Seite
Qō XX. De vicijs oppoſitis 22 nō erit timor exiēs a malo qd̓ accidere pōt: ſed tenēs in bo­no quod amitti nō poteſt. vbi enī boni adepti amor īmuta bilis eſt ꝓfecto ſi dici pōt: mali cauendi timor ſecurus eſt. timoris ꝗppe caſti noīe ea volūtas ſignificata eſt: qua nos neceſſe erit nolle peccare: ⁊ nō ſollicitudine īfirmitatis ne forte peccemꝰ: ſed trāquillitate charitatis cauere peccatū: aut ſi nulliꝰ oīno generis timor ibi eſſe poterit: ita fortaſſe timor in ſeculū ſeculi dictꝰ ē ꝑmanēs: qꝛ id ꝑmanebit quo timor ipſe ꝑducit. Ad pͥᵐ ergo dd̓m ꝙ in auctoritate p̄­dicta excludit̉ a beatis timor ſollicitudinē habēs: de malo p̄cauēs: nō aūt timor ſecurus: vt Aug. dicit. Ad 2ᵐ. dd̓ꝫ ꝙ ſicut dicit Dio. 9. cap. de diui. no. Eadē ⁊ ſil̓ia ſunt deo ⁊ diſſimilia. hec quidē ẜm ꝯtingētē nō imitabilis imitationē ideſt inqͣꝫtū ẜm ſuū poſſe imitant̉ deū ꝙ nō eſt ꝑfecte immi tabilis. hec aūt ẜꝫ ꝙ hec cauſata minus habēt a cā īfinitis mēſuris: ⁊ incōparabilibꝰ deficiētia. vn̄ nō oꝫ ꝙ ſi deo non cōuenit timor: qꝛ nō hꝫ ſuꝑioreꝫ cui ſubijciat̉: ꝙ ꝓpter hoc nō cōueniat beatis: quoꝝ btītudo ꝯſiſtit ī ꝑfecta ſubiectio ne ad deū. Ad 3ᵐ dd̓m ꝙ ſpes īportat quēdā defectū.ſ. fruitionē btītudinis q̄ tollit̉ per eiꝰ pn̄tiā: ſed timor īpor­tat defectū naͣlē creature: ẜꝫ ꝙ in īfinitū diſtat a deo: qd̓ ēt in pr̄ia remanebit. ⁊ iō timor nō euacuabit̉ totaliter. Ad duodecimum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ pau pertas ſpūs non ſit btītu­do rn̄dēs dono timoris. Timor enī ē initiū ſpūalis vite: vt ex dictis pꝫ. ſꝫ pauꝑtas ꝑtinet ad ꝑfectionē vite ſpūalis: ẜꝫ illud Mat. 19. Si vis ꝑfectꝰ eſſe vade ⁊ vende oīa q̄ hēs ⁊ da pauꝑibus. ergo pauꝑtas ſpūs non rn̄det dono timoris. Pͣ. In pſal. dr̄. Cōfige timore tuo carnes meas. Ex quo videt̉ ꝙ ad timorē ꝑtineat carnē repͥmere: ſꝫ ad rep̄ſſionē carnis maxime videt̉ ꝑtinere btītudo luctꝰ. ergo btītudo luctus magis rn̄det dono timoris qͣꝫ beatitudo pauꝑtatis. Pͣ. Donū timoris rn̄det v̓tuti ſpei. ſic̄ dictū ē: ſꝫ ſpei ma xime videt̉ rn̄dere btītudo vltima q̄ ē. Beati pacifici qm̄ filij dei vocabunt̉: qꝛ vt dr̄ Ro. 5. Gloriamur in ſpe gl̓ie fi lioꝝ dei. ergo btītudo illa magis rn̄det dono tioris qͣꝫ pau­ꝑtas ſpūs. Pͣ. Supra dictū ē ꝙ btītudinibus rn̄det fru ctus: ſed nihil ī fructibꝰ īuenit̉ rn̄dere dono timoris. gͦ etiā neqꝫ in btītudinibꝰ aliꝗd ei rn̄det. Sꝫ ꝯͣ eſt qd̓ Aug. di cit in lib. de ſermone dn̄i in mōte. Timor dei ꝯgruit humi libꝰ: de ꝗbꝰ dr̄: Beati pauꝑes ſpū. Rn̄º. dd̓ꝫ ꝙ timori ꝓ­prie rn̄det pauꝑtas ſpūs. Cū.n. ad tiorē filialē ꝑtineat