De miſſione ẜm ſe ⁊ primo vtrū conueniat diuine ꝑſone miſſio vel mitti Ad quos fieri debuit miſſio viſibilis diuine ꝑſone. vtrū ad pr̄es veteris teſtamenti. In qͥbus ſpeciebꝰ hec miſſio fieri de beat vtrū in ſpecie corꝑali tm̄. Utrum ille ſpēs ſint admīſtrate ꝑ an gelos. vtrū charitas ſit aliqͥd crea tum in anima. DI. XVII. Utrū caritas mēſuret̉ ẜm naturalia vel ẜm p̄parationem. Utꝝ charitas poſſit certitudinaliter cognoſci ab habente ip̄am. Utrum charitas ſit ex charitate dili genda. Utrū charitas poſſit augeri. De mō augmenti charitatis quō eſt Utrū quolibet motu ſuo augeat̉ Utrū ſit aliqͥs terminꝰ augmēti charitatis. Utꝝ caritas poſſit minui ſic̄ augeri. DI. XVIII. Utrum hoc nomē donū ſit eſſentiale vel ꝑſonale. Utrū hoc nomē donū ꝓprie ꝯueniat ſpūiſancto. Utrū ꝑ donum qd̓ eſt ſpūſſanctꝰ alia dona dent̉. Utrū ſpūſſanctꝰ ꝓceſſione qͣ donum dicit̉ dicat̉ deus. Utꝝ ſpūſſctūs poſſit dici donū nr̄m. DI. XIX An in diuinis ſit equalitas. An in diuinis ſit mutua eqͣlitas. Quid ſit eternitas ẜm rem. Quō ſe habeat nunc eternitatis ad eternitatem. An magnitudo cōueniat deo. ⁊ qͥd ſit magnitudo. Quō ex eo ꝙ ꝑſone ſunt in ſe inuicē ptꝫ ip̄aꝝ equalitas ⁊ magnitudo. An in diuinis ſit totū integrale. An in diuinis ſit totū vniuerſale. Quid ſit veritas. Utrū omne verū ſit verū veritate increata. De conditiōibus veritatis que ſunt eternitas ⁊ incōmutabilitas. DI. XX. An filius ſit omnipotens. An filiꝰ ſit equal̓ pr̄i in omīpotentia Utꝝ ſit aliqͥs ordo inter pr̄em ⁊ filiū DI. XXI. Utꝝ dictio excluſiua poſſit in diuīs addi ex ꝑte ſubiecti t̓mīo eſſentiali vt ſolus deꝰ eſt deꝰ cū p̄dicato eſſen tiali vel ꝑſonali. vt ſolus deꝰ ē deꝰ. vel ſolus deus eſt pater. Utꝝ dictio excluſiua poſſit addi ex ꝑte ſubiecti t̓mino ꝑſonali cū p̄dica to eſſentiali. vt ſolus pr̄ eſt deus. Utrū hec ſit cōcedenda. trinitas eſt ſolus deus. Utrū hec et vera pater eſt ſolꝰ deꝰ. DI. XXII. Utrū deus ſit nominabil̓. An aliqd̓ nomen ꝓpͥe cōueniat deo. vel oīa nomīa de ip̄o tranſſūptiue dicantur. An deus ſit nominādus vno nomīe tm̄ vel pluribus vel etiam oībus. Quō ſumit̉ numerus noīm in littera poſitoꝝ. DI. XXIII Quō differūt hec noīa. eſſentia. ſub ſiſtentia. ſub̓a. ꝑſona. ⁊ hec greca. vſya. vſyoſis. hypoſtaſis. ꝓſopon Utrū nomen ꝑſone ꝓprie dicat̉ ī diuinis. Utrum hoc nomen ꝑſona ſignificet ſub̓am vel relationem. Utrū hoc nomen ꝑſona in diuīs plu raliter p̄dicetur. DI. XXIIII. An vnitas ſit in diuinis vt deus poſ ſit dici vere vnus. Utrū in diuīs ſit aliqͥs numerus. Utrum numerus in diuinis aliquid ponat. Utꝝ noīa numeralia in diuīs ſignifi cent eſſentiam vel notionem. Utrū noīa ſignificātia vnitatē ⁊ plu ralitatem p̄dicent aliqͥd poſitiue in deo vel in remouēdo tm̄. vt in littera dicit̉. Quō noīa pl̓alitati annexa ſe habeant in diuinis. Utrum