intēdi miniſtrabat. Fo re dicis: Hoc loco manifeſte apparet ꝗd differat inter fore& eſſe. Illud em̄ de pn̄ti hoc de futuro dr̄. Remiſſiōe. declinatiōe ad infimū. Gradibus: ſo noꝝ ordinibus: vt in muſica videmꝰ Varietas quia inter ſe variāt̉. Edidi nūc diſputatōꝫ ſuā claudit craſſus. S vt me: ac ſi diceret: lōgiꝰ ſi vocaſſet diſeruiſſeꝫ. Scitū ſapiēs Conferre. i. ad tp̄s or̄oꝫ accōmodare vt ꝓ tꝑe dicas breui ſiue lōgo. Afferre tradere. Di uinitus qͣſi nō humana p̄cepta fuerit: ſꝫ diuina potius. Agræcꝭ nō qͣſi grecoꝝ diſcipulis: ſed doctor affuiſſꝫ hu ic diſputatōi. Oībus quæ ad oratorē pertinēt. Cām aphricæ: ꝗa obiectū fi erat aphrice ꝙ prīo cōtra fedus claſſē exercitūqꝫ paraſſet in Numidiā. Sithyniæ rege: cui obiectū eſt: ꝙ Hānibalē hoſte po. ro ſuſcepiſſꝫ hoſpitio. Iſti: Horiēſio. Vigilādū: ne nos vin cat adoleſcēs. Sue ætati ſatꝭ eſt. ſi ſupͣ ætatē eloquēs exiſtit. Vix boneſtū ac ſi diceret: nō cupio: qd̓ vix honeſtū eſ ſet. Precurrere: antire. Curemꝰ: cūramus em̄ corꝑa iis ferme modis: ci bo: ſono: lauacro. Laxemus: ſoluamꝰ liberemꝰ: Trāſlatio ab oratore ꝗ boues finito oꝑe diſiungit ab aratro. M. T C. hoc de oratore opuſcu um vna cum cōmentario Omniboni Leoniceni Rhetoris preſtantiſſimi in eū dem fœliciter finit. MARCI TV. CICE. DE PER FECTO ORATOREAD Ma. BRVTVM LIBER INCIPIT. TRVM difficiliꝰ aūt ma ius eſſet negare tibi ſæpius idem rogāti: an efficere id qd̓ rogares diu ml̓tūqꝫ Brute dubitaui. Nā & ne are ei quē vnice diligerē cuiqꝫ me chariſſimū eſſe ſentirē p̄ſertim& iuſta petēti& p̄clara cupiēti: duꝝ ad modū mihi videbat̉& ſuſciꝑe tātā rē qͣntā nō modo facultate conſequi dif ficile eſſet: ſꝫ etiā cogitatiōe cōplecti vix arbitraret eſſe eiꝰ ꝗ vereret̉ rep̄hē
