CXXIII. De fortitudine bitus eſſet finis: autē ſimilitudo eius in actu: vt dictuꝫ eſt. alia vero duo ꝓcedūt de fine vltimo. Ad octauum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ fortis dele­ctet̉ in ſuo actu. Delectatio enī eſt oꝑatio ꝯnaͣlis habitꝰ īpedita: vt dr̄ in. io. ethi. ſed opera tio fortis ꝓcedit ex habitu qui agit in modū naͣe. ergo for­tis hꝫ delectationē in ſuo actu.. Ad Gal̓. 5. ſuꝑ illud: Fructꝰ aūt ſpūs ē charitas: gaudiū: pax. Dicit Ambro. oꝑa v̓tutū dicunt̉ fructꝰ mētē hoīs ſcā ſincera delecta tione reficiūt: ſꝫ fortis agit oꝑa v̓tutis. ergo hꝫ delectatio­neꝫ in ſuo actu.. Debilius vincit̉ a fortiori: ſed fortis plus amat bonū v̓tutis qͣꝫ ꝓpriū corpus qd̓ ꝑiculis mortis exponit. ergo delectatio de bono v̓tutis euacuat dolorem corporaleꝫ. ita delectabil̓r oīno oꝑat̉. Sꝫ ꝯͣ ē qd̓ ph̓s dicit in. 3. ethi. fortis in ſuo actu nihil delectabile videt̉ hr̄e. Rn̄º. dd̓ꝫ ſicut ſupra dictū ē de paſſiōibꝰ age­ret̉: duplex eſt delectatio. Una ꝗdē corꝑalis conſequit̉ tactū corporalē. Alia aūt aīalis ꝯſequit̉ app̄henſionem aīe: hec ꝓprie ꝯſeꝗt̉ oꝑa v̓tutū: qꝛ in eis ꝯſiderat̉ bonū rōnis. pͥncipalis v̓o actꝰ fortitudinis ē ſuſtinere aliqua tri­ſtia ẜm app̄hēſionē aīe: puta amittat corporalē vitaꝫ quā v̓tuoſus amat: ſolū inqͣꝫtū eſt qd̓dā bonū naͣle ſꝫ ēt inqͣꝫtū neceſſaria eſt ad oꝑa v̓tutū ad ꝑtinēt. iterū ſuſtinere aliqͣ doloroſa ẜm tactū corꝑis: puta vulnera vel flagella. ideo fortis ex vna parte hꝫ vn̄ delectet̉.ſ. ẜꝫ de­lectationē aīalē.ſ. de ipſo actu v̓tutis: de fine eius. ex alia v̓o parte hꝫ vn̄ doleat etiā aīaliter ꝯſiderat amiſſioneꝫ ꝓprie vite corꝑal̓r. Un̄ legit̉. 2. Machab̓. 6. Eleazarus dixit: Diros corporis ſuſtineo dolores. ẜꝫ aīaꝫ vero ꝓpter timorē tuū libēter hec patior. ſenſibilis aūt dolor corporis facit ſentiri aīalē delectationeꝫ v̓tutis: niſi forte ꝓpter abūdantē dei gr̄am fortius eleuat aīam ad diuina in ꝗ­bus delectat̉ qͣꝫ a corꝑalibus penis afficiat̉: ſicut btūs Ti­burtiꝰ ſuꝑ carbones incēſos nudis plātis incederet di­xit videbat ſibi ſuꝑ roſeos flores ambulare. facit tn̄ vir tus fortitudinis: vt abſorbeat̉ a corꝑalibus dolori­bus. triſtitiā aūt aīalē ſuꝑat delectatio v̓tutis inqͣꝫtū p̄­fert bonū v̓tutis corporali vite ꝗbuſcūqꝫ ad ꝑtinenti­bus. ph̓s dicit in. 3. ethi. a forti reꝗrit̉ vt delecte­tur qͣſi delectationē ſentiēs: ſꝫ ſufficit triſtet̉. Ad pͥᵐ ergo dd̓m vehemētia actꝰ vel paſſionis vnius potē tie īpedit aliā potētiā in ſuo actu. dolorē ſenſus īpedi tur mēs fortis ne in ꝓpria oꝑatione delectationē ſentiat. Ad 2ᵐ dd̓ꝫ oꝑa v̓tutū ſūt