hoc nomen trinitas qd̓ cōſe quit̉ pl̓alitatem quaſi collectiuū ſit eſſentiale. ¶ DI. XXV De diffinitiōe ꝑſone quaꝫ ponit Boe tius. Utrum ꝑſona vniuoce dicat̉ de deo ⁊ de creaturis. De cōitate ꝑſone reſpectu diuinaruꝫ ꝑſonarum. Utrum tres ꝑſone ſint tres res vel tres entes. DI. XXVI Utrum hypoſtaſis ſit in diuīs. ⁊ qͥd ibi ſignificet. Utrū abſtractis ꝑ intellectū ꝑſonalibus ꝓpͥetatibus remaneant hypoſtaſes diſtincte. An relationes ſint in diuinis. An ſol̓ relationibus originis ꝑſone diſtinguunt̉. De numero relationū notionū ⁊ ꝓprietatū. ⁊ qͣliter hec differāt. DI. XXVII Qualit̓ ꝓpͥetates in diuīs ad inuicem differētes ẜm diuerſos ſāctos diuerſimode aſſignent̉. Utrū ꝓpͥetates vel relatiōes ẜm intellectū p̄cedant oꝑatiōes ꝑſonales vel ecōuerſo. Utrū verbū ſit ꝓprie in diuinis. Utꝝ ꝟbū dicat̉ eēntial̓r vl̓ ꝑſonalit̓ Utrū ſolus filius ſit dicendus ꝟbū. Utrū in ꝟbo importet̉ reſpectus ad creaturam. DI. XXVIII. Utrū innaſcibilitas ſit notio vl̓ proprietas patris. Utrum innaſcibilitas ſit ꝓprietas ꝑ ſonalis. Quid ſit imago ẜm diffinitionem. Utrū imago in diuinis eſſentialit̓ vl̓ ꝑſonaliter dicat̉. Utrum imago cōueniat ꝑſonalit̓ ſoli filio. DI. XXIX Utrū vna ꝑſona ſit pͥncipiū alterius Utrū pͥncipiuꝫ dicat̉ vniuoce de deo reſpectu diuine ꝑſone ⁊ creature. ⁊ cui ꝯueniat ꝑ pͥus. Utrū eadem notiōe pr̄ ⁊ filiꝰ ſint pͥn cipium ſpūſſancti. Utrū pr̄ ⁊ filius ſunt vnū pͥncipium ſpūſſancti. DI. XXX. Utrum aliqͥd dicat̉ de deo ex tꝑe. Utrū noīa que dicunt̉ de deo ex tꝑe ſignificent diuinā eſſentiā. Utꝝ nomīa relatiua q̄ de deo dicun tur ex tꝑe ponāt aliquam relatiōeꝫ realiter exiſtentē in deo. DI. XXXI Utrū eqͣlitas in diuinis aliqͥd ponat De appropriatiōe in cōi ⁊ quō eſſen tialia attributa ꝑſonis diuīs appro priantur. De appropriatione. Hilarij. De appropriatione Auguſtini. Quō intelligat̉ illud Auguſtini. oīa vnum ꝓpter patrem ⁊cͣ. DI. XXXII. Utrū pr̄ diligat filiū ſpūſancto. Utrū pater diligat ſe ſpūſancto. Utꝝ pr̄ ⁊ filiꝰ nos ſpūſancto diligāt Utrum pater ſit ſapiēs ſapientia genita. Utrū filius ſit ſapiēs ſapīa ingenita. DI. XXXIII. Utrum ꝓprietates ꝑſonaruꝫ ſint di uina eſſentia. Utrū ꝓprietates ſint ip̄e ꝑſone. Utꝝ ꝓprietas ſit in ꝑſonis ⁊ in eſſētia. Utrū de ꝓpͥetatibus pn̄t p̄dicari ad iectiua eſſentialia ⁊ ꝑſonalia. Utrū de numero notionum liceat di uerſimode opinari. DI. XXXIIII Utrū eſſentia ſit ꝑſona ⁊ econuerſo. vl̓ aliud natura ⁊ aliud res nature Utꝝ poſſit dici tres ꝑſone vniꝰ eſſentie. Quō appropriat̉ pr̄i potētia. filio ſa piētia. bonitas ſpūiſancto. Utrū de deo poſſit aliquid tranſlati ue dici. A qͥbus rebus ſit deus tranſlatiue nominandus ⁊ a qͥbus non. DI. XXXV Utrum in deo ſit ſcientia. Utrū deus habeat tm̄ ſui ſcīam vel etiam aliorū. Utrū deus de alijs a ſe habeat propriā ⁊ certam ſcīam.
