Seite
XIII vt ad illam trinitatem que deus eſt: ꝓ noſtro modulo: ſi tamen vel hoc poſſumus ſalteꝫ in Corꝭ. 13 enigmate ⁊ per ſpeculum contuendam exer­citatiore in his inferioribus rebus mente ve niamus. Huius igitur verba fidei quiſquis ī ſolis vocibus memorie cōmendauerit neſci­ens quid ſignificent: ſicut ſolent qui grece ne ſciunt greca verba tenere memoriter: vel la­tina ſimiliter: vel cuiuſqꝫ alterius lingue qui eius ignari ſunt. Nonne habent quandam in ſuo animo trinitatem. qꝛ ⁊ in memoria ſunt il li verboꝝ ſoni: etiam qn̄ inde non cogitat ⁊ in de formatur acies recordatiōis eius quando de his cogitat: ⁊ voluntas recordantis atꝫ co gitantis vtrūqꝫ coniūgit? Nullo modo tamē dixerimus iſtum cū hoc agit ẜm trinitatem in terioris hominis agere: ſed potius exterio­ris: qꝛ id ſolum meminit ⁊ quādo vult: qͣꝫtum vult intuetur: quod ad ſenſum corporis per­tinet qui vocatur auditus: nec aliud qͣꝫ corpo ralium rerū: id eſt ſonoꝝ: tali cogitatiōe ima­gines verſat. Si autē qd̓ verba illa ſignificāt teneat ⁊ recolat: iam quidē aliquid interiorꝭ hominis agit: ſed nondū dicendus vel putan­dus eſt viuere ẜm interioris hominis trinita tem: ſi ea nō diligat que ibi p̄dicantur: p̄cipiū­tur: ꝓmittūtur. Poteſt em̄ etiaꝫ ad hoc tene re atqꝫ cogitare vt falſa eſſe exiſtimans: cone tur etiam redarguere. Uoluntas ergo illa que ibi cōiungit ea que memoria tenebantur ⁊ ea que in acie cogitatiōis impreſſa ſunt: im plet quidē aliquā trinitatem: cum ip̄a ſit ter­tia: ſed non ẜm eam viuitur. qn̄ illa que cogi­tantur velut falſa non placeant. Cum autem vera eſſe credantur: ⁊ que ibi diligenda ſunt diligūtur: iam ẜm trinitatem interioris homi nis viuitur. Scd̓m hoc em̄ viuit quiſqꝫ quod diligit. Quomō autem diligūtur que neſciū tur: ſed tamen credunt̉. Iam queſtio iſta tra­ctata eſt in ſuꝑioribus libris: ⁊ inuentū nemi­nem diligere qd̓ penitus ignorat: ex his autē que nota ſunt diligi: quādo diligi dicunt̉ igno ta. Nunc librū iſtum ita claudimus: vt admo­neamus ꝙ iuſtus ex fide viuit: que fides ꝑ di Aba. 2. lectiōem operatur: ita vt virtutes qͦꝫ ip̄e qui­Gal̓. 5. bus prudenter: fortiter: temperanter iuſteqͣꝫ viuitur: omnes ad eandem referantur fideꝫ Non em̄ aliter poterunt vere eſſe virtutes q̄ tamen in hac vita non valent tm̄ vt aliquādo nō ſit hic neceſſaria qualiū unqꝫ remiſſio pec catorum: que non ſit niſi ꝑ eum qui ſanguine ſuo vicit principem peccatoꝝ. Ex hac fide et tali vita quecūqꝫ notiones ſunt in animo fide lis hominis: cum memoria continentur: ⁊ re cordatione inſpiciuntur ⁊ voluntati placent reddunt quandam ſui generis trinitatē. Sꝫ imago dei de qua in eius adiutorio poſt loq̄­mur: nondum in ipſa eſt: qd̓ tunc melius appa rebit cum demonſtratū fuerit: vbi ſit qd̓ in fu turo volumine lector expectet. Explicit liber tertiuſdecimus. Incipiunt capitula libri quartidecimi. j. Que ſit hominis vera ſapientia ij De fide que licet ad eterna ꝑducat: temporalis tamen eſt: ⁊ cū ad eter­nitatem ventum fuerit ceſſatura: iij Quid illud ſit animi: in quo dei ima go ꝑpetua ē: ⁊ eterne ſpēs trinitatis iiij Ꝙ natura anime etiam deformis ⁊ miſere: nec vitam nec dei imagineꝫ poſſit amittere. v An etiam ꝑuuloꝝ mētes noſſe ſe pn̄t vj Ꝙ mens hoīs ſine cogitatione ſibi met cōſpicua eſſe non poſſit. vij Ꝙ aliud ſit aliquid non noſſe: aliud non inde cogitare viij De pͥncipali mentis: in quo intuen da eſt ſumme imago trinitatis ix An ꝟtutes quibus ad eternitatē ten ditur deſinant: cū ad et̓na ꝑduxerit x De cognoſcibilibus tꝑalibus quoꝝ alia cognitiōem nrām p̄ueniūt: alia non p̄cedunt. xi An ſemꝑ memoria p̄teritaꝝ reꝝ ſit: an vero etiam p̄ſentium. xij Qua facultate mēs rōnalis obtine­at: vt in eo dei imago reſplendeat. xiij De reminiſcētia in deū: cuius ſemꝑ capax eſt mentis natura. xiiij Ꝙ etiā pͣua mens nec memoria ſui caret: nec cogitatione: nec amore. xv De mutabilitate mentꝭ hūane qͣ ſit vt ſicut miſera facta eſt ex beata: ita beata poſſit eſſe ex miſera xvi De reformatione mētis ad imagīeꝫ dei ⁊ qͦt modis ſpūs appellatō diu̓ſis aſſignetur naturis. xvij Quid ſit inter regenerationē baptiſ mi ⁊ renouationē q̄ ꝓficit̉ de die ī di em̄ in agnitionem dei. xviij Poſſe etiā hoīeꝫ corꝑe imaginē dei accipi ẜm ꝙ ꝟbū caro factū ē: cuius ī mortalitati oēs ſctī ꝯformabuntur. xix Qua ſui ꝑte hō ad imaginē ⁊ ſil̓itudi nem dei factus ſit ad quam proficiē do renouatur. k 4