Di. XXI Irca diſtincti onē. i. quero. ¶ Utrū hec ſit vera. ſolus pr̄ eſt deus. Ꝙ ſic ſolus deus qui eſt pater eſt deus. gͦ ſolupr̄ eſt deus. ans pꝫ. qꝛ ſolus deus qui eſt pr̄ eſt trinitas. ꝯº ꝓbat̉ per ſil̓e qꝛ ſequit̉ ſolū aīal qd̓ eſt hō currit gͦ ſoluſ hō cur rit. Itē ſolus deus eſt pr̄ gͦ ſolus pr̄ eſt de us. an̄s pꝫ per exponētes. ꝯn̄º ꝓbat̉ per cōuerſione excluſiue. ¶ Itē ſolus deus ē deus. gͦ ſolus pr̄ eſt deus. ꝯn̄tia probat̉. qꝛ an̄s infert vtrāqꝫ exponentē ꝯſequen tis. ⁊ ꝙ inferat exponētem affirmatiuā probo qꝛ ſequit̉ ſolus deus eſt deus. gͦ oīs deus eſt deus. ⁊ ita pater eſt deus. gͦ ſequitur affirmatiua exponēs cōſequēſ Sequitur etiā ſolus deus eſt deus. ergo nō alius a deo eſt deus. ergo nō alius a patre eſt deus. probatio huiuſ ꝯn̄tie hic videtur fallatia cōſequētis alius a deo. ergo alius a patre. ergo arguēdo nega tiue eodē ordine erit bonū arg. probo aſſumpti qꝛ ſi alius a deo inferret aliuꝫ a patre hoc eēt propter diſtributionem termini relationis diuerſitatis: ſed non diſtribuitur. probatio. qꝛ tunc eēt oīs ꝓpoſitio falſa vbi predicaret̉ relatiuū diuerſitatis de aliquo puta quecūqꝫ talis homo eſt diuerſus vel aliud. datur enī hic intelligi correlatiuū primū huiuſ re latiui. ⁊ per ꝯſequēs ſequētur ꝙ homo eſſet alius ab alio. Et ſi terminus relati onis diſtribuatur ſequitur ꝙ ſit alius a quocūqꝫ alio. igitur alius a ſe. Oppopꝫ per Aug. 6. de tri. 8. c. Ad queſtionē poteſt fie ri diſtinſicut diſtinguitur cōiter ⁊ bene ꝙ ſolus poteſt teneri cathegorematice ⁊ ſyncathegor ematice. ſolus quippe ſignificat idē qd̓ nō cū alio. ſicut pꝫ per ph̓m pri elēcoꝝ. Iſta autē negatio aſſociationis poteſt intelligi determinare aliquid ī ſe ſiue in natura rei. vel determinare aliquid vt eſt extremū cōpoſitionis in habitudine ad aliud extremū. puta negan do aſſociationē alterius ab iſto in recipiēdo predicationē talis predicati. Primodo nō admittitur in diuinis hͦ nom̄ ſolus. qꝛ nihil eſt ibi ſolitariū. 2º modo cōceditur quandocūqꝫ nō aſſociat̉ ſb̓ie cto aliquid de quo dicatur idē predicatū. ita nō eſt predicando eēntiale de per ſonali qꝛ eēntiale cōuenit alij ab iſto in cluſo: ⁊ iō talis propoſitio negatur. ¶ Geclaratio iſtoꝝ.ſ. qualiter ſyncathe gorema diſponit extreᵐ intellectꝰ componētis ⁊ diuidētis reſpectu alterius ex tremi. Et qūo differat ſyncathegorema ab intēſione 2ª. ⁊ quomodo diuerſe de terminationes ſyncathegorematice int̓ ſe differunt. longū tractatū requireret. ſed nō oportet hic īmorari propter amagis neceſſaria. Probatur etiā falſi tas diſpoſitionis propoſite per illā cōeꝫ regulā ī ſophiſmatibus affirmatiua excluſiua infert vniuerſalē affirmatiuam de terminis tranſpoſitis. igitur iſta. ſolus pater eſt deus. infert iſtā. oīs deus ē pater. vel omnis perſona diuina eſt pater. Regula iſta probatur ex rōe excluſi onis que videlicet notat preciſionē in il lo cui additur reſpectu alterius extremi ſiue preciſam cōmenſurationē.ſ. ꝙ alte rū extremū nō excedat illud. ⁊ hoc notat iſta vl̓is affirmatiua de termiſ trāſ poſitis. ⁊ maxine in terminis cōibus. vbi poteſt vtrūqꝫ extremū accipi vl̓r. Probatur ēt logice per vnā propōnem que exprimit totū intellectu excluſiue. Iſta enī tm̄ homo eſt riſibilis lꝫ ponat̉ cōiter habe̓ duas exponentes. ſufficien ter tamē exprimitur per iſtā. nullus nō homo eſt riſibilis. ex qua ſequit̉ nulluꝫ riſibile eſt n̄ hō per conuerſionē. Et vltra igitur nullū riſibile nō eſt homo. ꝑ illud ſcd̓i pyarmenias ex negatiua de p dicato infinito ſequitur affirmatiua de p̄dicato finito ⁊ negatiua d̓ p̄dicato ne gato. Qd̓ probatur per primū principi um de quolꝫ affirmato vel nega. ⁊cͣ. ⁊
