Seite
LI. II creatura tam inſime.i. carni. que de terra ē intanta delectatione vniri. vt nō valeat ar tari ab hoc vt velit eam relinquere. ſicut o ſtendit apoſtolus dicens. Nolumꝰ corpo­re expoliari ſed ſuꝑueſtiri. ꝑ quod oſtendi tur ſpm̄ creatum ſpiritui increato ineffabi­li amore vniri. Pro exemplo ergo futu re ſocietatis que inter deum ⁊ ſpm̄ rōnalē in glorificatione eiuſdē ꝑficienda erat. ani mam corporeis indumētis ⁊ terrenis māſi onibꝰ copulauit. luteamqꝫ materiā facit ad vite ſenſum vegetare. vt ſciret homo qꝛ ſi potuit deus tam diſparē naturā corꝑis et anime in federationē vnā ⁊ in amicitiā tan tam coniungere. nequaqͣꝫ ei impoſſibile fu turū rationalis creature humilitatē. lꝫ lon ge inferiorē. ad ſue glorie ꝑticipatiōeꝫ ſub limare. Quia ergo ꝓ exemplo rōnalis ſpi­ritus ī ꝑte vſqꝫ ad conſortiū terreni corpo­ris humiliatus eſt. ne forte in hoc nimis d̓ preſſus videret̉. addidit dei prouidētia vt poſtmodū cū eodē corꝑe glorificato ad cō ſortium illoꝝ qui in ſua ꝑmanſerūt purita te ſublimaret̉. vt quod minus ex diſpenſa tione creatoris ſui acceperat ꝯditus. poſt modū ꝑ gr̄am eiuſdem acciperet glorifica­tus. Sic ergo ꝯditor deus rationalis ſpiri tus varia ſorte ꝓ arbitrio voluntatis ſue diſponens. illis quos in ſua puritate reliq̄ rat ſurſum in celo manſionē. illis vero qͦs corꝑibus terrenis ſolicitauerat. deorſū in terra habitationē cōſtituit. vtriſqꝫ regulaꝫ imponēs obedientie. quatenus ⁊ illi ab eo vbi erāt nō caderent. ⁊ iſti ab eo vbi erant ad id vbi nō erant aſcenderēt. Fecit itaqꝫ deus homineꝫ ex duplici ſubſtantia corpꝰ de terra cōponens. aīam vero de nihilo fa ciens. Ideo etiam vnite ſunt anime corpo ribus. vt in eis deo famulātes maiorē me­reantur coronam. Poſt ſacramentum trinitatis de creatura tripartita agenduꝫ eſt. et prius de digniori.i. angelica. l Ex premiſſis appa ret rōnalem creaturā in angelicā et huma­nam fuiſſe diſtinctam. quarum altera ē to­ta ſpūalis. id eſt angelica. Altera ex parte ſpūalis ⁊ ex ꝑte corporalis.i. humana. Cū itaqꝫ de his tractandum ſit.ſ. de ſpirituali et corꝑali creatura. de rōnali ⁊ de nō ratō nali. Primo de rationali ⁊ ſpirituali.i. de angelis agendū videt̉. vt a contuitu crea­toris ad cognitionē creature dignioris ra­tio noſtra intendat. deinde ad conſideratō nem corporee tam illius que eſt rōnalis qͣꝫ illius que nō eſt rōnalis deſcendat vt trini tatis increate ſacramentuꝫ triꝑtite creatu­re eiqꝫ concretorum atqꝫ cōtingentium ſe­quatur documentum. Hic incipit ſecūdus liber ſentē­tiarum. In quo poſtꝙͣ magiſter egit de rebus fruibi libus. id eſt diuinis ꝑſonis. agit de rebus vtilibꝰ ſcꝫ creaturis. Et duo facit. Nā primo agit de creatione vniuerſi in generali. Scd̓o de ꝑtibus eius in ſpeciali Primū facit in prima diſtinctione Scd̓m incipit face re in principio