Seite
naturaliter non repugnat ſibi eē oppo­ſiti obiecti. īmo poſſet equal̓r eſſe oppo ſiti lꝫ non ſimul amboꝝ. Ad primum argu mentum dico ꝙ arguᵐ ꝓcedit ex falſa imaginatione cuiꝰ imaginationis inte iuuat ad intelligendū veritatem ꝓpoſi te. q. Si.n. ꝑ impoſſibile intelligerem deū adhuc nō determinaſſe volūtateꝫ ſuā ad alteram ꝑteꝫ: ſed qͣſi deliberaret vtrū vellet iſtum p̄deſtinare aūt nō bn̄ poſſet intellectꝰ noſter capere ꝙ cōtingē ter ip̄m predeſtinaret vel nō predeſtina ret. ſicut pꝫ in actu voluntatis nr̄e. ſꝫ qꝛ ſꝑ recurrimus ad actuꝫ volūtatis diuīe qͣſi p̄teritum. iō qͣſi nō ꝯcipimꝰ libertatē in volūtate illa ad actu qͣſi iam ſit poſi tus abſolute a volūtate. Sꝫ iſta imagi­natio falſa eſt. illud.n. nunc eternitatis in quo eſt iſte actus ſemper preſens eſt. ⁊ ita intelligendū eſt de voluntate diui na ſiue volitione eius vt eſt huius obie cti: ſic̄ ſi per īpoſſibile nūc inciperet de habere velle in iſto nunc. ⁊ ita libe̓ pōt deus in nunc eternitatꝭ velle qd̓ vult ſi cut ſi ad nihil eſſet volūtas ſua det̓mi nata. Tunc dico ad formaꝫ argumen ti ꝙ p̄deſtinatio huiꝰ nō trāſit in prete ritū. lꝫ.n. iſta coexiſtiterit preteritꝭ que tranſierunt nō tn̄ ip̄a preterijt ſi alia p̄ terierunt que coexiſterūt ſibi. vn̄ ſicut dictum fuit di. 9. v̓ba diuerſorū tēpoꝝ dcā de deo ꝓut veriſſime ꝯpetunt ſibi nō ſignificāt ꝑtes tꝑis menſurantꝭ actū illuꝫ. ſꝫ ꝯſignificant nūc eternitatis. qͣſi mēſuras illū actū inquātū coexn̄s illis pluribus partibus tꝑis. Et ideo idem ē deū predeſtinare ⁊ predeſtinaſſe ⁊ pre deſtinatuꝝ eſſe. ⁊ ita contingens vnū ſi cut aliud. quia nihil eſt niſi nunc eterni tatis menſurās illū actū qui nec eſt pre ſens nec preteritū nec futurū. ſed coexi ſtens omnibus iſtis. Ad 2ᵐ dico ꝙ voluntas increata non poteſt impedire ordinationeꝫ voluntatis diuine. nam ī Q.I. pedire eſſet ſi ſtaret ꝓpoſitum volunta tis diuine ⁊ oppoſitū eueniret per volū tatem aliam. hoc aūt eſt īpoſſibile. qꝛ ſi cut voluntas creata pōt mereri damna tionē ita etiam poteſt ꝯcomitant̉ ſequi ꝙ voluntas diuina non preordinaue̓it ip̄m ad gloriam. vnde dictū eſt diſ. pre cedente in ſolutōne primi argumēti ad ſcd̓am. q. ꝙ deus non poſſit falli. qꝛ nō pōt ſtare intellectio eius reſpectu actus cum oppoſito illius ita nō poteſt impe diri voluntas eiꝰ qꝛ non poteſt ſtare or dinatio ſui cum oppoſito eius quod or dinauit. Irca diſtinc tionē. i. quero. vtꝝ ſit ali qd̓ meritum predeſtinatio nis vel reprobationis. ꝙ ſic. quia ſi ſola voluntate abſqꝫ aliqua alia rōne hunc predeſtinaret ⁊ illuꝫ reprobaret. igitur non videret̉ eſſe ſumme bonꝰ. qꝛ nō ſū me liberalis nec cōicatiuus. poſſet eniꝫ bonū ſuum eque cōicare illi quē non p̄ deſtinauit. ex quo ſine oī ratione ī alio illum predeſtinat ex ſua liberalitate ſo la ⁊ ita poſſet iſtum predeſtinare. Preterea. ſi duo equales in naͣlibꝰ ap prehendūtur ab ītellc̄u ſuo ⁊ ſolo actu voluntātis ſue ſine alia rōne ex parte eo rū illum reprobat ⁊ illum predeſtinat. igitur videt̉ acceptator perſonaꝝ: quia equales quātuꝫ ex ꝑte ſua ⁊ ad fine eqͣ liter ordīabiles nō eqͣliter amat ad iſtu finē. hoc videt̉ acciꝑe ꝑſonā p̄ferēdo eā alteri ad illū finē ad quē nō ē maglex ſe p̄ferēda. ſꝫ ꝯn̄ ē īpoſſibl̓e ⁊ ꝯͣ petꝝ actꝭ. xº. In v̓itate ꝯperi. qꝛ nō ē ꝑſonaꝝ acce ptator deꝰ. Cōtra. Ro. 9º. Cū.n. nō­dū nati fuiſſent aūt aliqͥd bōi egiſſent: aut mali vt ẜꝫ electōeꝫ ꝓpoᵐ maeret nō ex oꝑibꝰ ſꝫ ex volūtate qͣre ibi. Pre terea ibidē exēplificat de figulo qͥ d̓ ead̓ maſſa pōt formare vnū vas ī honoreꝫ ⁊ alid̓ in ꝯtūeliā. ex qͦ vr̄ argue̓ a ſil̓i de p̄deſtinatiōe huiꝰ ⁊ reprobatiōe alteriꝰ.