Di..I. Sed tunc eſt dubitatio quo obō pec cans mortaliter fruit̉: an.ſ. actu ſuo an obiecto ſui actus. Rn̄º ꝙ cōiter fruit̉ ſeipſo. qꝛ obm̄ actus ſui amat amore cōcupīe. ⁊ per ꝯn̄s aliqͥd aliud amat amo re amicitie. qꝛ oēm amorē cōcupīe p̄ce dit amor amicitie. illud autem aliud eſt ipſemet cui vt amato amore amicitie appetit illd̓ obm̄. vn̄ nō fruitur obiecto ſui actus nec per ꝯn̄s ipſo actu ſuꝑ quē nō oꝫ pº reflecti. hec eſt ſnīa aug. de ciui. dei li. 14. c. 28. ⁊ ſuper gen̄. li. 2. ⁊. c. 8. ꝙ duas ciuitates fecerunt duo amores. ci uitatē diaboli amor ſui vſqꝫ ad contēptum dei. ciuitatem dei amor dei vſqꝫ ad contēptum ſui. ergo prima radix ibi eſt ꝙ peccans fruitur ſe. Ad qōem penultimaꝫ dici poteſt ꝙ appetitus ſenſitiuus licet aliqualit̓ alicui inhereat ꝑꝑ ſe.i. nō ꝑꝑ alterū negatiue. qꝛ n̄ eſt eius referre ad aliud. nō tamē ꝯͣrie. qꝛ nō appreciat̉ obm̄ vt nō referibile ad aliud. iō abuſiue dr̄ frui ꝑꝑ nō relatiōꝫ nō tn̄ ꝓpͥe. qꝛ nō irreferibil̓r inheret. Si militer nec amore inheret. qꝛ eius ꝓpͥe nō eſt amare. Similiter nec ꝓpͥe inheret qꝛ nō ſe applicat obiecto ſed quaſi infi gitur vi obiecti. qꝛ nō ducit ſe. ſed ducit̉ ẜm damaſ. li. 2. c. 24. Et in ſequēdo pa rabolā de quietatiōe corpoꝝ poſſet di ci ꝙ appetitus ſenſitiuus ſimilatur ferro quaſi adamanti infixo vi adamātis attracto. ⁊ ſic nec in cētro mediate nec im mediate quietatur nec in aliquo alio vi illa que eſſet quietatiua in cētro vel in trinſeca quietatiua quaſi in cētro. ſꝫ tm̄ quaſi vi extrinſeci quietātis. ita hic vis obiecti quietat. nō āt iª intrīſeca qͥetati ua in cētro vel qͣſi in cētro q̄ eſt ſola libertas. q̄ appetitui ſenſitiuo nō cōuenit Ex his patet ad vltimā queſti onē. qꝛ ſi ab appetitu ſenſitiuo neget̉ frui ꝓpͥe qui tamē mag cōuenit cū voluntate cuius ꝓpͥe eſt frui ꝙͣ appetitus naͣlis qꝛ actus appetitꝰ ſenſi tiui ſequitur actū cognoſcēdi ſicut actꝰ voluntatis. nō ſicut autē actus appetit̉. naͣlis ſi quis ſit actus eius. ſequit̉ ꝙ habēti ſolū appetitū naͣleꝫ nō cōuenit frui proprie. īmo nec ſic abuſiue ſicut cōpetit appetitui ſenſitiuo. Ad argumenta ad illd̓ prime q. dico ſicut dictū eſt qōne prima hꝰ diſtinctiōis articulo. 4. Ꝙro finis nō eſt ꝓpͥe rō fruibilis ſed rō illius boni abſoluti cui cōuenit rō finis lꝫ igitur deus n̄ ſit finis ſui tamē reſpectu volūtatis ſue eſt illud obm̄ cui nata eſt ꝯpete̓ rō finis qꝛ eſt ſūmū bonū. nō tn̄ pōt ſibi cōpetē rō finis reſpectu ſui ſic̄ nec reſpectu ſui eſt finis ſed reſpectu oīuꝫ fruibiliū qͣlia ſunt bona ordīabilia ad aliud. Si c. ciatur qūo gͦ deus dr̄ age̓ ꝑꝑ finē. ⁊ etiā ꝙ ſuperioris agētis eſt ſuperior finis. Rn̄deo reſpectu nullius eſt cā finalis aliqua niſi reſpectu cꝰ eſt cā efficiens. qꝛ cālitas cauſe finalis eſt mouē efficiē ad agendū. dei igit̉ ineffectibilis nihil eſt cā finalis. ſed illud pͥᵐ dictū vulgatū dꝫ intelligi ꝙ agit ꝑꝑ finē effectꝰ nō ꝑꝑ finem ſui. qꝛ nō eſt agēs ſui. Simil̓r 2º dcm̄ dꝫ intelligi de fine effectus. qꝛ agēs ſuperiꝰ ordinat nō ſe ſed effectū ad finē vl̓ioreꝫ vel ſuperiorē. ⁊ ita ille finis ſuperior eſt agentis nō vt finis eius. ſed ad quē ordinat illud quod agit. Ad argumētum 2º. q. dico ꝙ p̄t̓ actū deſiderij qui eſt reſpectu non hīti qͦ viator iuſtꝰ appetit deū actu cōcu piſcētie hꝫ iuſtꝰ aliū actū amicitie voledo deo in ſe bn̄ eē. ⁊ hic actꝰ amicitie eſt fruitio nō āt ille qͥ ē deſiderij. ⁊ iſte ⁊ prie eſt charitatis nō āt primus qui eſt deſiderandi ſicut dicetur libro tertio. Ad primum ar. qō p̄expōi maior qꝛ inherēs mobili nō quieſcit ſimpl̓r lꝫ ꝙ ē ex parte ſui ſic quietet ſe in iº. ⁊ ita ꝯcedēda eſt hec ꝯº ꝙ peccans mortali