ſecunde diſtinctionis ibi. De angelica itaqꝫ creatura. In prima ergo diſtinctione tria facit Nam primo agit de exitu creaturarum a ſuo princi pio. Secūdo de ordine earum ad finem. Tertio inci dentaliter determinat quare anime humāo corpori ſunt vnite. Primum vſqꝫ bi. Credamus ergo Secū dum vſqꝫ ibi. Solet etiam queri. Tertium vſqꝫ ad fi nem diſtinctionis. Et tm̄ in generali. In ſpeciali ſen tentia magiſtri ſtat in tribus ꝓpoſitionibus quaruꝫ prima eſt hec. Deus in principio tēporis creauit celum et terrā preter ſui mutationem. Hec ꝓpoſitō inſinuat deum eſſe principium creatiuum tam viſibi lium ꝙͣ inuiſibilium creaturarum. Et probat eā ma giſter per illud Gen̄. In principio c eauit deus celū et terrā. Ex quo infert ſanctū Moyſen Platōnis et Ariſtoteles interimiſſe errores Nam Plato tria pͥn cipia poſuit fuiſſe ab eterno ⁊ increata. ſeu ſinc pͥnci pio.ſ. deum exemplar ⁊ materiam primam. ⁊ ꝑ con ſequens non poſuit deum eſſe creatorem mundi. ſed opificem ſeu factorem. quod patet ex hoc ꝙ nō ꝓdu xiſſet mundum ex nihilo. Unde creare eſt aliquid ex nihilo facere. facere autem eſt aliquid ex preiacenti materia producere. Vnde aliquis creationem mun­di credat in deo temporalem ponere mutationem. Ideo dicit ꝙ verba tēporalia de deo dicta cuiuſmo­di ſunt creare facere et agere ⁊ gubernare nullaꝫ ſi­gnificant ſeu ponunt in deo nouitatem ſen mutatio­nem. ſed ſolum nouum effectū cōnotant circa creatu ram. quare etiaꝫ oꝑatio dei nō ꝓprie debet dici actꝰ eo ꝙ agens ꝑ eam nō agitatur ſeu mouetur. īmo ſi­cut ex calore ſolis aliqua noua fiūt nulla facta muta tione in ipſo calore. ita ex dei voluntate creature eē incipiunt ſine ipſius dei immutatiōe. Et ſubdit Ari ſtotelem etiam poſuiſſe plura principia ſcꝫ materiaꝫ formam ⁊ principium efficiens. ⁊ tn̄ poſuit mundum fuiſſe ab eterno. Hos om̄es errores dicit magiſter ꝑ predictā autoritatem Geneſis fore cliſos. Secun da ꝓpoſitio eſt hec. Deus non ꝓ ſui ſed pro ipſaruꝫ vtilitate fecit ſpecialiter rationales creaturas ad ꝑti cipandū ſue diuinitatis furitionem. Hanc probans dicit ꝙ cauſa creationis rerum eſt ſola bonitas crea toris cōmunicare potens ⁊ volens et minimi nō po­tens. Tertia ꝓpoſitio eſt hec. Deus humanā ani mam corꝑi vniri voluit. nō ſolum vt ꝑ talem vnionē beatificam fruitionē ſibi poſſibilem crederet. ſꝫ etiaꝫ vt glorificationē ſibi acquireret ꝑ anime in corpore exercitationē. Hanc ꝓpoſitionē ꝓbat ꝑ hoc ꝙ aſſi­gnat triplicem rationeꝫ quare anima rationalis cor pori vnitur. Prima eſt. qꝛ ſic deo placuit fieri. Secū da eſt. quia hoc fieri conuenit in ſignum future beati tudinis. vnio aūt ſpūs cum carne repreſentat et on̄­dit eſſe poſſibilem quandā vnionem ſcꝫ deū vniri cū anima humana. Tertia ratio quia anima corꝑi mor tali vnita poteſt ꝓficere ad maius meritū ꝙͣ ſi ſeꝑata