Libercongruens eſt creatus. Non em̄ ⁊ ipſe ideo ſine magiſtro alba ⁊ nigra diſcernit: qꝛ iſta iamnouerat an̄qͣꝫ in hac carne crearet̉. Deniqꝫcur d̓ ſol̓ rebꝰ ītelligibilibꝰ id fieri pōt. vt bn̄ interrogatus qͥſqꝫ reſpondeat qd̓ ad quāqꝫ ꝑtinet diſciplinā: etiā ſe eius ignarꝰ eſt: Cur hocfacere de rebus ſenſibilibꝰ nullus pōt: niſi qͣsiſto vidit in corꝑe cōſtitutus: aut eis qͥ nouerant indicantibꝰ credidit: ſeu lr̄is. cuiuſqꝫ ſeuverbis? Non em̄ acqͥeſcendū eſt eis qͥ ſamiuꝫpytagorā ferunt recordatuꝫ fuiſſe talia nonnulla q̄ nō fuerat expertus: cū hic alio iā fuiſſet in corꝑe ⁊ alios nōnullos narrāt alij: eiuſmodi aliqͥd in ſuis mentibꝰ paſſos: quas falſas fuiſſe mēorias: quales plerūqꝫ exꝑimur īſomnis: qn̄ nobis videmur reminiſci qͣſi egerimus aut viderimꝰ qd̓ nec egimꝰ oīno nec vidimꝰ: ⁊ eo mō affectas eſſe illoꝝ mentes etiaꝫvigilantiū inſtinctu ſpirituū malignoꝝ: atqꝫfallaciū: quibꝰ cure eſt de reuolutionibꝰ aīaꝝfalſam opinionē: ad decipiēdos hoīes firmare vel ſerere. Et hoc conijci pōt: qꝛ ſi vere illarecordarent̉ que hic in alijs antea poſiti corporibus viderāt: multis ac pene oībus id cōtingeret: qn̄ quidē vt de viuis mortuos: ita d̓mortuis viuos: tanqͣꝫ de vigilantibꝰ dormientes: ⁊ de dormiētibus vigilantes ſine ceſſatione fieri ſuſpicant̉. Si ergo hec eſt ſapientie ⁊ſcientie recta diſtinctio: vt ad ſapiētiā ꝑtineat eternaꝝ rerum cognitio intellectualis: adſcīam vero tꝑaliū reruꝫ cognitio rōnalis. qͥdcui p̄ponendū ſiue poſt ponendū ſit: non ē difficile iudicare. Si aūt alia eſt adhibenda diſcretio qua dinoſcant̉ hec duo: que ꝓculduj. Coꝝ. 12bio diſtare apl̓s docet dicens: Alij dat̉ quidēꝑ ſpiritū ſermo ſapiētie: alij ſermo ſcīe ſcd̓meūdē ſpiritū. Tn̄ etiā iſtoꝝ duoꝝ que nos poſuimus euidentiſſima differētia eſt: ꝙ alia ſitintellectualis cognitio eternarum rerum:alia rōnalis tꝑaliū: ⁊ huic illam p̄ponendameſſe ambigit nemo. Relinquētibus itaqꝫ nobis ea que exterioris ſunt hoīs: ⁊ ab eis quecōmunia cū pecoribus habemus introrſumaſcendere cupientibus: anteqͣꝫ ad cognitōeꝫrerū intelligibiliū atqꝫ ſummaꝝ que ſempiterne ſunt veniremus: temporaliū rerū cognitio rationalis occurrit. Etiā in hac igit̉ inueniamus ſi poſſumus aliquā trinitatem: ſicut inueniebamus inſenſibus corporis: ⁊ inhis que per eos in aīam vel ſpiritū noſtrumimaginabilit̓ ītrauerūt: vt ꝓ corꝑalibꝰ rebuſqͣs corꝑeo forꝭ poſitas attīgimꝰ ſenſu: intꝰ corpoꝝ ſimilitudines haberemus imp̄ſſas memorie: ex quibꝰ cogitatio formaretur tertiavoluntate vtrūqꝫ iūgente: ſicut formabaturforis acies oculoꝝ quā voluntas vt viſio fleret adhibeat rei viſibili: ⁊ vtrūqꝫ iūgebat etiam illic ip̄a ſe admouens tertiā. Sed non ē hͦcoartandū in hunc librū: vt in eo qui ſequit̉ſi deus adiuuerit conuenienter poſſit inquiri: ⁊ quod inuentū fuerit explicari.Explicit liber duodecimus.Incipiunt capl̓a libri decimitertij.j De gemino rationalis mentis officio qͥrum vnum ad temporalia: aliud ꝑtinet ad eterna.ij De fide que licet per corporis ſenſū mēte concepta ſit: nihil tamen inuenitur habere corporeum.iij De voluntate quam ⁊ ſinguli propriaꝫ⁊ omnes etiā non indicatam poſſūthabere communem.iiij De beatitudine quā oēs vna voluntate expetunt: ſed non eadeꝫ omnesdiffinitione nouerunt.v An omnes beati ſint qui viuunt vt volunt.vi Proprioreꝫ eſſe beatitudini voluntatērectam etiam non adeptam qd̓ cupit: qͣꝫ prauam etiam ſi quod concupiuit obtinuit.vij Ad veram beatitudinē viam eſſe ꝑ fidērectā ſine qua nulla cuiqͣꝫ poſſit fortitudo prodeſſe.viij. Perfectā beatitudinē niſi in eterna vita eſſe non poſſe.ix An eternitatis capax ſit hūana natura.x An alio modo omnipotens deus homimineꝫ eternitati debuerit reformare: qͣꝫ vt ſibi deus filius naturaꝫ vniret humanam.xj. Qua rōne in ſanguine xp̄i iuſtificenturcredentes: ⁊ quō in hoc ſacramento totius ſit trinitatis oꝑatioxij Quo merito homo diabolice ſit traditꝰpoteſtati.xiij De cōſilio dei quo ei placuit vt poteſtasdiaboli non potentia: ſed iuſticia vīceretur.xiiij. De omniuꝫ debito ꝑ nihil debentē chriſtum ſoluto.xv. In qͦ ſit diabolus victus a chriſto.xvj. Ad quā vtilitatē fideliū renatoꝝ malaque per originale pctm̄ ſunt contracta conuerſa ſint