d̓lectabilia p̄cipue ꝑꝑ finē. poſſunt aūt ex ſui naͣ triſtia: p̄cipue hoc ꝯtingit in for­titudine. Un̄ ph̓s dicit in. 3. ethi. in oībꝰ v̓tutibꝰ oꝑa­ri delectabil̓r exiſtit p̄ter inqͣꝫtū finē attingit. Ad 3ᵐ di­cendū triſtitia aīalis vincit̉ ī fortia delectatiōe v̓tutis. ſꝫ qꝛ dolor corꝑal̓ ē ſenſibilior: app̄hēſio ſenſitīa magis ē hoī ī manifeſto: īde ē a magnitudine corꝑalis doloris qͣ­ſi euaneſcit delectatio ſpūalis que ē de fine virtutis. Ad nonum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ fortitudo non maxime ꝯſiſtat in repentinis. Illd̓ enī videt̉ in repētinis qd̓ ex īopinato ꝓuenit. ſꝫ Tulliꝰ dic̄ ī ſua retorica fortitudo ē cōſiderata ꝑiculoꝝ ſuſce­ptio: laboꝝ ꝑpeſſio. ergo fortitudo ꝯſiſtit maxime in repētinis.. Ambro. dicit in de officijs: Fortis viri ē diſſimulare aliꝗd īmineat. ſꝫ p̄tēdere tanqͣꝫ de ſpe cula qͣdā mētis obuiare cognitione ꝓuida rebꝰ futuris ne forte dicat poſtea iſta īcidi: qꝛ arbitrabar poſſe eueni re. ſꝫ vbi eſt aliqd̓ repētinū ibi pōt ꝓuideri in futuro. oꝑatio fortitudinis ē circa repetina.. Ph̓s dicit ī .3. ethi. fortis eſt bone ſpei: ſed ſpes expectat aliꝗd in fu­turū qd̓ repugnat repētino. ergo oꝑatio fortitudinis ſiſtit circa repētina. Sꝫ ꝯͣ ē qd̓ ph̓s dicit in. 3. ethi. for titudo maxīe ē circa q̄cūqꝫ mortē īferūt repētina exn̄tia. Rn̄º. dd̓ꝫ in oꝑatiōe fortitudinis duo ſūt ꝯſiderāda. Unū ꝗdē qͣꝫtū ad electionē ipſiꝰ. ſic fortitudo ē circa repētina. eligit.n. fortis p̄meditari ꝑicula pn̄t īminere vt eis reſiſtere poſſit aut faciliꝰ ea ferre: qꝛ vt Greg. dic̄ in qͣdā homel̓. Iacula p̄uident̉ minꝰ feriūt. nos mala mi di faciliꝰ ferimꝰ ſi ꝯͣ ea clipeo p̄ſcīe p̄munimur. Aliud vero ꝯſiderādū ē ī oꝑatiōe fortitudīs qͣꝫtū ad manifeſtationeꝫ v̓tuoſi hītꝰ. ſic fortitudo maxime ē circa repētina: qꝛ ẜm ph̓m in. 3. ethi. in repētinis ꝑiculis maxīe manifeſtat̉ forti tudinis hītꝰ. hītꝰ enī agit in modū naͣe. vn̄ aliꝗs abſqꝫ meditatiōe faciat ea ſunt v̓tutis neceſſitas īminet ꝑꝑ repētina ꝑicula. hoc maxīe manifeſtat ſit fortitudo ha­bitualiter in aīa cōfirmata. pōt aūt aliꝗs etiā qui hītu for­titudinis caret ex diuturna p̄meditatione animū ſuū con­tra ꝑicula preparare. etiā p̄paratione fortis vtit̉ tem­pus adeſt. Et per hoc pꝫ reſponſio ad obiecta. Ad decimum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ fortis non vtat̉ ira in ſuo actu. Nullus.n. dꝫ aſſumere qͣſi inſtr̄m ſue actiōis illud quo pōt vti ſuo arbitrio. ſꝫ pōt vti ira ſuo arbitrio: vt.