deo reuerētiā exhibere ⁊ ei ſubditū eē: id qd̓ ex hmōi ſubiectio ne ꝯſequit̉: ꝑtinet ad donū timoris. Ex hoc āt ꝙ aliꝗs deo ſe ſubijcit deſinit querere in ſeipſo: vel in aliquo alio ma gnificari niſi in deo. hoc enī repugnaret ꝑfecte ſubiectioni ad deū: vn̄ dr̄ in p̄s. Hi in cruribꝰ: ⁊ hi in eꝗs: nos aūt ī noīe dei nr̄i īuocabimꝰ. Et iō ex hoc ꝙ aliꝗs ꝑfecte timet deuꝫ ꝯn̄s eſt ꝙ nō q̄rat magnificari in ſeipſo ꝑ ſuꝑbiā: neqꝫ etiaꝫ q̄rat magnificari in exterioribꝰ bonis.ſ. honoribꝰ ⁊ diuitijs quoꝝ vtrūqꝫ ꝑtinet ad pauꝑtatē ſpūs: ẜm ꝙ pauꝑtas ſpūs ītelligi pōt: vel exinanitio īflati ⁊ ſuꝑbi ſpūs: vt Aug. expo­nit. Uel ēt abiectio tꝑaliū rerū q̄ ſit ſpū. i. ꝓpria voluntate per īſtīctū ſpūs ſcī: vt Amb. ⁊ Hiero. exponūt. Ad pͥᵐ er go dd̓m ꝙ cū btītudo ſit actꝰ v̓tutis ꝑfecte: oēs btītudines ad ꝑfectionē ſpūalis vite ꝑtinēt: in qͣ ꝗdē perfectiōe pͥnci­piū eē videt̉: vt tēdēs ad ꝑfectā ſpūaliū bonoꝝ participa tionē terrena bona cōtēnat: ſicut timor pͥmū locū hꝫ in do­nis. nō aūt cōſiſtit ꝑfectio in ipſa tꝑaliuꝫ deſertione: ſꝫ hec eſt via ad perfectionē. timor aūt filialis cui rn̄det btītudo pauꝑtatis et eſt cū ꝑfectione ſapīe: vt ſupra dictū ē. Ad 2ᵐ dd̓m ꝙ directiꝰ opponit̉ ſubiectioni ad deū quā facit ti mor filialis īdebita magnificatio hoīs: vel in ſeipſo: vel in alijs rebus qͣꝫ delectatio extranea: que tn̄ opponit̉ timori ex cōſequēti: qꝛ qui deū reueret̉ ⁊ ei ſubdit̉ nō delectat̉ in alijs a deo: ſed tn̄ delectatio nō ꝑtinet ad rōnē ardui quaꝫ reſpicit timor: ſicut magnificatio. ⁊ iō directe btītudo pau­pertatis rn̄det timori. btītudo aūt luctꝰ ex ꝯn̄ti. Ad 3ᵐ dd̓m ꝙ ſpes importat motū ex habitudine ad terminū ad quē tendit̉. ſed timor importat magis motū ẜm btītudinē receſſus a termino a quo. ⁊ iō vltima btītudo que eſt ſpūa­lis ꝑfectionis terminus cōgrue rn̄det ſpei ꝑ modū obiecti vltimi: ſꝫ pͥma btītudo q̄ eſt ꝑ receſſuꝫ a rebꝰ exterioribus impediētibus diuinā ſubiectionem cōgrue rn̄det timori. Ad 4ᵐ dd̓m ꝙ in fructibꝰ illa que ꝑtinēt ad moderatū vſum vel abſtinētiā a rebus tꝑalibꝰ vident̉ dono timoris cōuenire: ſicut modeſtia: cōtinētia ⁊ caſtitas. De vicijs oppoſitis. Qō XX. Einde cōſiderādū eſt de vicijs op­poſitis. Et ꝑ de deſꝑatione. 2º. de p̄ſumptiōe. Circa pͥmū querū tur qͣtuor. ꝑ vtꝝ deſꝑatio ſit pctm̄. 2º vtrū poſſit eē ſine īfidelitate. 3º. vtꝝ ſit maximū peccatorū. 