Seite
Liber Aurelij Auguſtini epiſcopi liber quartuſ­decimus incipit. Que ſit hoīs vera ſapientia. Capitulum. I. Unc de ſapiētia nobis ē diſſe­rendū nō de illa dei q̄ ꝓculdu­bio deus eſt(Nam ſapīa dei fi­lius eius vnigenitus dicit̉) ſed loquemur de hoīs ſapiētia: ve ra tn̄ q̄ ẜm deū eſt: ⁊ verus ac p̄ cipuus cultus eius eſt: que vno noīe theoſe­bia grece appellat̉. Qd̓ nomē noſtri ſicut iā cō memorauimus volētes ⁊ ip̄i vno noīe interp̄­tari: pietatē dixerūt cū pietas apd̓ grecos eū­ſebia vſitatius nūcupet̉. Theoſebia vero qꝛ vno ꝟbo ꝑfecte non pōt: melius duobus īter pretat̉ vt dicatur potius dei cultus. Hāc eſſe hoīs ſapīam: qd̓ et in duodecimo huius oꝑis volumine iam poſuimꝰ: ſcripture ſancte au­ctoritate demōſtrat̉ in libro ſerui dei iob: vbi legitur dei ſapīaꝫ dixiſſe homini. Ecce pietas Iob. 28 eſt ſapientia: abſtinere aūt a malis ſcīa. Siue etiā vt nonnulli de greco epiſte men interpre tati ſunt diſciplina eſt q̄ vtiqꝫ a diſcēdo nomē accepit vn̄ ⁊ ſciētia dici pōt. Ad hoc em̄ queqꝫ res diſcit̉ vt ſciat̉. Ꝙͣuis alia notione in his q̄ ꝓ peccatis ſuis mala vnuſquiſqꝫ patit̉ vt cor­rigat̉ dici ſoleat diſciplina. Un̄ illud ē in epl̓a Heb̓. 12 ad hebreos? Quis em̄ eſt filius: cui nō det di­ſciplinam pater eius? Et illud euidētius in ea Ibidem dem. Omnis em̄ ad tp̄s diſciplina nō gaudij videtur eſſe: ſed triſticie: poſtea ꝟo fructū pa cificū his qͥ ꝑ eā certarūt: reddet iuſticie. De us gͦ ip̄e ſumma ſapīa: cultus aūt dei ſapiētia eſt hoīs de qͣ nūc loquimur. Nam ſapīa huius j. Coꝝ. 3. mūdi ſtulticia eſt apud deū. Scd̓m hāc itaqꝫ ſapīam q̄ dei cultus ē: ait ſctā ſcriptura. Mul­Sapi. 6. titudo ſapiētiū ſanitas eſt orb̓ terraꝝ. Sed ſi de ſapīa ſapiētiū diſputare ē qͥd agemꝰ. Nun­qͥd nā ꝓfiteri audebimꝰ ſapīam: ne ſit nr̄a d̓ il la īpudēs diſputatio. Nōne terrebimur exem plo pythagore qͥ cū auſus nō fuiſſet ſapīam ꝓ­fiteri: ph̓m potiꝰ.i. amatorē ſapīe ſe eſſe rn̄dit. a qͦ id nomē exortū ita deinceps poſterꝭ placu it vt qͣꝫtalibet de rebꝰ ad ſapīam ꝑtinētibꝰ do­ctrina qͥſqꝫ vel ſibi vl̓ alijs videret̉ excellere n̄ niſi ph̓us vocaret̉? An iō ſapiētē ꝓfiteri taliū hoīm nullus audebat. qꝛ ſine vllo pctō puta­bāt eē ſapiētē: hoc aūt nr̄a ſcriptura nō dic̄ q̄ Prou̓. ꝯ. dicit. Argue ſapientē ⁊ amabit te. Profecto em̄ iudicat hr̄e pctm̄: quē cenſet arguendum Sed ego nec ſic quidem ſapientem me au­dem ꝓfiteri. Satis eſt mihi ꝙ etiaꝫ ip̄i negare nō pn̄t: eſſe etiā ph̓i.i. amatoris ſapīe de ſapīa diſputare. Nō em̄ hoc illi facere deſtiterūt: qͥ ſe amatores ſapiētie potius qͣꝫ ſapiētes eſſe ꝓ­feſſi ſunt. Diſputātes aūt de ſapīa: diffinierūt eā dicētes. Sapīa eſt reꝝ humanaꝝ diuinarū qꝫ ſcīa Un̄ ego qͦꝫ ī libro ſuꝑiore vtrarūqꝫ reꝝ cognitiōem.i. diuinarū atqꝫ humanarū et ſa­pientiā ⁊ ſcīam dici poſſe nō tacui. Uerū ẜm hāc diſtinctiōem q̄ dixit apl̓s. Alij datur ẜmo j. Coꝝ. ſapientie: alij ſermo ſcientie. Iſta definitio di­uidenda eſt: vt rerum diuinarum ſcientia ꝓ­prie ſapientia nuncupetur. Humanarum au­tem proprie ſcientie nomē obtineat. De qua volumine tertiodecimo diſputaui: non vtiqꝫ quicquid ſciri ab homine poteſt in rebus hu­manis vbi plurimū ſuperuacue vanitatꝭ ⁊ no xie curioſitatis eſt huic ſcientie tribuens: ſed illud tantummō quo fides ſaluberrima que ad veram beatitudinem ducit: gignitur: nu­tritur: defenditur: roboratur. Qua ſcientia non pollent fideles plurimi: qͣꝫuis polleāt ip̄a fide plurimum. Aliud eſt em̄ ſcire tantummō quid homo credere debeat propter adipiſcē­dam vitam beataꝫ: que non niſi eterna eſt: ali ud autem ſcire quemadmodū hocip̄m et pijs opituletur: ⁊ contra impios defendatur: quā proprio appellare vocabulo ſcientiaꝫ videtur apoſtolus. De qua prius cum loqueret: ip̄am precipue fidem commendare curaui: a tem­poralibꝰ eterna breuiter diſtinguens: atqꝫ ibi de temporalibus diſſerēs: eterna vero in hūc librum differens etiam de rebus eternis fidē temporalem quidem ⁊ temporaliter in credē tium cordibus habitare: neceſſariū tamen ꝓ pter adipiſcenda ipſa eterna eſſe monſtraui. Fidem quoqꝫ de temꝑalibus rebus quas ꝓ nobis eternus fecit: ⁊ paſſus eſt ī homīe: quē temporaliter geſſit atqꝫ ad eterna prouexit: ad eandem eternorum adeptionem prodeſſe diſſerui: virtuteſqꝫ ip̄as quibus in hac tempo­rali mortalitate: prudenter: fortiter: tempe­ranter et iuſte viuitur: niſi ad eandem licet tē poralem fidem: que tamen ad eterna perdu­cit referantur: veras non eſſe virtutes. De fide que licet ad eterna perducat: tem poralis tamen eſt: et cum ad eternitatem vē­tum fuerit ceſſatura. Capitulum. II Uapropter qm̄ ſicut ſcriptum ē Ꝙ ſon diu ſumus in corpore peregrinamur a domino: per fidem eniꝫ ambulamꝰ non per ſpeciem. Profecto quamdiu iuſtꝰ ex Abac̄. 2