Seite
LIBER tuqꝫ vt tanqͣꝫ in orbe incluſa currat oratio quoad inſiſtat in ſingulis perfectis abſolutiſqꝫ ſententijs. Itaqꝫ poſtea qͣꝫ eſt nata hæc vel circumſcriptio vel cōprehenſio vel cōtinuatio vel ambitus: ſi ita licet dicere nemo qui aliquo eſſet in nūero ſcripſit orōnem generis eius qd̓ eſſet ad delectationē cōpara­tum: remotumqꝫ a iudiciis forenſiqꝫ certamine: quin redigeret om̄is fere in quadrū numerūqꝫ ſnīas. Nam quum is eſt auditor qui nō vereat̉: ne cōpoſitæ orōis inſidiis ſua fides attentet̉: greciā quoqꝫ habet oratori voluptati auriū ſeruiēti. Genus aūt hoc or̄onis: neqꝫ totum aſſumendum eſt ad cās fo­renſes neqꝫ omnino repudiādum. Si. em̄ ſemꝑ vtare quum ſacietatē affert: tum quale ſit etiā ab iperi tis agnoſcit̉. Detrahit p̄terea actionis dolore: aufert humanū ſenſum actoris: tollit funditus verita­tem& fidē. Sed qm̄ adhibēda nonnunqͣꝫ eſt primū vidēdum eſt quo loco: deinde qͣꝫdiu retinenda ſit tum quot modis cōmutāda. Adhibēda eſt igit̉ numeroſa oratio aūt ſi laudādum eſt aliꝗd ornatius vt ſenatu de cōſolatu nos in accuſatiōis: ſecūdo de ſicilia laude diximꝰ aut ī ſenatu de cōſulato meo aūt exponēda narratio q̄ plus dignitatis deſiderat qͣꝫ doloris: vt in quarto accuſatōis de tnēſi cere re: de ſe geſtana diana: de ſyracuſaꝝ ſitu diximus. Sæpe etiā in amplificāda re cōceſſu oīm fundit̉: nu meroſe& volubiliter oratio. Id nos fortaſſe non ꝑfecimus: conati quidē ſæpiſſime ſumus qd̓ pluri­mis locis ꝑ orationes noſtre voluiſſe nos atqꝫ anīo contēdiſſe declarāt: id aūt tum valet quum is qui audit ab oratore iam obſeſſus eſt ac tenet̉. Non. n. id agit vt inſidiet̉& obſeruet: ſed iam fauet ꝓceſ ſumqꝫ vult: dicēdiqꝫ vim admirās: nō acquirit ꝗd præhedat. Hec aūt forma retinēda nō diu eſt: nec di­co in peroratione quā ipſe includit: ſed in orōis reliquis partibus. Nā quū ſis his locis vſus: quibus vocant oſtendi liceret tranſferenda tota dictō eſt ad illa quæ neſcio: cur quum græci nos non recte inciſa& membra dicamus? Neqꝫ.n. eſſet poſſunt rebus ignotis nota nomīa: ſed quū verba aūt ſuauitatis: aut inopia cauſa tranſferre ſoleamus: in omnibus hoc fit artibus vt quū appel­landū ſit: ꝙ ꝓpter rerū ignorationē ipſarū nullū habuerit ante nomē neceſſitas cogit aut nouum fa­cere verbum: aut a ſimili mutuari. Quo aūt pacto deceat inciſe mēbratimue dici iam videbimus: nūc quot modis mutent̉ compræhenſiones concluſioneſqꝫ dicēdum eſt. Fluit omnino nūerus a prīo tū incitatius breuitate pedum. tum ꝓceritate tardius: curſum cōtētiones magis requirunt expoſitōnes reꝝ tarditatē. Inſiſtit aūt ambitus modis pluribus: e quibus vnū eſt ſecuta Aſia maxīe qui dichoreus vocat̉: quū duo extremi chorei ſunt. i. ē ſingulis longis& breuibus. Explanādum eſt em̄ qd̓ ab illis eidē pedes alij nominant̉ vocabulis. Dichoreus nō eſt ille ꝗdem ſua ſpōte vitioſus in clauſulis: ſed ī orōis nūero. Nihil eſt tam vitioſum qͣꝫ ſi ſꝑ eſt idē. Cadit aūt ꝑ ſe ille ipſe p̄clare: quo etiā ſatietas for­midāda eſt magis me ſtante. C. Carbo. C. F. tr. ple. in contione dixit his verbis. O. M. Druſe