ſ. poſſit eam aſſumere velit deponere velit. Ut eniꝫ ph̓s dic̄ in li. de memoria qn̄ paſſio corporalis mota ē ſtatī ꝗeſcit: vt vult. fortis dꝫ aſſumere irā ad ſuā oꝑationem. . Ille ſeip̄m ſufficit ad aliꝗd ꝑagēdū dꝫ in au­xiliū ſui aſſumere id qd̓ ē īfirmiꝰ īꝑfectiꝰ. ſed ſeip̄aꝫ ſufficit ad opus fortitudinis exequēdū in quo iracūdia de ficit. Un̄ Seneca dic̄ ī li. de ira. ad ꝓuidēduꝫ tm̄ ſꝫ ad res gerēdas ſatis ē ſeip̄aꝫ. ꝗd ſtultius ē qͣꝫ hāc ab ira cundia petere p̄ſidiū: ſtabilē ab incerta: fidelē ab īfida: ſanā ab egra. fortitudo dꝫ irā aſſumere.. Sicut aliꝗ ꝑꝑ irā oꝑa fortitudinis vehementiꝰ exequunt̉: ita ēt ꝑꝑ triſtitiā vl̓ ꝯcupiſcētiā. vn̄ ph̓s dic̄ in. 3. ethi. ferre ſin guli ꝑꝑ triſtitiā ſiue dolorē īcitant̉ ad ꝑicula: adulteri pter ꝯcupiſcētiā multa audacia oꝑant: ſꝫ fortitudo aſ­ſumit ad actū ſuū neqꝫ triſtitiā neqꝫ ꝯcupiſcētiā. pari rō­ne dꝫ aſſumere ira Sꝫ ꝯͣ eſt quod ph̓s dic̄ in. 3. ethi. furor cooperat̉ fortibꝰ Rn̄º. dd̓ꝫ de ira de cete­ris aīe paſſionibꝰ ſic̄ ſupra dcm̄ eſt. al̓r ſunt locuti ꝑipateti ci: al̓r ſtoici. ſtoici.n. irā oēs alias paſſiōes aīe ab aīo ſapiē tis ſiue v̓tuoſi excludebant. ꝑipatetici vero quoꝝ pͥnceps fuit Ariſtoteles: irā alias aīe paſſiones attribuebant vir tuoſis: ſꝫ moderatas rōne. forte qͣꝫtū ad differrebāt ſꝫ ſolū qͣꝫtū ad modū loq̄ndi. ꝑipatetici oēs motꝰ appe titus ſenſitiui qͣlitercūqꝫ ſe hn̄tes paſſiones aīe noīabant: vt ſupra dcm̄ ē. qꝛ appetitꝰ ſenſitiuꝰ mouet̉ īꝑiū rōnis ad hoc cooꝑet̉ ad ꝓmptius agendū. iccirco ponebant irā alias paſſiones aīe aſſumēdas a virtuoſis modera tas ẜm imꝑium rōnis. ſtoici vero vocabant aīe paſſiones īmoderatas quoſdā affectꝰ appetitꝰ ſenſitiui. vn̄ noīabant eas egritudines vel morbos. penitꝰ eas a virtute ſeꝑa bāt: ſic irā moderatā aſſumit fortis ad ſuū actū: non aūt irā īmoderatā. Ad pͥmuꝫ dd̓m ira moderata ẜꝫ nem ſubijcit̉ imꝑio rōnis. vn̄ ꝯn̄s ē vt ea vtat̉ ſuo ar­bitrio: aūt ſi eēt īmoderata. Ad 2ᵐ dd̓ꝫ aſſu mit irā ad ſuū actū qͣſi auxiliū ab eo accipiēs: ſꝫ qꝛ vtit̉ ap­petitu ſenſitiuo vt īſtr̄o ſic̄ mēbris corporis. nec ē īconue­niēs ſi inſtr̄m ſit īꝑfectius pͥncipali agēte: vt martellus fa­bro. Seneca āt ſectator fuit ſtoicoꝝ. directe ꝯͣ Ariſtotilē v̓ba p̄miſſa ꝓponit. Ad 3ᵐ dd̓m qꝛ fortitudo ſic̄ dcm̄ eſt hꝫ duos actꝰ.ſ. ſuſtinere aggredi. aſſumit iram ad actū ſuſtinēdi: qꝛ hūc actū ſola ſe facit. ſed ad actū ag­grediendi ad queꝫ magis aſſumit irā qͣꝫ alias paſſiones: qꝛ ad irā ꝑtinet inſilire in ꝯtriſtantē: ſic directe cooꝑat̉ fortitudini in aggrediēdo. triſtitia aūt ẜm ꝓpriā rōnē ſub­cūbit nociuo: ſꝫ accidens coadiuuat ad aggrediēduꝫ vel inqͣꝫtū triſtitia eſt cauſa ire: vt ſupra dictum eſt. vel inqͣꝫtū