Seite
VI Incipiunt capitula libri ſexti. j De eo qd̓ apl̓s ait: xp̄um dei virturem ⁊ dei ſapientiam ij De patre ⁊ filio hͦ ſolū non dici illud de illo qd̓ non ambo ſil̓ ſunt: Deus em̄ de deo: bonus de bono: virtꝰ de vir­tute ꝙ ſil̓ ſunt recte d̓r: pr̄ aūt de pr̄e aut filius de filio ꝙ non ambo ſimul ſunt: non poteſt dici. iij De vnitate filij cum patre ⁊ noſtra in­uicem nobiſcum. iiij Pares in quacunqꝫ virtute nō poſſe in ceteris eſſe diſſil̓es: ac ſi hͦ eqͣlitas in animis reꝑit̉ hūanis: ml̓to incōꝑabi liꝰ eā manere in incōmutabili et̓na­qꝫ ſubſtātia qd̓ ē deus trinitas v De ſpūſſancti vnitate cū pr̄e ⁊ filio. vi De natura corporea ⁊ creatura ſpirita li: ꝙ ſimplices non ſunt: quia nec in­cōmutabiles. vij De ſimplici ⁊ incōmutabili eēntia dei: qͣꝫuis multipliciter ẜm ſubſtantiam nominetur viij Trinitatē deitatis nullo mō triplicē eē dicendā: qꝛ nec tria ibi plꝰ ſūt qͣꝫ vnū nec vnū minꝰ qͣꝫ tria. ix De ſolo vero deo patre ⁊ filio ⁊ ſpiritu­ſancto. x De ſn̄ia ſctī hilarij qͣ in trinitate ꝑſona­rū ꝓprietatē intelligit̉ demōſtraſſe. Incipit liber ſextus. De eo qd̓ apoſtolus ait xp̄m dei virtutem ⁊ dei ſapientiā. Capl̓m. I. Qualitatē pr̄is ⁊ filij ⁊ ſpi rituſſancti putant nōnulli ex hͦ impediri qͦ minꝰ intelli j. Corꝭ. j. gat̉: qꝛ ſcriptū eſt: xp̄m dei virtutē ⁊ dei ſapientiaꝫ: vt iō nō videat̉ eqͣlitas: qꝛ nō ē pr̄ ip̄e virtꝰ ⁊ ſapientia: ſꝫ genitor virtutis ⁊ ſapiētie. Et reuera nō me­diocri intentōe q̄ri ſolet. quō dicat̉ deꝰ virtutꝭ ⁊ ſapientie pr̄. Ait em̄ apl̓s: xp̄m dei virtutem Ubi. sͣ. ⁊ dei ſapientiā. Et hinc nōnulli nr̄i aduerſum arrianos hoc mō ratiocinati ſūt: eos dūtaxat q̄ priꝰ ſe aduerſū catholicā fidē extulerūt. Nā ip̄e arriꝰ dixiſſe fert̉. Si filiꝰ ē: natꝰ ē: ſi natꝰ eſt erat tempꝰ qn̄ nō erat filiꝰ: nō intelligēs etiaꝫ natū eē: deo ſempiternū eē: vt ſit coeternꝰ pr̄i filiꝰ: ſicut ſplendor qͥ gignit̉ ab igne atqꝫ diffū dit̉: coeuus ē illi: ⁊ eēt coeternus: ſi eēt ignis eternus. Un̄ quidā poſteriores arriani abie­cerūt iſtā ſententiā: faſſiqꝫ ſunt: non ex tꝑe ce­piſſe filiū dei. Sed inter diſputatōes quas ha bebant nr̄i aduerſum eos qͥ dicebant. erat tꝑs qn̄ nō erat filiꝰ. Hāc etiā nōnulli ratiocinatōꝫ inſerebāt. Si dei filiꝰ: virtus ⁊ ſapiētia dei eſt: Ubi ſupͣ. nec vnqͣꝫ deꝰ ſine virtute ⁊ ſine ſapientia fuit. coeternus ē deo pr̄i filiꝰ. Dicit aūt apl̓s. Xp̄m Ubi sͣ. dei virtutē ⁊ dei ſapientiā. Et deū aliqn̄ nō ha buiſſe virtutē aūt ſapientiā: demētis ē dicere: Nō igit̉ erat tꝑs qn̄ nō erat filiꝰ. Que ratioci­natio ad id cogit: vt dicamus deū patrē nō eē ſapientē: niſi habendo ſapientiā quā genuit: non exiſtendo ꝑ ſe pr̄ ip̄a ſapientia. Deinde ſi ita ē: filius qͦꝫ ip̄e ſicut d̓r deus de deo: lumē de lumine: videndū eſt vtrū poſſit ſapientia d̓ ſa pientia dici: ſi nō eſt deꝰ pr̄ ip̄a ſapientia: ſꝫ tm̄ genitor ſapientie. Qd̓ ſi tenemus: cur non et magnitudinis ſue: ⁊ bonitatis: ⁊ eternitatis: ⁊ oīpotētie ſue generator ſit: vt nō ipſe ſit ſua magnitudo: ⁊ ſua bonitas: ⁊ ſua eternitas: et ſua oīpotentia: ſed ea magnitudine magnus ſit quā genuit. ⁊ ea bonitate bonus: ⁊ ea eter­nitate eternus: ⁊ ea oīpotentia oīpotens que de illo nata eſt: ſicut nō ip̄e ſua ſapientia ē: ſed ea ſapientia ſapiēs eſt que de illo nata eſt Nā illud non eſt formidandū ne cogamur ml̓tos filios dei dicere: p̄ter adoptionē creature cōe ternos patri: ſi magnitudinis ſue genitor eſt: ⁊ bonitatis: ⁊ eternitatis: ⁊ oīpotentie. Huic em̄ calūnie facile rn̄detur: ſic nō effici: qꝛ mul ta noīata ſunt: vt ille multoꝝ filiorum coeter­norum ſit pr̄: quēadmodū nō efficitur: vt duo rum ſit: cū dicitur xp̄s dei virtus. ⁊ dei ſapien­tia. Eadem quippe virtus que ⁊ ſapientia. et eadem ſapientia que virtus eſt. Ita ne igitur etiā de ceteris: vt eadem ſit magnitudo q̄ vir tus: ⁊ ſi qua alia: que vel ſi ſupra cōmemorata ſunt: vel cōmemorari adhuc poſſunt. De patre ⁊ filio hoc ſolū non dici illud d̓ illo quod non ambo ſimul ſunt: Deus em̄ de deo. bonus de bono: virtus de virtute: quod ſiml̓ ſunt recte dicitur: pater aūt de patre. aut filiꝰ de filio quod non ambo ſimul ſunt non poteſt dici. Capitulum. II. Ed ſi non dicitur in ſeip̄o: niſi quod ad filiū d̓r: id eſt pr̄ vel genitor: vl̓ pͥn cipiū eius: Si etiā gignens ei quod de ſe gignit: conſequēter principiū ē. Quicqͥd aliud d̓r: cum filio dicitur: vel potiꝰ in filio: ſiue magnus ea magnitudine quā genuit: ſiue iu­ſtus ea iuſticia quā genuit: ſiue bonus ea bo­nitate quam genuit: ſiue potens ea potentia vel virtute quam genuit: ſiue ſapiens ea ſapi­entia quam genuit. Magnitudo autem ipſa: non dicitur pater: ſed magnitudinis genera­tor. Filius vero ſicut in ſeip̄o dicitur filius: qd̓