patrem apello. Hec quidem duo binis pedibus inciſum. dein̄ mēbratim tu dicere ſolebas ſacram eſſe rempu. hoc item mebra ternis poſt ambitus: quicunqꝫ eā violauiſſent ab om̄ibus eſſe ei pena perſolutas. Di choreus nihil.n. ad rem extrema illa longa ſit an breuis: deinde patris dictū ſapiēs temeritas filii cō probauit hoc Dichoreo tantus clamor contionis excitatus eſt vt ad mirabile eſſet. Quæro nonne id numerus effecerit verboꝝ ordinē immuta: fac ſic comprobauit filii temeritas iā nihil erit:& ſi temeri tas ex tribus breuibus a lōga eſt quē Ariſtote. vt optimū probat: a quo diſſentio. At eadē verba: ea­dē ſnīa aīo iſthuc ſatis ē auribus n̄ ſatis: ſed id crebriꝰ fieri n̄ oportet. Primū.n. nūerus agͦſcit̉: deinde ſatiat: poſtea cognita facilitate contemnit̉. Sed ſunt clauſule plures: quæ numeroſe& iocunde cadat Nam& Creticus qui eſt e longa:& breui& longa:& eius qualis pran qui ſpacio par eſt ſillaba lon­gior qui cōmodiſſime putat̉ in ſolutā oratione alligari quū ſit duplex Nam aūt e lōga& tribus bre uibus qui nūerus in primo viget: iacet in extremo: aut totidē breuibus:& longa in quē optime cade re cēſent veteres. Ego nō plane reiicio ſed alios antepono: ne ſpōdeus quidē funditus eſt repudian dus& ſi qd̓ eſt ē logis duabus hebetior videt̉& tardior: habet tn̄ ſtabilē q̄ndā:& nō expertū dignita tis gradū. In inciſionibus vero multo magis& in mēbris. Paucitatem.n. pedum grauitatis ſuæ tardi tate compēſat: ſed hos quum in clauſulis pedes omnino nō loquor de vno pede: extremo: adiungo qd̓ minimū ſit ꝓxīm ſuꝑiorē: ſæpe etiā tertiū: ne iambus quidē ꝗ eſte breui ⁊ lōga: aut par choreo ꝗ habet tris breues: ſed ſpacio par nō ſillabis aut etiā dactylus ꝗ eſſe longa& duabus breuibus ſi eſt ꝓ ximus a poſtremo paꝝ volubiliter ꝑuenit ad ex tremū: ſi eſt extremus choreus: aut ſpōdeus. Nunqꝫ em̄ intereſt vter ſit eoꝝ in pede extremo: ſed idē hi tres pedes male cōcludūt: ſiquis eoꝝ in extremo locatus eſt: niſi quū ꝓ Cretico poſtremus eſt dactylus. Nihil.n. intereſt dactylus ſit extremꝰ an Creti cus: ꝗa poſtrema ſyllaba breuis: an lōga ſit ne in verſu ꝗdē refert. Quare& prana ꝗ dixit aptiore in quo eſſet lōga poſtrema vidit paꝝ: qm̄ nihil ad rem eſt poſtrema qͣꝫ loga ſit. Iā pana ꝙ plures habe­at ſyllabas: qͣꝫ tris numerus a quibuſdā nō pes habet̉. Eſt quidē vt inter oīs cōſtat antiquos: Ariſto­telem: Theophraſtū: Theodecte: Ephorū vnus aptiſſimus orōni vel orienti vel mediæ: putāt illi etiā cadēti quo loco mihi videt̉ aptior Creticus: Dochimius aūt e quinqꝫ ſyllabis breui duabus lōgis bre ui lōga vt eſt hoc amicos tenes quouis ioco aptꝰ ē dū ſemel ponat̉ iteratus: aut cōtinuatus nuerum aptū& nimis inſignē facit. His igit̉ tot cōmutationibus tanqͣꝫ variis ſi vtemur: nec depræhendetur manifeſto quid a nobis de induſtria fiat& occurret̉ ſacietati Et ꝗa nūc nūeroſa oro ſed& cōpoſitōe ſit& genere: qd̓ aūt dictū ē cōcinnitatis cōpoſitione pōt intelligi qͣꝫ ita ſtructa verba ſunt vt nūerus non quæſitus: ſed ipſe ſecutus eſſe videat̉: vt apud Craſſum. Nam vbi libido dominat̉ innocentia