![]()
LIBER Qd̓ hoc etiā ſenſus ē. Spero inꝗt poſteros maiori fide nr̄a lecturos: ꝙ xidelicet de illis ſcribo: de qui bus inter pn̄tes adhuc mēoria ē. Quia nō deſergii galbe aūt. C. Carbonis: qui fuerūt tꝑe Priſci cato nis& vetuſtiſſimi. Ad ꝓbandū: videlicet q̄ de his libris ſcribo: quia ſi de bis oratoribꝰ ſcriberē: quo rū mēoria oblr̄ata eſt: fortaſſe fides nobis nō adhiberet̉. Edo. i. mēorie prodo poſteris. Differētia eſt inter edere& cōponere: quia prio cōponimꝰ: deinde cōpoſita edimꝰ: qͣre nō om̄e qd̓ cōpoſitū eſt: edi tū eſt: ſed qd̓ editū eſt: cōpoſitū eſt. Sed edo hæc ſenſus ē mortuos inꝗt viuoꝝ teſtimonio poſteris notos facio. Ambo ſ. anthoniꝰ& craſus. Nec vero. Hæc ē ſexta ⁊ vltīa ꝑs huiꝰ ꝓhemii: in qua cōmēdat libros ſu os. Q. fratri: ne dicat eē contēnedos& auditores facit attētos. Quibuſdam libris.ſ. vulgaribꝰ. Nec vero.ſ. īpedio te. Inſequor: vrgeo: īpello Agreſtis: ſigni ficat veterē arte: quā Qui frem Agreſtē appellare ſolebat. i. inſulam. Subtiliꝰ aut ornatiꝰ videlicet ꝗd p̄t eē diſertū magiaut eloquens or̄one tua: Siue iudicio: ꝗa qͣꝫuis dicas tuā hāc eē ſnīam tn̄ fortaſ ſe tecū aliter ſentis nā nō iudicio ſꝫ exē plo ſocratis feciſti: ꝗ timiditate qͣdā a dicēdo refugis: qui dicebat tm̄mo duo gn̄a dicēdi eē: videlicet quū ea q̄ dicūt̉ neceſſaria ſūt: aut vtilia. Ingenua: libero hoīe digna. Pr̄ eloq̄ntia. Nā ſocra tes rhetor p̄ſtātiſſimꝰ fuit Athenis: qui dicēdi p̄cepta tradidit: cuiꝰ or̄oes græce ſcriptas adhuc ī manibꝰ habemꝰ. Tn̄ q̄ uis tu ita deterritus ſis a dicendo. Pro pter ieiunitatē.ſ. bonaꝝ artiū: ꝙ in his libris nō introducūt̉: ꝗ bonaꝝ artiū extes fuer̄t: ſed doctrina ſūma p̄ſtātes. Ni hil.n. vere inqͣꝫ nō erāt cōtēnēdi tibi: eo ꝙ in his cōtinet̉ ſūma bonaꝝ artiū eru ditio. Sermo: quē a craſſo& antonio habitū fuiſſe facimus. Cognoſci: rōne. Percipi: ſenſu. Sūmis ingeniis: ingēti acumine: vehemēti labore: p̄ſtāti ſcia: ex ercitatōe nō ꝑua. Prudētia rōnēqꝫ dicē di. i. p̄ceptionē& artē dicēdi. Prudētiā id ē ſapīaꝫ: aut certe on̄dit id qd̓ dixim eloq̄ntiā cū ſapīa cōiunctā eē oportere. vſum.i. exercitatōe dicendi qͣſi velit. Q frēm exercitatōi potiꝰ qͣꝫ arti oꝑam dare Sed quo citiꝰ ſed ne te logiori exordio teneā: venimꝰ aduloꝝ diſputationem qui an̄ ẜmonē incœperāt. Non medio cre. i. ſummū:& attētos facit auditores quū dicat ſe ꝑfectuꝝ munꝰ. ī artē qua in ceꝑat. Ergo ſūmū munꝰ. iſufficiū. Omiſ ſa nr̄a q̄ vſi ſumꝰ hoc ꝓhemio: quū te ad hos libros legēdos adhortabant̉. Eoꝝ ſcꝫ craſſi& antorii. Sermonē diſputati onēqꝫ: inter ẜmonē& diſputationē hoc intereſt ꝙ diſputatio ex ẜmonibꝰ cōfi citur. Nā vnius ẜmo diſputationē cō ficere nō poſſet. POSTERO IGITVRDIE Hic incipit primꝰ tractatus huius ſcd̓i libri: ī quo verecūda q̄dā diſputatio in ducit̉. Q. catulli& Iuli cæſaris fratꝝ cū L. craſſo quū illi ſuꝑuenientes equum cenſerent vt ipſum quoqꝫ gaſſum diuinitus de loquentireliquiſſet: deberi hoc a me tātis hoīm ingeniis putaui: vt quo etiā nunc viuā. illoꝝ memoriā te neremus: hac īmortalē redderē ſi poſſem. Quod hoc etiā ſpe aggredior maiore ad ꝓbandū quia nō de Sergii galbæ: aut. C. carbonis eloquētia ſcribo aliquid ī quo liceat mihi fingere: ſiꝗd ve lim: nulliꝰ memoria iā me refellēte Sed edo hec iis cognoſcēda: ꝗ eos ip̄os: de ꝗbus loquor: ſæpe audierūt: vt duos ſūmos viros iis ꝗ neutrum illoꝝ viderint eoꝝ ꝗbus ambo illi oratores co gniti ſint viuoꝝ:& p̄ſentiū mēoria teſte cōmen demꝰ: Nec vero te chariſſimi frater atqꝫ optime rhetoricis nūc ꝗbuſdam libris: quos tu agreſtis putas: inſequor vt erudiā ꝗd em̄ p̄t eſſe tua or̄o ne aūt ſubtiliꝰ aut ornatius: ſed qm̄ ſiue iudicio vt ſoles dicere: ſiue vtile pr̄ eloquētiæ de ſe Iſo crates ſcripſit ip̄e pudore a dicēdo& timiditate ingenua quadā refugiſti. ſiue vt ip̄e iocari ſoles vnū putaſti ſatis eſſe nō mō in vna familia rheto rē: ſed pene in tota ciuitate. nō tum arbitror tibi hos libros ī eo fore genere. ꝙ merito ꝓpter eo rū ꝗ de dicēdi rōne diſputarūt ieiunitare bonaꝫ artiū poſſit illudi. nihil.n. mihi ꝗdē videt̉ ī craſi& antoni ſermōe eē p̄teritū qd̓ quiſꝙͣ ſūmis in geniis: acerrimis ſtudii: optima doctrīa: maxīo vſu cognoſci ac ꝑcipi potuiſſe arbitraret̉. qd̓ tu facillime poteris iudicare qui prudentiā rōnem qꝫ dicendi ꝑ te ip̄um vſum vero per nos ꝑcipere voluiſti: ſed quo citius hoc qd̓ ſuſcepimus non mediocre munus cōficere poſſimus: omiſſa nr̄a abhortatōne ad eorum quos ꝓpoſuimus ſermo nem diſputatōemqꝫ veniamus. Poſtero igitur die. ꝙͣ illa erant acta hora fere ſecunda quū etiā tum in lecto craſſus eſſet& apud eum ſulpitius ſederet. Anthonius autē inambularet cū cotta in porticu repēte. Quītus Catullus ſenex cū. C. iulio fratre venit quod tibi audiuit commotus Craſſus ſurrexit: omneſqꝫ admirati. maiorem 