Di.V. Ad aliud dicendū. licet Augꝰ. di cat filiū eſſe filiū ſubſtātie patris. 15. de tri. c. 19. vel. 40. et doctor quidaꝫ dicat illam eſſe ꝓpriam. tn̄ videtur ꝓbabiliꝰ quādocūqꝫ relatiuū cōſtruit̉ aliqͦ in tali habitudine caſuali in qua aliqͥd natū eſt terminare illam relationē: vt correlatiuū: tūc cōſtruit̉ cum illo p̄ciſe vt cum correlatiuo. Exēplū pr̄ ꝯſtruit̉ ſuo correlatiuo in habitudine geniti ui. ſil̓e in hītudine datiui. maius in ha bitudine ablatiui ẜm cōem ſermonē: et ideo videt̉ quocūqꝫ conſtruit̉ tale relatiuū exp̄ſſo in tali habitudine caſu ali illud notat̉ eſſe correlatiuū huiꝰ re latiui. enī dicimus iſte canis eſt filiꝰ homīs: qꝛ eſt filius eſt homīs: vt dn̄i. ita ly homīs cōſtruat̉ ſy canis ex vi poſſeſſoris vel poſſeſſionis. ſed videt̉ ſignificare ꝯſtruat̉ ly canis rōe relatiui vt patris. ita igit̉ iſta filius eſſentie videt̉ accipi eſſentia vt correla tiuū eius relatiui quo cōſtruit̉: tūc auctoritas Augꝰ. de trini. 15º. c. 19. debꝫ exponi ſicut ip̄e exponit filij charitatis ſue.i. filij ſui dilecti. Et tūc ad argumē ibidē arguit̉ ad illā eſt de eſſen tia ſequit̉ iſta eſt eſſentie. nego ꝯn̄am. qꝛ ꝯn̄s notat relationē eſſe inter filiū et eſſentiā ſicut ſuū correlatiuū: qd̓ no tat antecedēs: ſed tm̄ cōſubſtātialitateꝫ in eſſentia cuꝫ origine notata in illo qd̓ cōſtruit̉ eſſentia. Ad vltimū dico de. tm̄ notat idēptitatē: ſed notat idēptitatē ſui caſualis hoc in rōe for­me diſtinctiōe illius qd̓ addit̉ ſuo ca ſuali vt principij originatis: ſicut dictū eſt prius. Ad argumēta in oppoſitū ad illud de. 15º. de trini. reſpōſum ē. ad illud ꝯtra Maximinū patet etiā ex di ctis. Ad vltimū de filio in creaturis eſt de ſubſtantia pr̄is patet reſponſio ex dictis in ſolutōe qōis. qꝛ illud de. qd̓ pertinet ad rōem filiationis dicit cir cūſtantiā cauſe materialis: ſed magis ſufficit ſi illud de quo eſt filius ſit vt for ma cōis pr̄i filio ſit ſublectū ge neratōis ſed terminꝰ formalis eiuſdem Irca diſtincti onem ſextā quero. vtrū de pr̄ genuit deū filiū volūta te. ſic. Ricꝭ.. de tri. c. 17º. poſt alia tractata de ꝓductōe ꝑſonaꝝ dicit vlti mo. vultis ſuper his que ſuperius iam diximus audire verbū abbreuiatū in­genituꝫ velle habere de ſe ſibi cōformē atqꝫ condignum. idem mihi videlur gignere filiū: tam genituꝫ ꝙͣ ingenitū velle habere condilectū iedi videt̉ ꝓducere ſpiritūſanctū. Sed ſi patrem velle habere conformē eſt gignere: ergo ſicut volūtate vult habere conformeꝫ ita volūtate genuit. Ex eadem aucto ritate arguit̉ aliter ſic. Eodē modo con cedit velle patris ſe habet ad gignere ſicut velle vt eſt patris filij ſe habꝫ ad ſpirare. nūc autem ſpiritus ſanctus ſpi ratur volūtate formaliter vt eſt patris filij: ergo ⁊cͣ. Item Augꝰ. contra Ma ximinū. li.. c. i. et ponitur diſ. 20. pa­ter ſi genuit ſibi filium equalē. aut voluit. aut potuit. ſi non voluit igitur inuidus fuit ex hoc ſic īuidia pertinet niſi ad illa que voluntate ſub­trahuntur et volūtate poſſunt cōicari ſicut ſum inuidus ſi facio te ſapi­entem: qꝛ poſſum facere ſapientiam in anima tua. igitur pater voluntate ge nerat filium ſibi equalem. qꝛ ẜm aucto ritatē predictā eſſet inuidus ſi gene raret filium equalē. Item.§. metha. c. de neceſſario: om̄e inuolūtariū eſt tri ſte. ſed nihil eſt triſte in diuinis: ergo ni hil inuoluntariū: ergo filius voluntate generatur. Item verbū eſt amor pa tet eſt ꝓductus: qꝛ nihil niſi natū ẜm Hylariū habet filius principiū autem amoris ꝓducti eſt volūtas: igitur ⁊cͣ. Si dicatur cōcomitāter eſt amor qͥa primo eſt notitia ꝓducta. Cōtra qͥa idem eſt principiū reſpectu primi termi