4º. vtrum oriatur ex accidia. Ad primum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ d̓ſꝑatio nō ſu peccatū. Omne enī peccatū hꝫ con uerſioneꝫ ad cōmutabile bonū cuꝫ auerſione ab incōmu tabili bono: vt per Augu. patet in pͥmo libro de libe. arbi. ſed deſperatio nō habet cōuerſionē ad cōmutabile bonū. ergo nō eſt peccatū. Pͣ. Illud qd̓ oritur ex bona radice nō videt̉ eſſe peccatū: quia non poteſt arbor bona fructus malos facere: vt dicitur Matth̓. 7. Sed deſperatio videt̉ procedere ex bona radice.ſ. ex timore dei vel ex horrore magnitudinis ꝓprioruꝫ peccatoruꝫ. ergo deſperatio nō eſt peccatū. Pͣ. Si deſperatio eſſet peccatuꝫ: etiā dānatis eſſet peccatū ꝙ deſperant. ſed hoc non imputat̉ eis ad cul pam ſed magis ad dānationeꝫ. ergo neqꝫ viatoribus īputa tur ad culpaꝫ. ⁊ ita deſperatio non eſt peccatuꝫ. Sed cō tra. Illud per quod homines in peccata inducūtur videt̉ eſſe nō ſoluꝫ peccatū: ſed pͥncipiuꝫ peccatoruꝫ. ſed deſpera­tio eſt hmōi. Dicit eniꝫ apl̓s de quibuſdaꝫ ad Eph̓. 4. Qui deſperātes ſemetipſos tradiderunt īpudicitie in operatio­nem omnis īmundicie ⁊ auaricie. ergo deſperatio non ſo­lum eſt peccatuꝫ: ſed alioruꝫ peccatorū pͥncipiuꝫ. Rn̄º. dicendū ꝙ ẜm ph̓m in. 6. ethi. Illud quod eſt in intellectu affirmatio vel negatio: eſt in appetitu ꝓſecutio ⁊ fuga. ⁊ quod eſt in intellectu verū vel falſuꝫ: eſt in appetitu bonū ⁊ malū. Et ideo omnis motus appetitiuus conformiter ſe habens in intellectu vero eſt ẜm ſe bonus. omnis aūt mo tus appetitiuus cōformiter ſe habēs in intellectu falſo: eſt ẜm ſe malus ⁊ peccatuꝫ. Circa deuꝫ vero vera exiſtimatio intellectus eſt ꝙ ex ipſo prouenit hominuꝫ ſalus: ⁊ venia peccatoribus datur: ẜm illud Ezech̓. 18. Nolo morteꝫ pec catoris: ſed ut conuertat̉ ⁊ viuat. Falſa auteꝫ opinio eſt ꝙ peccatori penitenti veniā deneget: vel ꝙ peccatores ad ſe nō cōuertat per gratiaꝫ iuſtificanteꝫ. Et ideo ſicut motus ſpei qui cōformiter ſe habet ad exiſtimationē verā eſt lau dabilis ⁊ virtuoſus: ita oppoſitus motus deſperationis ꝙ ſe habet ꝯformiter exiſtimationi falſe de deo ē vicioſus ⁊ peccatuꝫ. Ad pͥmū ergo dicendū ꝙ in quolibet peccato mortali eſt quodāmodo auerſio a bono incōmutabili ⁊ cō uerſio ad bonuꝫ cōmutabile: ſed al̓r ⁊ al̓r. Nam p̓ncipali­ter conſiſtunt in auerſione a bono incōmutabili peccata­que opponunt̉ virtutibus theologicis: vt odium dei ⁊ de­ſperatio ⁊ infidelitas: quia virtutes theologice habēt deū pro obiecto. ex conſequenti autem important conuerſio­nem ad bonū cōmutabile: inqͣꝫtuꝫ anima deſerens deum. cōſequēter neceſſe eſt ꝙ ad alia conuertat̉. Peccata vero alia pͥncipaliter conſiſtunt in conuerſione ad cōmutabile bonum. ex conſequēti vero in auerſione ab incōmutabili bono. non enim qui fornicatur intendit a deo recedere: